Τον καιρό της κρίσης η οικονομική ελίτ ευημερεί Πως θα αντιμετωπίσουμε τους πολιτικούς εκφραστές της ;

                                                  

     του

                                      Θανάση Μιχελή

Περιφερειακού Συμβούλου

            Το δεδομένο ότι η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κρίση δεν αμφισβητείται. Το δεδομένο ότι η κρίση αυτή έχει προσλάβει κοινωνικά χαρακτηριστικά....

και είναι πλέον ανθρωπιστική, μάλλον αμφισβητείται από την οικονομική ελίτ της χώρας και τις πολιτικές δυνάμεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Πως αλλιώς να ερμηνευτεί το γεγονός ότι οι παραπάνω ελίτ την χαρακτηρίζουν πάντα οικονομική, αναφερόμενοι μόνο σε δείκτες και δεδομένα της αγοράς. Επιμελώς αποκρύπτουν κοινωνικά δεδομένα όπως οι χιλιάδες αυτοκτονίες, η ανεργία, η μετανάστευση νέων επιστημόνων, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους. Αυτό καταγράφεται καθημερινά στις ειδήσεις και στις πολυάριθμες συζητήσεις μέσω των δικών τους καναλιών.

            Πέραν όμως των κατευθυνόμενων καναλιών (TV) της “σιωπηρής προπαγάνδας” όπως τα χαρακτηρίζει ο Ιγνάσιο Ραμονέ[i], υπάρχει και ο καθημερινός τύπος μέσα από τον οποίο μπορούμε να σταχυολογήσουμε δεδομένα που πιθανά εκπλήσσουν κάποιους: Τον καιρό της κρίσης κάποιοι ευημερούν.

            Διαβάζουμε στις οικονομικές στήλες Κυριακάτικης εφημερίδας[ii]: «Στην κορυφή του κόσμου οι Έλληνες εφοπλιστές» και αναλυτικότερα «Με αμείωτη ένταση συνεχίζεται η διείσδυση επενδυτικών κεφαλαίων σε ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες, οι οποίες προχωρούν σε μαζικές αγορές νέων και μεταχειρισμένων πλοίων. 134 πλοία προστέθηκαν φέτος  στον ελληνικό στόλο. Οι Έλληνες εφοπλιστές αύξησαν σημαντικά τη δύναμή του ελληνόκτητου στόλου, ελέγχοντας σήμερα συνολικά 4.707 πλοία έναντι 4.573 που ήταν το 2013, συνολικής χωρητικότητας 303,5 εκατομμυρίων τόνων.». Στην ίδια στήλη παρατίθενται φωτογραφίες, ονόματα και αριθμός πλοίων, των 10 πρώτων Ελλήνων εφοπλιστών. Ένας από αυτούς παλαιότερα ειρωνευόμενος τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρα, για τις απόψεις του περί φορολογίας των μεγάλων κερδών, είχε πει «ας έρθει να με βρει».

            Προκειμένου να συμπληρώσουμε την εικόνα σημειώνουμε και τα παρακάτω:

Το ΑΕΠ της χώρας από 220 δισ. Ευρώ (2009) έπεσε στα 180 δισ. (2013) Δηλαδή μια μείωση, του ετήσιου παραγόμενου πλούτου της χώρας, περί το 20% για όλη την περίοδο.

Την ίδια περίοδο η αγοραστική δύναμη των μισθωτών έπεσε κατά 40%. Παράλληλα έκλεισαν χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις, η πλειοψηφία των αγροτών πένεται και πλέον των 2 εκατομμυρίων Ελλήνων είναι κάτω του ορίου της φτώχειας (στοιχεία επίσημα).

Το έτος 2013 ανακοινώθηκε ότι, μόνο στις Ελβετικές τράπεζες, Έλληνες καταθέτες έχουν 60 δισ. Ευρώ. Άγνωστο τι συμβαίνει σε άλλους φορολογικούς παραδείσους και τι συμβαίνει με τις ονομαζόμενες «παράκτιες εταιρείες».

Όταν λοιπόν ο πλούτος της χώρας μειώνεται κατά 20% αλλά οι εργαζόμενοι χάνουν 40%, οι μικροεπιχειρήσεις μένουν χωρίς εισόδημα και εκατομμύρια πολίτες χωρίς εργασία, είναι μαθηματικά αποδειγμένο ότι μια μικρή οικονομική ελίτ κερδίζει. Αυτό ακριβώς αποδεικνύεται, με συγκεκριμένα στοιχεία από το προαναφερόμενο άρθρο της εφημερίδας. Το άρθρο, κατ΄ ακρίβεια, αναδεικνύει ποιοι ακριβώς και πόσα κέρδισαν. Δεν είναι βέβαια μόνον αυτοί.

Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, αυτές που με την πολιτική τους οδήγησαν τη χώρα μας και το λαό στην κρίση, αναφέρονται σε οικονομική κρίση της χώρας. Αποφεύγουν να αναφέρουν ότι σε κρίση οικονομική, κοινωνική, ανθρωπιστική, βρίσκονται τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα (η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της χώρας). Αποκρύπτουν ότι σημαντικά τμήματα της οικονομικής ελίτ βελτίωσαν την οικονομική τους θέση. Και αυτή βέβαια η κατάσταση δεν είναι θεόπεμπτη. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής που εφαρμόστηκε[iii]. Αναφέρονται γενικώς στη χώρα μας, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουν τα πατριωτικά αισθήματα του λαού, που σ΄ αυτήν βέβαια ζουν και εργάζονται κυρίως όσοι είναι θιγμένοι από την κρίση. Είναι γνωστό πως η οικονομική ελίτ της χώρας και οι πολιτικοί της εκφραστές δεν έχουν πατρίδα: σε άλλες χώρες σπούδασαν, σε άλλες χώρες αποταμιεύουν τα χρήματά τους, σε άλλες χώρες καταφεύγουν ή θα καταφύγουν σε κρίσιμες περιόδους[iv].       

Το συμπέρασμα για τα κοινωνικά-πολιτικά δεδομένα της χώρας μας παραμένει επί δεκαετίες το ίδιο: Δεν υπήρχε, πολύ περισσότερο σήμερα εποχή παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχει ελληνική οικονομική ελίτ με εθνική συνείδηση[v]. Κατά συνέπεια και οι πολιτικές δυνάμεις που εξαρτώνται απ΄ αυτή δεν μπορούν (δεν επιλέγουν) να επιλύσουν τα προβλήματα των χαμηλότερων κοινωνικών ομάδων. Παλαιότερα επέλεξαν να διαμοιραστούν τα χρήματα του «σχεδίου Μάρσαλ», σήμερα επιλέγουν να οδηγήσουν τη χώρα σε αποικία χρέους. Αρκεί οι ίδιοι να κερδίζουν. 

 Υπάρχει όμως ο κόσμος της εργασίας, της μικρής και μικρομεσαίας επιχειρηματικής παραγωγής. Αυτοί (αναγκαστικά θα έλεγα) είναι-είμαστε οι μόνιμοι κάτοικοι της χώρας μας. Εδώ γεννήθηκαν, εδώ πήγαν και τέλειωσαν το σχολείο, εδώ εργάζονται και δραστηριοποιούνται. Όλοι τους δεν έχουν λόγους να μεταναστεύσουν. Επιλέγουν να μείνουν εδώ.

Για να μην καταλήξει η χώρα αποικία χρέους, όλοι οι παραπάνω έχουν λόγους να επιβάλλουν μια άλλη πολιτική. Πολιτική πέραν αυτών που μας οδήγησαν έως εδώ, χωρίς αιδώ. Και μπορούν να το επιβάλλουν με τους κοινωνικούς αγώνες τους και με την ψήφο τους.

---

[i]. Ιγνάσιο Ραμονέ (Διευθυντής της εφημερίδας Le Mode Diplomatique), Σιωπηρή προπαγάνδα – Μάζες, τηλεόραση, κινηματογράφος, εκδόσεις Πόλις, 2001

[ii] . Εφημερίδα Realnews (Realmoney), Κυριακή 5-10-2014.

[iii]. Πολλοί από αυτούς με θρασύτητα δηλώνουν πως «η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες».

[iv]. Ξεχάσαμε ότι το 1941 έφυγαν όλοι τους (οικονομική ελίτ και πολιτικοί εκφραστές τους) μόλις οι Γερμανοί κατέλαβαν τη χώρα μας. Ξεχάσαμε ότι δεκαετίες αργότερα (1990) μετέφεραν τις δραστηριότητές τους στα Βαλκάνια. Ότι αξιοποίησαν αποικιακούς νόμους για να επανδρώσουν τα πλοία τους με φτωχούς μετανάστες.

[v]. Η διαπίστωση αυτή έχει διατυπωθεί εδώ και δεκαετίες από κορυφαίους πανεπιστημιακούς μελετητές (Κ. Τσουκαλά, Κ. Βεργόπουλο και άλλους)