Φίλε Χρήστο, πρόσεχε «Το Ποτάμι»! – από τον Χάρη Ζάβαλο

Φίλε Χρήστο,

Σου γράφω αυτό το γράμμα, ενώ το κερί δίπλα μου σιγοκαίει και τα γράμματα μου ίσα που αχνοφαίνονται στο χαρτί του Word.....

Θυμήθηκα την προχθεσινή μας κουβέντα, που είχαμε στο καπηλειό πίνοντας σκυφτοί την ρετσίνα μας και τσιμπολογώντας δειλά τα μεζεκλίκια που είχε βγάλει ο Μπάρμπα Γιάννης ο κανατάς, λίγη κομμένη ντομάτα από το μποστάνι της γυναίκας του, της Λαμπροφάνενας, και λίγο κρεμμύδι στουμπισμένο με 2 ελιές θρούμπες.

Αναπόφευκτα η κουβέντα μας πήγε στο θέμα των ημερών. Τις εκλογές. Και όταν σε ρώτησα, «τι σκέφτεσαι να το ρίξεις;» με κοίταξες βαθιά στα μάτια μου τα μελιά και μου απάντησες: «Δεν ξέρω φίλε μου Χάρη. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Τους σιχάθηκα όλους οπότε μπορεί να το σταυρώσω και Ποτάμι.»

Μου κόπηκαν τα πόδια. Η ανάσα μου πιάστηκε. Η καρδιά μου σταμάτησε και έχασε δυο χτύπους. Και ευτυχώς για σένα δεν είχα τη δύναμη να σου φέρω το κατρούτσο στο κεφάλι. Μόλις ξεθόλωσε το μυαλό μου από την κουβέντα που ξεστόμισες, σηκώθηκα, πέταξα 2 δραχμές στο παραπαίδι, τον Νώντα, δεν σε καληνύχτισα και χτύπησα με δύναμη πίσω την ξύλινη πόρτα του κουτουκιού.

Όμως σου χρωστάω μιαν εξήγηση και αυτή σου γράφω τώρα όσο η ασετιλίνη που καίει κατακλύζει το δωμάτιο.
Δεν θα σου πω αδερφέ μου Χρήστο τι να ψηφίσεις. Αυτό άλλωστε είναι δική σου δουλειά. Κανείς δεν μπορεί να σου πει.
Ξέρω ότι είσαι μπερδεμένος. Ξέρω  ότι κουράστηκες. Σου ζάλισαν το κεφάλι όλοι αυτοί που ουρλιάζουν για το καλό σου. Ίσως τρόμαξες με την τόση καταστροφολογία της Νέας Δημοκρατίας. Σε χάλασε και η διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ που λέει άλλα Δευτέρα μεσημέρι και άλλα Τρίτη πρωί. Πόσες άλλωστε διευκρινήσεις Σταθάκη να αντέξει ένας άνθρωπος;

Όμως μπορώ Χρήστο παλικάρι μου και καραμπουζουκλή μου να σου πω τι ΔΕΝ πρέπει να ψηφίσεις. Και σίγουρα ΔΕΝ πρέπει να το ρίξεις μονοκούκι Ποτάμι. Θα με ρωτήσεις όμως και πολύ καλά θα κάνεις «Γιατί όχι, Ζάβαλε;»
Και εγώ ως φίλος και αδερφός θα σου πω στα γρήγορα μερικούς λόγους που ΔΕΝ πρέπει να σε πάρει και σένα «Το Ποτάμι», όπως πήρε τόσους και τόσους νέους μέσα στα μαύρα, γεμάτο νερόφιδα, νερά του.

Πάμε λοιπόν:
• Εν αρχή ην ο Κώστας Σημίτης.

Αφού ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου κατάφερε με μεγάλη μαεστρία να ισοπεδώσει το οικοδόμημα του πατέρα του Ανδρέα, το ΠΑΣΟΚ, του Βενιζέλου του ανατέθηκε η κηδεία του κόμματος και εξετέλεσε τέλεια τον ρόλο του.

Όλοι βρήκαν  τον χαρακτήρα που θα υποδυθούν στο νέο δράμα που ανεβαίνει, οπότε και ο φίλος μας ο Σημίτης έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Παρασκηνιακά παιχνίδια.

Αφού η «Κίνηση των 58» δεν ευδοκίμησε, μετά τη ρελάνς του Μπένι να τους κρεμάσει και να κατέβει μόνος του στις ευρωεκλογές και ο Μπίστης να μείνει στα αζήτητα, ο Σημίτης διαλέγει προσωπικά τον δημοσιογράφο-παρουσιαστή- εστιάτορα, Σταύρο Θεοδωράκη, που το όνομά του είχε ξαναπέσει στο τραπέζι και παλιότερα.
Την επόμενη κιόλας μέρα αφού έχει ανακοινωθεί το ναυάγιο των συνομιλιών των «58», σαν έτοιμος από καιρό, εμφανίζεται σαν σωτήρας της κεντροαριστεράς (τώρα πια το φωνάζουμε «Ακραίο Κέντρο» και γυρνάει) ο Σταύρος, το παιδί του λαού και του μόχθου, έτοιμο να σώσει τη χώρα.
Απλά δεν ξέρει ακόμα πώς, αλλά υπόσχεται ότι θα το βρεί.

• «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν», λοιπόν, για το νέο κόμμα του Σταύρου.
Με έναν Σταύρο με μεγάλο κομματικό παρελθόν. Γιατί δεν χρειάζεται να σε πιάσει η κάμερα με το σημαιάκι να ουρλιάζεις «ΠΑΣΟΚ ΡΕ ΜΟΥΤΡΑ» ή στο πορτοφόλι να κρύβεις καλά την κομματική ταυτότητα της ΟΝΝΕΔ για είσαι και εσύ ένα μικρό κομματόσκυλο.
Εκλεκτές οι φιλίες του τόσα χρόνια, υπάλληλος όλων αυτών, φίλε Χρήστο, των μεγαλοεργολάβων, που αρέσκεσαι να βρίζεις νυχθημερόν για την κατάντια της χώρας. Δεξί χέρι του Τερζόπουλου του «Κλικ» και υπηρέτης του Μπόμπολα, πάντα φρόντιζε τους «φίλους» του καλά. Και τις φιλίες πρέπει να τις τιμάς. Ειδικά αυτές που σε βάλουν μέχρι και στη βουλή.

• Περάσαν μήνες, Χρήστο και τελικά ο Σταύρος δεν βρήκε τον τρόπο που θα λύσει τα προβλήματα της χώρας. Σε μια συνέντευξή του μάλιστα δεν θεώρησε καν πρόβλημα το μνημόνιο αφού αυτό θα σταμάταγε να είναι χαλκάς στο λαιμό μας από τον Ιούνιο που μας πέρασε και εμείς θα τσαλαβουτάγαμε αμέριμνοι στου Αιγαίου τα νερά. Το μνημόνιο δεν έφυγε και όταν ο Σταύρος, το παιδί από την Αγία Βαρβάρα, μεγάλωσε και βρήκε λύση. Δήλωσε ότι μπορεί να διαπραγματευτεί καλά, γιατί όπως είπε χαρακτηριστικά είναι «καλός στα παζάρια». Ναι Χρήστο, για την Τρόικα μιλούσε, δεν εννοούσε ότι θα πάει στον «Στρατηγό» στο Μοναστηράκι να αγοράσει παπούτσια. Άλλο που ο Σταύρος το βρίσκει ένα και το αυτό.

• Το ξέρω πως αρχίζεις να αμφιβάλλεις για την επιλογή σου, Χρήστο.
Τα χέρια σου τρέμουν όσο διαβάζεις αυτό το γράμμα. Και αν οι αντιρρήσεις σου αρχίζουν να σε κατακλύζουν, ο Σταύρος ο εστιάτορας, που είχε το «Αλάτσι» και τρώγανε καθημερινά μαζί του όλοι οι Αβραμόπουλοι και οι Βουλγαράκηδες αυτού του τόπου που σιχαίνεσαι, έχει ένα τελευταίο επιχείρημα για να σε πάρει πίσω στην κομματική του αγκαλιά.
«Δέκα χρόνια στην τηλεόραση είμαι, δεν μπορεί να λέω ψέμματα» δήλωσε πριν λίγο καιρό.
Και καθάρισε τα γυαλιά του ο Πρετεντέρης για να διαβάσει καλά αυτή τη δήλωση όσο ο Πορτοσάλτε χτένιζε το μαλλί του, έτοιμος για το δελτίο του ΣΚΑΙ.

• Κάθε «κίνημα», όπως προσδιορίζει  το κόμμα του ο Σταύρος, χρειάζεται ένα φιλοσοφικό «μανδύα» να τυλιχτεί γύρω του, ώστε να μην πουντιάσει από την ιδεολογική του γύμνια.
Πόσο μάλλον όταν αυτό το «κίνημα» δεν έχει κανένα έρεισμα στον λαό. Και δε θα μπορούσαν να βρούνε πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα να καλύψουν την αχρειότητά τους, βρίσκοντας στοχαστές εξίσου αχρείους που δηλώνουν «φιλόσοφοι», χωρίς να παράγουν την παραμικρή φιλοσοφία, παρά μόνο τεραστίων διαστάσεων μπουρδολογίες.

«Η πτώση είναι απώλεια ύψους. Σημαίνει ότι είσαι κάπου ψηλά και πέφτεις», δήλωσε ο στοχαστής Στέλιος Ράμφος στο πάρτι για πουθενάδες που διοργάνωσε ο Σταύρος, όπου ανάμεσα στα τυροπιτακια και τα τοστάκια που μοιράζονταν στο παιδικό αυτό πάρτι, η Φιλοσοφία οδήγησε μέχρι τα Λιμανάκια στην Βουλιαγμένης και γκαζώνοντας έπεσε στο Σαρωνικό να ξεπλύνει την ντροπή της.
Ευτυχώς για εκείνη δεν είχε την τύχη να ακούσει τον Ράμφο να υποστηρίζει ευθαρσώς ότι «Η χούντα δεν άφησε χρέη».
Μην οδηγήσεις και εσύ στα Λιμανάκια Χρήστο δεν τελείωσα ακόμα.

• Είμαστε ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές πια φίλε μου και μια σαφή απάντηση για έστω και ένα ζήτημα, που ταλανίζει τον δόλιο τούτο τόπο, δεν έχουμε λάβει από τον Σταύρο. Αντίθετα βλέπουμε έναν εξωκοινοβουλευτικό, μέχρι πρότινος, αρχηγό κόμματος να επισκέπτεται τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα κανάλια να δίνουν δυσανάλογα μεγάλο τηλεοπτικό χρόνο σε ένα τέτοιου μεγέθους κόμμα (οι παλιές φιλίες που λέγαμε) και τον Πορτοσάλτε να τραβάει από τα μαλλιά τις δημοσκοπήσεις, ώστε παρόλο που το Ποτάμι έχει χαμηλότερο ποσοστό από το ΚΚΕ, να εμφανίζεται ως τρίτο κόμμα στους πίνακες. (βλ. φωτογραφία)

Αλλά είπαμε.
Οι άνθρωποι της τηλεόρασης δεν λένε ποτέ ψέμματα.

Χωρίς κομματικό παρελθόν, αλλά:
– με τον Λυκούδη της ΔΗΜΑΡ υποψήφιο στο Ποτάμι,
– τον Πέτρο Τατσόπουλο, που θα γυρίσει να πηδήξει ότι του γλύτωσε,
– την Αντιγόνη Λυμπεράκη της ΔΡΑΣΗΣ, το δεξί χέρι του Στέφανου Μάνου, την υπερδραστήρια αυτή ανηψιά του Μητσοτάκη που δεν πάει ποτέ χαμένη και βλέπει άδεια ράφια στα ρώσικα σουπερμάρκετ της Ιαπωνίας,
– και τέλος, τον Γρηγόρη Ψαριανό.

Βασικά ξέχνα ότι σου είπα και κράτα το τελευταίο. 
Στο Ποτάμι είναι υποψήφιος ο Ψαριανός. 
Μην κάνεις μαλακίες.
Με αυτά τα πράγματα δεν παίζουμε φίλε Χρήστο.

Ειλικρινά δικός σου,
Χάρης Ζάβαλος

Για το Νόστιμον ήμαρ: N.