Το πανηγυράκι: Ακριβή προγονική κληρονομιά, έκφραση κοινωνικής συνοχής

Πάνδημη θρησκευτική γιορτή για τον πολιούχο Άι-Γιώργη. Για τον προστάτη μας Άγιο που κάτω απ΄ τη σκέπη του γεννιέται, αναπνέει και ζει ο άνθρωπος σε αυτόν τον τόπο.....

Τον παραστάτη στη δοκιμασία, τον υπερασπιστή στην επιβουλή, τον πρόμαχο της Πίστης, τον ελευθερωτή.
Ώρα ηθικού και εθνικού εξαγνισμού. Ανακαλεί στη μνήμη ηρωϊκούς αγώνες του Γένους για το «ποθούμενον», το μεγαλείο και τις θυσίες του μεγάλου ξεσηκωμού για το ύψιστο αγαθό της ζωής: τη Λευτεριά.
Αφιέρωμα δισυπόστατο της Αράχωβας. Έκφραση συνοχής, φυλετικής και κοινωνικής, συνέχειας αδιάσπαστης. Ακριβή κληρονομιά προγονική, η κορωνίδα της τοπικής μας παράδοσης.
Το «πανηγυράκι» μας!
Πανελλήνια γνωστό και φημισμένο, έτσι με το υποκοριστικό του, τον ποιητικότατο αυτό προσδιορισμό.
Χάνονται στα βάθη της ιστορίας και του θρύλου οι αρχικές καταβολές. Τα πρώτα στοιχεία που το θεμελιώνουν, ξεκινούν από χρόνια διωγμών, καρτερίας και υπομονής.
Την τριήμερη διάρκειά του, μέσα στο θρίαμβο της άνοιξης και της Ανάστασης, τη λαμπρύνουν, έθιμα αρχαία, που επιβιώνουν κάθε χρόνο, σαν να έχουν λάβει χάρη θεϊκή. Έθιμα καταξιωμένα, αφού πρώτα πέρασαν μέσα από τα φίλτρα ανυπόκριτης ευλάβειας, θαυμαστής λαϊκής ευαισθησίας, ομαδικής δημιουργικότητας. Γι αυτό και παραμένουν άφθαρτα και ακατάλυτα.
Όταν την παραμονή βροντήξει το κανόνι κι αρχίσουν οι καμπάνες να σημαίνουν για το Μέγα Εσπερινό, αρμονία υπερκόσμια ξεχύνεται στον αιθέρα. Μυστική συμφωνία ενώνει έμψυχα, άψυχα και νοητά. Χοροί αγγέλων και σκιές μαρτύρων συνάζονται και παραστέκουν τους λαμπροφορεμένους- γέρους, νέους, λυγερές- και τους προσκυνητές.
Την ώρα του δειλινού, τότε που η πομπή της λιτανείας, με το βραδύ ρυθμό της κατάνυξης, κατηφορίζει προς τα Πλατάνια, τα χαμολούλουδα της Αραχωβίτικης γης, κλίνουν με ταπεινοσύνη το λεπτό τους μίσχο, σε προσκύνημα. Τα αηδόνια της ρεματιάς, χαμηλώνουν τον τόνο και με απαλό κελαϊδισμό συνοδεύουν το απολυτίκιο του τροπαιοφόρου Αγίου, το Χριστός Ανέστη, τα Αναστάσιμα Δοξαστικά.
Ψυχές προγόνων χαίρονται και οδηγούν τα βήματα των γερόντων στον ανηφορικό δρόμο του σταδίου. Ακρίτες και κλεφτόπουλα, περιμένουν να λάβουν μέρος στα αγωνίσματα, να παραβγούν στο λιθάρι και στο πήδημα.
Η κοινή ευωχία στους λάκκους, ευφραίνει όχι μόνο τους ζωντανούςς αλλά και παλιούς καπεταναίους, παλληκάρια που έπεσαν πάνω στον ανθό της νιότης. Από κάποιο ύψωμα προβάλλει το λιγνό κορμί του «Γιου της Καλογριάς». Αγναντεύει ήρεμος και δικαιωμένος, το γνώριμο τόπο, που του χάρισε δόξα αμάραντη.
Κι όταν στο χάλασμα του πανηγυριού, ο πολυσήμαντος χορός αρχίζει να ξεδιπλώνεται και να ζώνει προστατευτικά την εκκλησιά, τότε κι ο ήλιος που πάει να γύρει πίσω απ΄ τις κορφές της Γκιώνας, στέλνει τις πιο χρυσές ακτίνες στους πανηγυριστές.
Εκείνη τη στιγμή συγχέονται στο νου, τα περασμένα, τα τωρινά, τα μελλούμενα. Ο χρόνος μοιάζει σαν να έχει υποταχτεί σε δύναμη υπερφυσική, ακατανίκητη. Ακινητεί για να αποθαυμάσει το επιστέγασμα, την αποθέωση του τριήμερου γιορτασμού.
Το ήθος και το ύφος του πανηγυριού μας, δε συμβιβάζεται με τη φτηνή επίδειξη. Δεν προσφέρεται για χρησιμοθηρικούς εντυπωσιασμούς,. Το νόημα του, είναι πολύ βαθύτερο από όσο πιστεύουν οι επιπόλαιοι. Γι αυτό δεν μπορεί να το αγγίξει καμιά απόπειρα εκμοντερνισμού και βεβήλωσης.
Το πανηγυράκι είναι αναβάπτισμα στις καθάριες πηγές της χριστιανικής και της εθνικής καταγωγής μας.
Είναι η αναγέννηση των ελπίδων μας, η λύτρωση απ’ τη φθορά της καθημερινότητας. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, έχουμε χρέος ιερό, να το κρατήσουμε.
Όποιος προσέρχεται προσκυνητής, συμμέτοχος ή επισκέπτης, πρέπει να έχει καρδιά καθαρή και άδολη. Χρειάζεται να απαλλαγεί, αυτές τις μέρες απ’ τα δεσμά της λογοκρατούμενης εποχής μας, να ξεχάσει, για λίγο, τον εγωιστή και αλαζονικό εαυτό του.
Τότε, όσο κι αν είναι ολιγόπιστος, θα νιώσει ένα σκίρτημα μέσα του. Θα καταλάβει πως πλησιάζει προς την πύλη, που οδηγεί στους χαμένους παραδείσους της πρώτης αθωότητας…

e-arahova.gr