Δηλαδή αυτή η χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί αλλοιώς;..

Δεν γίνεται να κυβερνηθεί η Ελλάδα χωρίς χιλιάδες οικογένειες να κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους; Είναι προϋπόθεση της παραγωγικότητας ο εξευτελισμός και το σκλάβωμα της εργασίας; Ποιος τα λέει αυτά; O Θεός, οι θεοί, οι φιλόσοφοι, οι ποιητές, οι επιστήμονες ή ένα μάτσο πάμπλουτων ηλίθιων που είναι έτοιμοι να αιματοκυλίσουν πάλι τον κόσμο;....

Τι μας λένε η κυρία Βουλτέψη, ο ΔΟΛ, τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης και η Ντόυτσε Mπανκ; ότι οι μόνοι ικανοί να κυβερνούν την Ελλάδα είναι οι ίδιοι εκείνοι που την κατέστρεψαν;

Ποια είναι η σταθερότητα που απειλεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Η σταθερότητα των4.000.000 φτωχών και των 1.500.000 ανέργων; Η «βιωσιμότητα» ενός δημοσίου χρέους για τα επόμενα 100 χρόνια; Είναι σταθερότητα το χρονικό των προαναγγελθεισών αυτοκτονιών; Η υποδούλωση της χώρας; Είναιακυβέρνητος ο Ελληνας που δεν κυβερνάται απ’ το Βερολίνο;

Δεν μπορεί να κυβερνηθεί αλλοιώς αυτή η χώρα; Είναι έγκλημα καθοσιώσεως να υπάρχει ένας δημόσιος τραπεζικός αναπτυξιακός πυλώνας; (Πόσω μάλλον όταν οι υπάρχουσες τράπεζες βρίσκονται υπό κρατικόν έλεγχο -υποτίθεται- διότι ο έλεγχος αυτός δεν ασκείται.) Αντιθέτως, αυτοί που θα έπρεπε να ασκούν αυτόν τον έλεγχο (ψηφισμένοι και προς τούτο από τον λαό) δεν είναι παρά πιόνιατων τραπεζιτών. Οι οποίοι μάλιστα διαθέτουν και το ακαταδίωκτο για τα έργα τους. Διαθέτουν οι ίδιοι ασυλία σε μια χώρα που η ίδια έχει χάσει την Ασυλία της.

Εχει κρατήσει πολύ αυτή η θανατηφόρα φάρσα με τα θανάσιμα αποτελέσματα. Πρέπει να τελειώνει η εποχή που πεινάνε τα παιδιά επειδή έτσιθέλουν οι αγορές, που ξεχαρβαλώνονται νοσοκομεία και σχολεία επειδή έτσι το θέλουν οι αγορές. Τι είναι οι αγορές; το πένθος στα σπίτια μας;

Και τι είναι οι σμπίροι των αγορών; γιατί παίρνουμε στα σοβαρά αυτά τααθύρματα που θεωρούν τα «Μνημόνια» ευλογία και τη λεηλασία της χώρας μάννα εξ ουρανού. Χωρίς φιρφιρίκους σαν τον κ. Αδωνη Γεωργιάδη και τον κ.Θεόδωρο Πάγκαλο δεν μπορεί να κυβερνηθεί αυτή η χώρα;

Aν δεν τρώμε καρπαζιές απ’ την Τρόικα, θα καταβυθισθεί η Ελλάδα στα Τάρταρα και αν τολμήσουμε να διαπραγματευθούμε με τους Εταίρους μας, θα καούμε στο πυρ το εξώτερον;

Δεν γίνεται να κυβερνηθεί αλλοιώς η Ελλάδα; Με εθνική στρατηγικήγια τη θέση της στον κόσμο, με ανασυγκρότηση του παραγωγικού της μοντέλου, με εναλλακτικά σχέδια για την περίπτωση που οι Εταίροι της δεν τη σέβονται και οι εχθροί της την απειλούν; Τι είναι η Ελλάδα, αν δεν μπορεί τα στοιχειώδη;

Δεν έχει ανθρώπους η χώρα για την πάρουν στα χέρια τους και να αλλάξουν τη μοίρα της; Δεν έχει δασκάλους, γιατρούς, εργάτες,αξιωματικούς, επιστήμονες, επιχειρηματίες, παπάδες; - τι της λείπει; Τίποτα δεν της λείπει, απλώς πρέπει να της λείψουν αυτοί που την αφανίζουν. Αυτοί που εξορίζουν τη νεολαία στη μετανάστευση, αυτοί που απομυζούν το κράτος και την κοινωνία, οι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες, οι μίζαρχοι και οι αεριτζήδες, η διαπλοκή των νταβατζήδων.

Δεν μπορεί η Ελλάδα χωρίς τον καρκίνο της; Πρέπει να αργοπεθαίνουν εκατομμύρια πολίτες για να καλοτρώνε 100 οικογένειες, τα ντόμπερμαν και τα παπαγαλάκια τους;

Λένε ορισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί. Το λένε εκ προοιμίου - όμως δικαίωμά τους. Ακόμα κι αν κάνουν δίκη προθέσεων, δικαίωμά τους. Αυτό όμως θα αποδειχθεί στην πράξη. Διότι όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα λάβει την εντολή. Τότε θα αποδειχθεί αν η Ελλάδα μπορεί να κυβερνηθεί αλλοιώς. Αν θα υπάρξουνσυγκρούσεις με την κακοδαιμονία της. Αν ο λαός θα υποστηρίξει αυτές τις συγκρούσεις. Ή αν θα μείνουν όλα ως έχουν μέσα στη στρούγκα με την ψυχή στη μούγγα. Προσωπικώς, αυτό το τελευταίο δεν το πιστεύω, υπάρχουν λαοί που έχουν πάρει άλλον δρόμο.

Ο Εβο Μοράλες εκλέχθηκε για τρίτη φορά Πρόεδρος. Με ποσοστό 60%! Μπορεί εδώ ορισμένων «εκσυγχρονιστών» και άλλων πληρωμένων σμπίρων να τους σηκώνεται η τρίχα όταν ακούνε για τέτοια... λαϊκιστικά κατορθώματα, αλλά ας μην παθαίνουν ντελίριουμ τρέμενς. Στις ευρωπαϊκές κοινωνίες πολλοί πολίτες, κόμματα και συνδικάτα αρχίζουν να κινούνται, άλλοι αντίθετα και άλλοι εναντίοναυτής της φοράς των πραγμάτων. Στη Βρετανία απεργίες κατά της μείωσης των μισθών, στην Ισπανία ανάδειξη νέων αριστερών κινημάτων, όπως το Podemos («Μπορούμε»), στη Γαλλία αναβρασμός, στην Ιταλία επίσης, αλλού σκεπτικισμός, και πάντως παντού έχουν τεθεί επί τάπητος θέματα που εδώ θεωρούνται ταμπού, όπως το ευρώ, οι διεργασίες μετάλλαξης της Ενωσης, οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή - καθώς και πλήθος άλλων προβλημάτων.

Η ομογενοποιημένη σκέψη στην Ευρώπη ραγίζει ενώ εδώ ακόμα τρομοκρατεί. Οτι θα αδειάσουν τα ΑΤΜ. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ ανάγκασε τις αγορές να μας δείρουν. Κι άλλα εξόχως περινούστατα. Από ποιους; απ’ τα δουλικά των φοροφυγάδων και των φοροφαγάδων. Προσέτι, το παράλογο και το ανήθικο σε όλο του το μεγαλείο: Αυτοί που έφεραν εδώ την Κομαντατούρ κατηγορούν την Αριστερά ότι δεν θα θελήσει να τη διώξει. Ούτε καν ότι δεν θα μπορέσει, αλλά ότι δεν θα θελήσει. Είναι προφανές ότι αυτή η «λογική» δεν μπορεί να περπατήσει πλέον στην κοινωνία. Η Ελλάδα μπορεί να κυβερνηθεί αλλοιώς. Με ρίσκο; Με ρίσκο. Κι ας πάρει ο καθένας τις ευθύνες του - ο τρώσας (που θα ψηφίσει Αριστερά) και ιάσεται (θα τη στείλει πρώτος στον διάολο, αν αποτύχει).

Ομως, η σκλαβιά δεν πάει άλλο, ούτε η απελπισία, ούτε η ηττοπάθεια, ούτε τα προσχήματα. Ούτε είναι ο σοσιαλισμός προϋπόθεση για την επιστροφή των 750 ευρώ ως κατώτατου μισθού ή για την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και των εργασιακών σχέσεων. Δεν είναι σοβαρή πολιτική ανάλυση (αλλά απλώς γινάτι) αυτή που βάζει το κάρο μπροστά απ’ το άλογο και λέει ότι σεισάχθεια δεν γίνεται από το υπουργείο, αλλά από το σωματείο. Γίνεται και από το υπουργείο και απ’ το σωματείο. Και αυτοί που ντροπιάζουν τον μαρξισμό με τέτοιες παιδαριώδεις προσεγγίσεις, μπορεί να φανατίζουν ένα ζωτικό για τους ίδιους ποσοστό, αλλά ταυτοχρόνως γυρίζουν τις πλάτες τους στον λαό, τώρα που τουςέχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Διότι η Ελλάδα μπορεί να κυβερνηθεί αλλοιώς. Μπορεί να πάρει το πάνω χέρι ο καλός κόσμος, οι καλοί άνθρωποι, δεξιοί κι αριστεροί (ως και βασιλόφρονες αξιωματικοί είχαν προσχωρήσει στον ΕΑΜ), ώστε να δουλέψουν για το καλό του λαού το νοσοκομείο, το σχολείο, το υπουργείο, το σωματείο. Αυτοί που λένε ότι ο λαός δεν μπορεί ή τον φοβούνται ή τον συκοφαντούν. Ο λαός δεν μπορεί μόνον όταν προδίδεται. Κι έχει προδοθεί πολλές φορές. Κατηγορούν αρκετοί τον λαό (κι ορισμένοι καλοπροαίρετα) ότι έχει καθηλωθεί (κυρίως απ’ την πολιτική του σοκ και του δέους), ότι δεν κινητοποιείται, ότι κάνει μόνον απεργίες της μιας μέρας. Οντως, δεν βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση. Μην ξεχνάμε όμως ότι ο ελληνικός λαός είναι απ’ τους λίγους που μέσα στο πλαίσιο της κρίσης

μετακινήθηκε προς τα αριστερά σε μαζική κλίμακα. Συνεπώς κάτιπεριμένει. Περιμένει να κυβερνηθεί αλλοιώς και το μόνον αλλοιώς που υπάρχει σήμερα είναι να βγει ο ίδιος στο προσκήνιο. Να αυτοκυβερνηθεί. Να δημιουργήσει νέους θεσμούς. Με ρίσκα; με λάθη; με συγκρούσεις; Ναι, αλλά και με ελπίδες, με ανεξαρτησία, με αξιοπρέπεια, με αλληλεγγύη ανακόπτοντας την καταστροφή. Αν ο λαός δεν μπορεί, ποιος άλλος μπορεί; η Μέρκελ και τα τσιράκια της; Ως τώρα ο λαός ήταν, πλην ορισμένου ποσοστού, ενσωματωμένος στο πελατειακό σύστημα. Αυτό το σύστημα τον εξαθλίωσε και τώρα ο λαός χειραφετείται. Κι ως εκ τούτου θα είναι έτοιμος να τιμωρήσει σκληρά κάθε νέα απόπειρα ενσωμάτωσής του. Μπορεί απελπισμένος, μπορεί μην έχοντας τίποτε να χάσει πλέον - αλλά τιμωρός.

Συνεπώς, ας προσέξει η Αριστερά όταν λάβει την εντολή (που, ως φαίνεται, θα λάβει). Ο,τι παθογενές τη συνδέει με το προηγούμενο σύστημα (ΜΚΟ, προγράμματα, κολλητηλίκια, δημαροεκσυγχρονιστιλίκια, διάφοροι τυχάρπαστοι που έχουν κάνει διαδρομές στην καμπούρα του κοσμάκη) θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο, αν αυτό και τα συμφεροντάκια του δώσουν τον τόνο στα πράγματα κι όχι οι ικανοί, οι δίκαιοι, οι καλοί άνθρωποι, δεξιοί κι αριστεροί.

Το ταξικό καθήκον της Αριστεράς σε αυτήν τη συγκυρία είναι η ανάδειξη του καλού στην κοινωνία. Διότι το καλό είναι παραγωγικό. Παράγει πιο πολύ, μοιράζει πιο σωστά, παίρνει υπ’ όψιν του την ευτυχία και την ανάγκη. Εκπαιδεύει. Κι εν τέλει, κυρίες και κύριοι, το καλό νικάει. Νικάει και τις ήττες του. Οι προσδοκίες κινούν τον κόσμο. Το δίκιο του εργαζόμενου ανθρώπου, του εργάτη, του γεωργού, του επιστήμονα είναι που ελευθερώνει την ανθρωπότητα. Τα υπόλοιπα είναι αφιλοσόφητα, πόλεμος, αρπαγή, φτώχεια, τυραννίδες, ηλίθια και ανάξια πράγματα, καταστροφικά και θανάσιμα.

Κι έναν μόνον βήμα εναντίον τους αξίζει τον κόπο, παρακαταθήκη γίνεται, πόσω μάλλον αν φέρει και αποτέλεσμα. Ανθρώπινο αποτέλεσμα. Για το επόμενο βήμα...

enikos.gr