Το τέλος των αναίσθητων

Άλκης Γαλδαδάς

Άκουσα μέχρι το τέλος την ομιλία του κ. Σαμαρά. Την προικισμένη με μια σχεδόν υστερική ένταση στη φωνή του. Χαρακτηριστικό ίσως της απελπισίας του για την από καιρό προβλεπόμενη πτώση του......

Και τα ψέματα, να πέφτουν σαν χαρτοπόλεμος. Κόλλησα στην αναφορά-μούφα για τα (μονίμως στη σφαίρα της φαντασίας) κοιτάσματα πετρελαίου την ώρα που έχει πια μαθευτεί πως οι εταιρείες την κάνουν και από τα νότια της Κρήτης και από τον διαγωνισμό της 8ης Φεβρουαρίου.

Έχοντας πέσει η λευκή πετσέτα από την ημέρα που αρνήθηκε, με γελοίες προφάσεις, την τηλεοπτική μονομαχία με τον κ. Τσίπρα, φθάνει στο τέλος του θλιβερά τσαλακωμένος ενώ τον έχουν εγκαταλείψει ακόμη και όποιοι ισχυροί επωφελήθηκαν μέχρι και τις τελευταίες… τροπολογίες από την παλαιοκομματική νοοτροπία και την ανωριμότητά του, αν και στα 64 του πλέον. Με μόνους θορυβώδεις ακροατές κάτι τύπους με πορτοκαλί φανέλες, φερμένους κατ’ ευθείαν από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα, με την πλάτη τους γυρισμένη στον ομιλητή να εκτελούν το «πρόγραμμα» με τα συνθήματα. «Όλη η Ελλάδα μπλε» κ.λπ.

Και επειδή μέσα στα άλλα λόγια του αέρα που πέταξε υπήρχε και το εντελώς υποκριτικό «μοντέρνα Πανεπιστήμια» ήλθε στο μυαλό μου ξανά αυτό που μου διηγήθηκε μόλις προχθές ένας φοιτητής στο Χημικό του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ότι μπορεί, φορώντας ό,τι πιο ζεστό διέθετε ο καθένας, να αντιμετώπιζαν στις παραδόσεις το κρύο στα αμφιθέατρα της Πανεπιστημιούπολης, που είχαν μείνει εντελώς χωρίς θέρμανση αλλά στο εργαστήριο, κάποιες αντιδράσεις που χρειαζόταν και λίγη στοιχειώδη ποσότητα θερμότητας για να προχωρήσουν δεν ήταν δυνατόν να γίνουν! Και θέλεις να ρωτήσεις σε ποιο «μοντέρνο Πανεπιστήμιο» κάποιου άλλου κράτους στον κόσμο να έχει συμβεί κάτι ανάλογο; Αλλά και σε ποιο άλλο κράτος του κόσμου, θα μου πεις, το Πανεπιστήμιο είχε την τύχη έστω και για έξι μήνες πρύτανης να είναι ένας Φορτσάκης; Αυτός ο τυπάκος, που ποιος τον ήξερε πριν, και έγινε διάσημος σε μια (τηλεοπτική) νύχτα γιατί; Επειδή πούλησε αχρείαστη αγριάδα σε μια ομάδα φοιτητών. Για να δεχθεί άμεσα τα συχαρίκια από τον πρωθυπουργό (η ανωριμότητα που λέγαμε πριν), να πάρει χριστουγεννιάτικο μποναμά μια θέση στη Βουλή και ο τυπάκος να γίνει τυπάρα, που νόμισε πως μπορεί να κοροϊδεύει τον καθένα. Ένας αγανακτισμένος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο μου έδωσε προχθές και την πρώτη γραπτή δήλωσή του στις 8 Ιανουαρίου, όπου διαβεβαίωνε τους συναδέλφους του Πανεπιστημιακούς ότι δεν εγκαταλείπει για την πολιτική τη θέση του πρύτανη, έχοντας εκλεγεί εκεί μόλις τον Ιούλιο, αλλά και το επόμενο γραπτό μήνυμά του, μια εβδομάδα μετά, όπου σαν να μην έγινε τίποτα, ζητούσε από τους ίδιους συναδέλφους του, ως υποψήφιος Επικρατείας πλέον, να υποστηρίξουν την προσπάθεια να μπει στη Βουλή. Για τέτοια αναισχυντία μιλάμε. Και πριν λίγο, νάτος στρογγυλοκαθισμένος δίπλα στον (βαριεστημένο) Καραμανλή, να γίνεται κάθε τόσο ένας θλιβερός χειροκροτητής στις κορώνες του Σαμαρά στο τελευταίο ρεσιτάλ υποκρισίας καθώς απολείπει ο Θεός Αντώνιον.

Μόνο με ένα ακόμη δεξιό αστέρι θα ασχοληθώ, που το είδα εκεί στην πρώτη σειρά. Όχι μόνο γιατί δεν μπορώ να χωνέψω το κλείσιμο του Νοσοκομείου στα Πατήσια, ενώ μας διαβεβαίωνε ότι όλα θα ξανανοίξουν σε είκοσι μόλις ημέρες και θα είναι κάτι σαν μικρά ιατρεία στο λιβάδι αλλά και γιατί θυμάμαι μια σιωπηλή ομολογία αυτού που έγινε ο μικρός θεός του δεξιούλη ψηφοφόρου. Ήταν σε πρωινή εκπομπή του Σκάι, σε καθόλου εχθρικό περιβάλλον δηλαδή, την άλλη ημέρα από τους (εντελώς) κομματικούς διορισμούς διοικητών στα νοσοκομεία. Όταν ο άνθρωπος του σταθμού τον ρώτησε: "Συμφωνείτε με αυτό που έγινε, κ. Γεωργιάδη;". Και ήταν η πρώτη φορά που «άκουσα» πώς είναι η σιωπή του Γεωργιάδη, πώς ακούγεται όταν έχει καταπιεί τη γλώσσα του. Για πρώτη φορά δεν είχε τι να πει, αυτός ο ακαταμάχητος λογάς, ο τεράστιος αναμορφωτής των συστημάτων της υγείας στην Ελλάδα, όπως γυρίζει και κυνικότατα το πουλάει σε όσους (λίγους) ακόμη δεν τον ξέρουν καλά. Εκεί λοιπόν και αυτός, χαμογελαστός, να ψιθυρίζει μετά το τέλος της ομιλίας κάτι στο αυτί τού -για λίγες ημέρες ακόμη- αρχηγού του.

Πολιτική είναι η τέχνη του αναίσθητου. Αυτό μου δείχνουν με τη συμπεριφορά τους τώρα στο τέλος οι (πρώην) κυβερνητικοί τίποτες και όσοι θα είμαστε εδώ και τους επόμενους μήνες, το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε ο ένας στον άλλον είναι ζωή σε λόγου μας.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών