Δεν είναι Κηφισιά

Έρημος  είναι , γεμάτη λόγια  ανάδρομα  , με πρωινά  λευκαντικά χαμόγελα , 

φτιασιδωμένη  ευγένεια, γεύματα που μοιράζονται  στα μάτια   και   συντροφιές ...

χορευτικές . Οι  μαριονέτες,   ντυμένες  λάμψη  επιβλητική , βγαίνουνε στα ψηλά 

παράθυρα , χαρίζοντας  αδελφικούς χαιρετισμούς .  Είδωλα  παρελαύνοντας   

ακάθεκτα , με πλαστικούς μαστούς  ταϊζουν  τις οθόνες .

        Τις  Κυριακές  συσσίτια μοιράζει η μετάλλαξη , το πιο αλμυρό του  πόνου   

δώρισμα , καθώς της άγιας θάλασσας το  μπλε,  μακραίνει  ολοένα  και   η ίση 

μεταχείριση  του ήλιου  υποθηκεύεται σε ράφια φαρμακείων  και σε κατόχους,  

που χαρτογραφούν  στεριές και πέλαγα ,  με θυρεούς  μεσαιωνικούς 

σφραγίζοντας   τη γλώσσα.

        Έξω ο ήλιος δαγκώνει  το φως του . Η  αιθαλομίχλη τοξικά    υφαίνει 

σχήματα  και   η σιωπή του κόσμου  ξεκουφαίνει . Ακινητεί  μες  το ακατανόητο. 

Σκαλώνει    σε γενόσημες   ελπίδες. .

       Σημασίες  και θέλω  ξεθωριάζουν , σε ξεπλυμένα τάματα.  Κυλούν 

σπαταλημένα  χρόνια,   μες  τα ερείπια των άστρων .    Μεσίστια όνειρα  

βυθίζονται σε εξόριστα τραγούδια .   Ξημερώνουν  τραύματα νεογέννητα κι 

αθροίζονται στον αμείλικτο  σωρό .

       Οι μάζες ανασαίνουνε υπόγεια . Δεν είναι Κηφισιά.  Είναι Κυψέλη .

 Αστυπάλαιας και  Πόρου. Γκρίζο   βαθύ και   νύχτα απ΄το χάραμα. Κουρνιάζουν  

περιστέρια  στα  σκονισμένα  ακροκέραμα , κρώζοντας   μαυρισμένα  χέρια.    Η 

απόγνωση καταμεσής   στην  άσφαλτο  σκουπίζει   πρόσωπα   θολά .

       Το  αύριο,  περιφέρεται  στους δρόμους  λαβωμένο .

 Τις νύχτες , οι καρδιές, του δένουν  τις πληγές  και το στεριώνουν όρθιο  στη 

μέση του σπιτιού  ,  να ξημερώσει  πάλι …

© Σκουρολιάκου Μαρία

http://adithorokardias.blogspot.gr/