Τον Ιούνιο κλείνουν τα σχολεία. Φαντάζομαι ότι κάτι ανάλογο ισχύει και για το κολέγιο του Ψυχικού ή κάποιο κολέγιο των βορείων προαστίων από όπου μάλλον αποφοίτησε ο Αντώνης Σαμαράς. Τι στα κομμάτια συνέβη στα χρόνια της ευαίσθητης εφηβείας του, και αυτό το μήνα τον πιάνει το σύνδρομο του λουκέτου, δεν μπόρεσα να το βρω....
Βρήκα όμως μία απάντηση που αναζητώ από το περυσινό καλοκαίρι. Γιατί έκλεισε την ΕΡΤ. Εκτός του συνδρόμου Λουκέτο τον Ιούνιο που κατατρέχει τον πρωθυπουργό μας, πέρυσι με την ΕΡΤ, φέτος με την Βουλή, του χρόνου μάλλον με την ηττημένη και συρρικνωμένη ΝΔ, δεν βρήκα άλλη λογική εξήγηση.
Θα ήταν ιδιαίτερα εγωιστικό, σε μία χώρα που βρίθει δραμάτων, απελπισίας και αγωνίας, ανήμερα της πρώτης ετήσιας επετείου του λουκέτου, να μιλήσουμε για εμάς. Όχι ότι τα πράγματα είναι καλά, αλλά…
Θα αποφύγω επίσης και κάθε συναισθηματική προσέγγιση για τα γεγονότα του περυσινού Ιουνίου καθώς και ότι ακολούθησε σχεδόν μέχρι το τέλος του χρόνου.
Δεν θα αποφύγω όμως να συμμαζέψω τις μνήμες και τα γεγονότα που έζησα, κρίκοι μίας αλυσίδας που τελικά χρειάστηκε ένα ζευγάρι χειροπέδες για να γραφτεί ο επίλογος με την επέμβαση στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής.
Δεν θα ξεχάσω τον απελθόντα υφυπουργό Σίμο Κεδίκογλου, στα γραφεία της ΕΣΗΕΜΘ τον Σεπτέμβριο του 2012, μεταξύ ενός φρέντο εσπρέσο και ενός πακέτου κόκκινου Σκληρού Μάρλμπορο (ίσως το μόνο κόκκινο που συμπαθεί) που έστειλε τον αστυνομικό του να φέρει από το Ασημί Αουντί, να περιγράφει τα σχέδια του για την ΕΡΤ και την ΕΡΤ3.
Το ίδιο πρόσωπο στο ευήλιο και ευρύχωρο γραφείο του στην Γενική Γραμματεία Τύπου, που διαμορφώθηκε με το φαραωνικό γούστο του Θοδωρή Ρουσόπουλου, διαβεβαίωνε εχθρούς και φίλους ότι θα ήταν έγκλημα να υποστεί συρρίκνωση η ΕΡΤ. Υπερθεμάτιζε κιόλας, δύο τρείς μήνες πριν το λουκέτο, για την εξωστρέφεια σε Βαλκάνια και Περιφέρεια. Τι θλιβεροί άνθρωποι θεέ μου… Και πόσο πιο θλιβεροί εμείς που τον ακούγαμε; Ήταν οι ημέρες που μεταξύ τηλεφωνημάτων και συσκέψεων, τακτοποιούσε το μικρό στρατό των 52 κολλητών τους ως συμβούλους στην ΕΡΤ. Με πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης στον Αντώνη Σαμαρά και για ξεκάρφωμα στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Είχα πάντα την περιέργεια και για κάτι ακόμη… Γιατί πάντα έξω από το γραφείο του, περίμεναν κατά μέσο όρο δύο ή τρείς παπάδες από την ιδιαίτερη εκλογική του περιφέρεια; Μάλλον θα τον ξεμάτιαζαν…
Λίγο πριν το μαύρο, και όταν ήδη άρχισαν να πυκνώνουν τα σύννεφα, μετά το δημοσίευμα της REAL NEWS, ήρθε η ώρα του Ευάγγελου Βενιζέλου. Τον συναντήσαμε στο γραφείο του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου της Θεσσαλονίκης, Σάββατο μεσημέρι 4 ή 5 Ιουνίου. Μπήκε στο γραφείο σκυθρωπός γιατί εκείνες τις ώρες, ο αφεντικός του Αντώνης Σαμαράς τον είχε αδειάσει με το μεταναστευτικό. Το βλέμμα του καρφώθηκε σε ένα αναμνηστικό σφυροδρέπανο που είχε πάνω στο γραφείο του ο Παναγιώτης Αβραμόπουλος. Δεν το άφησε από το χέρι του ούτε λεπτό, για όση ώρα χρειάστηκε να μας πει ή αυτά που ήξερε και δεν ήθελε να τα πει, ή αυτά που για μία ακόμη φορά δεν είχε θεωρήσει σκόπιμο να του μεταφέρει ο πραγματικός άρχοντας της Συγκυβέρνησης. Από κεκτημένη αλαζονεία μάλιστα, στο παρά ένα γλιτώσαμε να μας πλακώσει στα χαστούκια, όταν τέθηκε το ζήτημα ο Σαμαράς να προχωρήσει στο κλείσιμο της ΕΡΤ χωρίς την συγκατάθεση του. Ήταν η μόνη στιγμή που κουνήθηκε από την θέση του και τράβηξε το βλέμμα του από το σφυροδρέπανο. Και όμως τελικά αυτό συνέβη.
Συνέβησαν και άλλα όμως με συμπρωταγωνιστή τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Μας τα αφηγήθηκε ιδιαίτερα συγκινημένος ο Φώτης Κουβέλης, όταν πια είχε ήδη αποχωρήσει από την τριμερή συγκυβέρνηση. Όπως διαβεβαίωνε και εμάς ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτε, έτσι διαβεβαίωνε και τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ ότι δεν θα επιτρέψει την αυταρχική συμπεριφορά Σαμαρά. Δεν ήταν το θέμα η ΕΡΤ αλλά ποιος τελικά θα έπαιρνε το πάνω χέρι σε αυτή την συγκατοίκηση. Και το πήρε ο Σαμαράς εκμεταλλευόμενος έναν πανικοβλημένο Βενιζέλο, όχι για την χώρα αλλά για το γεγονός ότι αν πηγαίναμε σε εκλογές θα έμενε χωρίς κόμμα. Και επέλεξε, πάντα σύμφωνα με την αφήγηση Κουβέλη, μία κατ ιδίαν συμφωνία, πίσω από την πλάτη Κουβέλη, σε μία μυστική συνάντηση των δύο σημερινών συγκυβερνητών, στο πατρικό Σαμαρά στην οδό Μουρούζη. Τι ειρωνεία, στην οδό Μουρούζη που ήταν και εγκαταστάσεις της ΕΡΤ γράφτηκε ο επίλογος της ΕΡΤ.
Και μετά ήρθε η ώρα του κυρ Παντελή… Εδώ σταματώ. Θα έχανε την σοβαρότητα της κάθε προσπάθεια να συνθέσω την εικόνα που μου έδωσαν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας.
Είμαι βέβαιος ότι ο συγκεκριμένος δευτεραγωνιστής της ιστορίας του μαύρου στην ΕΡΤ είχε πάψει εδώ και πολλά χρόνια να υπηρετεί την πραγματική δημοκρατία. Στον ΔΟΛ το έκανε με λεφτά του εκδότη ή των τραπεζών που κρατούν όρθιους τους εκδότες. Στην περίπτωση μας το έκανε δημοσία δαπάνη.
Ξέρω, ότι τον τίτλο που επέλεξα δεν μπορώ να τον υποστηρίξω. ΟΧΙ δεν θα ξεχάσω. Υποσχέθηκα όμως και στο εαυτό μου να μην τους κάνω την χάρη να μισήσω. Να πολεμήσω ΝΑΙ, να Αντιπαρατεθώ ΝΑΙ, Να ΦΟΒΗΘΩ και Να ΜΙΣΗΣΩ, ΟΧΙ. Γιατί τότε θα ήμουν σαν και του λόγου τους.
Και το τελευταίο που δεν έχει φύγει από το μυαλό μου, ένα χρόνο τώρα, είναι ότι κάποια στιγμή ένοιωσα σαν τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη στην Πολίτικη Κουζίνα, όταν χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για να αποφασίσει αν θα κρατήσει την ψυχή του ή την ζωή του. Θέλω να πιστεύω ότι κράτησα την ψυχή μου, θα ξαναχτίσουμε την ζωή μας, αλλά την απόφαση ευτυχώς την πήραμε ακαριαία. ΟΧΙ ρε Φασίστες… τα παιχνίδια με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ πληρώνονται…
*Χρήστος Γιαννούλης, δημοσιογράφος στην ΕΡΤ3
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.