Η κηδεία του θα γίνει αύριο το απόγευμα από το Γ' Νεκροταφείο.
Γεννήθηκε στον Άγιο Αρτέμιο (Γούβα) του Παγκρατίου στις 23 Ιουνίου 1928. Σε ηλικία 15 ετών έχασε σε ατύχημα το ένα του χέρι, όταν έσκασε μια χειροβομβίδα την ώρα που έπαιζε με συμμαθητές του στην Αγία Παρασκευή της Αττικής. Παρόλα αυτά, μπήκε δυναμικά στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού και ξεχώρισε με τη φωνή του. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά τη Θεσσαλονίκη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγος του Ζωή, δημιουργώντας ένα από τα πιο λαοφιλή ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού. Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν Έλληνες.
Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής όπου διέμενε και είχε δημιουργήσει το λαϊκό κέντρο «Εντελαμαγκέν».
Ήμουν πιστεύω απο τους λίγους τυχερούς που άκουσα τον μπάρπα Σπύρο (μεγάλο πιά) να τραγουδάει πρίν 6 περίπου χρόνια στο "ΕΝΤΕΛΑΜΑΓΚΕΝ* ,κάτω απο το σπίτι του .Μίλησα μαζί του .Ήταν αξέχαστη εμπειρία για μένα και το χάρηκα πάρα πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές από τις μεγάλες αλήθειες του , που μας είπε εκεί , εκείνο το βράδυ, τις είπε και συνεντεύξη του στον Νίκο Νικόλιζα απο το μουσικό περιοδικό * Athens magazine* στίς 16 ιανουαρίου το 2013 .
Αποσπάσματα".........
-Πόσο φτωχικά μπορεί να πέρασε ο Σπύρος Ζαγοραίος;
«Πάρα πολύ φτωχικά. Ο πατέρας μου έκανε δουλειές για άλλους, όμως δεν υπολόγιζε τη φτώχεια της οικογένειάς του και τα έκανε όλα τσάμπα. Εμείς όμως πεινάγαμε.»
-Φτάσατε στο σημείο να ζητιανέψετε;
«Το κύριο μέλημά μου ήταν να μη φτάσω στο σημείο να ζητιανέψω. Εγώ έκανα ό,τι δουλειά ήθελες. Θυμάμαι που έσπρωχνα καρότσια με πάγο σε έναν παντοπώλη. Η πείνα δεν λέγεται.»
-Τον πόλεμο πώς τον βιώσατε;
«Εκεί ήταν το φρικτό μου μαρτύριο! Πηγαίναμε στο βουνό και μαζεύαμε χόρτα και ξύλα καθημερινά. Το '41 έπεσε η μεγάλη πείνα. Ευτυχώς είχα μυαλό και χώθηκα μέσα σε ένα νταραβέρι με Ιταλούς και την έβγαλα κοτσανάτη, που λέμε».........................
Το χέρι σας, τότε το χάσατε;
«Η ιστορία του χεριού είναι μεγάλη και πικρή για μένα. Τότε, μέσα στον πόλεμο, πηγαίναμε στην περιοχή Κοντοπήγαδο στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης και μαζεύαμε χόρτα. Καθώς μάζευα, λοιπόν, βρήκα μέσα στα χόρτα ένα κουτάκι με ένα καρφί από πάνω. Το κουτάκι αυτό, λοιπόν, το πήρα στο σπίτι. Επειδή οι γονείς μάς είχαν φοβίσει με διάφορα, το έκρυψα μέσα στα χόρτα και το έβαλα μέσα στο δωματιάκι μου. Όταν έφυγε ο πατέρας και η μάνα μου, πήρα το σκεπάρνι και αρχίζω και το χτυπάω. Σε μια στιγμή ήρθαν οι τοίχοι κάτω. Δεν έμεινε τίποτα από το σπίτι. Το κουτάκι αυτό ήταν χειροβομβίδα. Το χειρότερο απ' όλα, όμως, ήταν ότι όσοι Έλληνες κι αν πέρασαν από τη Λεωφόρο, κανένας δεν σταμάτησε για να δει το 13χρονο παιδάκι που τα αίματα από το σώμα του έτρεχαν ποτάμι. Κανένας! Τότε ήρθε ένας χωριάτης της περιοχής και λέει της μάνας μου: "Κυρα-Φώτω, πρέπει το παιδί να το πάτε σε νοσοκομείο, θα σας πεθάνει". Είχα χάσει πολύ αίμα. Τότε η μάνα μου, σαν τρελή στάθηκε στη μέση της Λεωφόρου και άρχισε να φωνάζει κλαίγοντας να σταματήσει κάποιο από τα αυτοκίνητα. Κανένας Έλληνας δεν σταμάτησε! Ξέρεις ποιοι με έσωσαν; Δύο Γερμανοί γιατροί οι οποίοι σταμάτησαν με το αυτοκίνητό τους και με πήγαν στο Γενικό Κρατικό. Αν δεν ήταν αυτοί, θα είχα πεθάνει. Είχα σε όλο μου το σώμα τραύματα. Ακόμα και σήμερα έχω θραύσματα στα μάτια μου.»...............
«Θυμάμαι τα χρόνια που πέρασα και κλαίω...»
Η μεγάλη ευαισθησία του παλαίμαχου λαϊκού τραγουδιστή αποκαλύπτεται μπροστά σου σε κάθε κουβέντα του. Κλαίει, σκουπίζει τα δάκρυά του, προσπαθεί να κοιτάξει αλλού για να μην τον δεις να κλαίει. Ένα... μεγάλο παιδί με μια τεράστια καριέρα.
Όταν θυμάστε το παρελθόν, συγκινείστε;
«Πολύ. Κλαίω ασταμάτητα. Γι' αυτό και αποφεύγω να μιλάω γι' αυτό.»
Οι συνάδελφοί σας, σας θυμούνται; Σας τηλεφωνούν;
«Αν μου τηλεφωνούν; Δεν σταματάει το τηλέφωνό μου να βαράει νύχτα μέρα. Και συνάδελφοί μου και κόσμος απλός. Από κάθε γωνιά της Γης με παίρνουν τηλέφωνο για να μάθουν νέα μου. Αφού και τώρα με παρακαλάνε να πάω να τραγουδήσω στην Αμερική.»
Το τραγούδι, το χειροκρότημα σας λείπει;
«Αν μου λείπει; Κλαίω γι' αυτό. Ήταν η ζωή μου ολόκληρη. Από αυτό έπαιρνα ζωή. Λέω να ξανατραγουδήσω. Έστω για μία φορά. Για ένα χειροκρότημα...»
Το λέει η καρδιά σας;
«Αν το λέει; Κάθομαι με τις ώρες και κάνω πρόβες στο δωμάτιό μου. Ακούω τραγούδια, μελετάω.»
Θα λέγατε ποτέ «ας τραγουδήσω μία φορά κι ας πεθάνω στην πίστα»;
«Όχι. Εγώ το θάνατο δεν τον θέλω έτσι. Θέλω να μου δώσει μια "νταν", και να φύγω χωρίς να το καταλάβω καθόλου.»
"Γ"