Ο Σαμαράς ως ανέκδοτο

Ελένη Καρασαββίδου

Ήταν σε μια αποστροφή του λόγου του στο τελευταίο διάγγελμα «συνέντευξή» του με παρουσία από 2 χαλάκια «δημοσιογράφους» όταν ο  Σαμαράς το διέπραξε: «Η Liberation αποκάλυψε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η απόδειξη πως εάν φύγει η τρόικα οι Έλληνες θα αρχίσουν τις σπατάλες»......

Σε μια «συνέντευξη» διανθισμένη από μαργαριτάρια που σε  χτυπούσαν όπως το μπαλάκι του πινγκ πονγκ υπό διαρκή σέρβις, αυτό ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές. Στην αρχή δεν πίστεψα πως το άκουσα και αφού καθάρισα τα αυτιά μου το αναζήτησα για να το ακούσω ξανά. Ε ναι! Η ακοή μου στο ύψος της! Δεν με είχε ξεγελάσει. Το είχε όντως πει!

Με μιας ξεκαθάρισαν όλα! Ο Σαματοβενιζελισμός έχει μια παιδαγωγική διάσταση που τουλάχιστον εγώ δεν την είχα αντιληφθεί: Κρατούν με νύχια και με δόντια την τρόικα για να μην αρχίσουμε τις σπατάλες και να ‘χουμε τα λεφτά μας άθικτα! Όλες οι διδασκαλίες για την αποταμίευση τώρα δικαιώνονται!

Άφωνη από ένα τέτοιο στέρεο επιχείρημα άρχισα να αναρωτιέμαι εάν αυτός ο πολιτικός, ή ο (οι) Μίστερ Μπιν που έγραψε τον λόγο του (αυθόρμητες απαντήσεις) θα μπορούσαν να επιβιώσουν πολιτικά ως γραμματείς σε τοπική της επαρχίας σε άλλες εποχές. Θαρρώ πως όχι, κι εδώ αντί να κλείνουν πληθαίνουν οι απορίες:

Μιας και θεωρώ πως ενδέχεται να την στήσουν μετεκλογικά σε κάθε καλή προσπάθεια (και προφανώς δεν θα ναι καλές όλες) μιας κυβέρνησης που εύχομαι ν’ αποδειχθεί αριστερή όσο οι συνθήκες ενός κατ’ ουσίαν εντός Ευρώπης λατινοαμερικάνικου προτεκτοράτου κι ενός παθητικού λαού το επιτρέψουν (σόρυ που ξενερώνω τους ιδεολογικά άκαμπτους, πιστέψτε με το ίδιο νιώθω κι εγώ αλλά το ζήτημα είναι να δικαιώσουμε «εν τοις πράγμασι» τον κόσμο, όχι τις «εν εξαίρετες θεωρίες» ιδέες μας καίγοντας τον κόσμο) η ερώτηση που αναφύεται είναι: με τι προσόντα θα βάλουν τις τρικλοποδιές;!

Αν το μεγαλύτερο προσόν της αστικής τάξης ήταν η κεκαλυμμένη πίσω από μια καλλιέργεια κυνικότητα (έτοιμη να εκδηλωθεί σε κάθε «δύσκολη» τους στιγμή συνασπίζοντάς όλες τις πολιτικές εκδοχές από το κέντρο ως την δεξιά, σε αντίθεση με την μονίμως κατακερματισμένη κι αμπελοφιλοσοφούσα αριστερά) τώρα η κυνικότητα δείχνει ενεή (δλδ με το πιγούνι στα γόνατα και το πιεσόμετρο στο μπράτσο) μπρος στη βλακεία. Τα κέντρα και τα παράκεντρα δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερης ποιότητας πολιτικό προσωπικό;

Σε τι πανικό βρίσκονται και τι ποιότητας υπαλλήλους έχουν προσλάβει στο ΝΕΡΙΤ (στο... γιατί τι είναι αυτό;) όταν δεν μπορούν με όλο σχεδόν το σύστημα μιντιακής αναπαράστασης στο πλευρό τους (κάτι κανάλια αυτοδιαχειριζόμενα όπως η ΕΡΤ3 ή μικρά που τα χτυπά αντισυνταγματικά εν σιωπή η Digea εξαιρούνται), ούτε μια στημένη συνέντευξη να στήσουν και καθρεφτίζεται στα ματογυάλια του Αντωνάκη το Ότο κιου με τις (επεξεργασμένες μάλιστα! Που να ταν κι αυθόρμητες) απαντήσεις;

Κι αυτός ο πανικός τους τι σκατά κρύβει; Πόση Siemens κα λίστα Λαγκάρντ δηλαδή;! Πάντως δεν είναι σημάδι πως τα ‘χει κάνει (τουλάχιστον ίσαμε τώρα) πλακάκια μαζί τους ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την μίζερη και κατ' ουσίαν αντιδραστική στάση της «υπέρ» «αριστεράς» που το διαδίδει όχι ως (υπαρκτό φυσικά) ενδεχόμενο μα ως βεβαιότητα, την ίδια ώρα που δεν βάζει πλάτη για να το αποτρέψει...  Βέβαια μπορεί και να σημαίνει πως είναι απλώς αναλώσιμοι τώρα που θα αντικατασταθούν από πιο «αποτελεσματικούς», αλλά αυτό το δυσάρεστο για τους ανθρώπους και την χώρα (που με ενδιαφέρoυν πρώτα) και μετά την σύνολη αριστερά ενδεχόμενο (σύνολη γιατί θα καταβαραθρωθούν κι όσοι περιμένουν να συλλέξουν από τυχόν αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ) το αφήνω σε μια άκρη του μυαλού αλλά δεν αφήνω να με καθοδηγήσει όπως θα ’θελαν καταρχήν οι Σαμαροβενιζέλοι... Στην ζωή (κι άρα και στην πολιτική) όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται. Και σιωπά απολίτικα (δεν ξέρω δεν απαντώ) ή πυροβολεί ιδεολογικά αυτοδικαιωνόμενος πίσω από τις κουβέρτες... Το ίδιο παθητικό καταντά!

Πάντως ακόμη περισσότερο αστείο είναι το συντηρητικό κοινό, το ίδιο που διακινούσε πχ με ύφος διαφωτιστή μυστικής σέχτας που σου αποκάλυπτε σαν «χάρη» πως «ο Ρουσόπουλος ήταν πίσω απ την πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ» ώσπου τον είδαν στο συνέδριο της ΝΔ πρώτη κυριολεκτικά θέση...Το ίδιο κοινό (δεν πάει το χέρι μου να γράψω πολίτες... αλλά αυτό είναι γενικότερο πρόβλημα, καθώς όλοι/ες που περιμένουν σωτήρες και δεν βοηθούν στην συλλογική σωτηρία δεν είναι πολίτες...) που αναρωτιέται εξυπνακίστικα «μα είναι η Ξουλίδου άτομο που άξιζε να το εξαγοράσουν; σε ποιους τα πουλάτε αυτά; τςς!», σίγουροι για την... διάνοια τους. Αυτήν την διάνοια που βλέπει τώρα τον σοβαρό «ηγέτη» τους (...) να λέει τόσο έξυπνα επιχειρήματα στις «συνεντεύξεις» του (ενώ η χαζή η Ξουλίδου κι ο Χαϊκάλης ο κωμικός... καμιά σχέση!) όντας μάλιστα «νηφάλιος» (πάντως αδέρφια γενικά μιλώντας το Θεσσαλικό είναι πιο ελαφρύ απ το Αλβανικό, παρόλο που η σοφή παροιμία έχει προειδοποιήσει: Αν καεί η Μελιβία θα μαστουρώσει η Θεσσαλία...)

Ο κίνδυνος της συγκυρίας, γιατί θα ‘ναι ένα ακόμη βήμα εκφασισμού κι αυτό θα το βρούνε και θα το βρούμε μπροστά μας, είναι ανάμεσα στις χυδαιότητες των συναλλαγών και στις απίστευτες λακαμίες των ηγετών που... φοβούνται μην αρχίσουμε τις σπατάλες (ειλικρινά που τα βρίσκουνε και που τους βρίσκουνε ρε π...!), είναι κάθε διαφορετική άποψη να χρεωθεί σε συναλλαγή. Με αυτά και με αυτά όλοι για τον Μιχαλολιάκο δουλεύουνε... ίσως γι' αυτό χάρηκα την διαφορετική δήλωση του Γλέζου που θύμιζε πως η αριστερά πρέπει να πολιτεύεται με άλλες αξίες (παρόλο που όταν είχε αποκαλέσει τον Πούτιν πρώην σύντροφο, ποιον, τον πράκτορα της KGB;! είχα φυσικά διαφωνήσει, κι αν δεν ήταν ο Γλέζος θα το έγραφα αλλιώς... ). Αν και η δήλωση Γλέζου έχει τα όρια της, (και το ξέρει γιατί κάπου συγκεκριμένα αναφέρθηκε) διότι όντως δεν μπορεί να εξηγηθεί πολιτικά ξαφνική αλλαγή στάσης από τη 2η στην 3η ψηφοφορία... Να δουλευόμαστε αλλά όχι τόσο!

Πάντως ξαναβλέποντας την μνημειώδη «συνέντευξη» Σαμαρά με τις τόσες στιγμές απείρου κάλους αναρωτιέμαι αν οι δημοσιογράφοι που συμμετείχαν είναι και μπορούν ακόμη να είναι, μέλη οποιασδήποτε δημοσιογραφικής ένωσης. Και θα το ‘λεγα όποιος κι αν κυβερνούσε, με εξαίρεση την Βόρεια Κορέα την γείτονα επί Ερντογάν (υπάρχουν και χειρότερα! να τα φτάσουμε σε λίγα χρόνια!) και καμιά Αφρικάνικη δικτατορία που δεν θα μπορούσα να μιλήσω. Ή όπως έγραψε κι ένας φίλος: «Ευτυχώς να λες, που κρατάει ο Αντώνης την τρόικα πίσω και έχουμε τα λεφτά μας άθικτα!» Οκ! Μας πείσατε! Να ναι καλά ο Θαμαράς που κρατά την τρόικα κι αποταμιεύουμε τα λεφτά μας! (το ξαναγράφω να το εμπεδώσω! Τι ακούμε ρε σεις!) Τελικά εκείνη η ατάκα του Colby καθώς τα μέσα εξελίσσονταν στην εποχή του πως κάθε βελτίωση στην επικοινωνία κάνει απλώς την πλήξη πιο τρομακτική, δεν ισχύει πάντα. Υπάρχουν φορές που γίνεται και πιο αστεία...