Ο Δεκέμβρης της Γέννησης

  «..και πέφτει η οβίδα στη φάτνη του μικρού Χριστού / το αίμα το αίμα  το αίμα »

                                                Μίλτος Σαχτούρης(Δεκέμβρης 1948)...

        Την  άγια νύχτα θα λάμπουν  στη χλιδή οι περιούσιοι της ύλης .Την ίδια νύχτα θα πέφτουν άνθρωποι –αστέρια,  αζήτητοι της αγάπης . Παιδιά άλλου θεού θα κάνουν κλήσεις αναπάντητες , στις πόρτες του συστήματος . Χιλιάδες φάτνες,  μα οι μάγοι οδηγήθηκαν αλλού.

    Χάσαμε το Δεκέμβρη της καρδιάς μας. Στους κάδους με τα περισσεύματα ζωής, στα βρώμικα κράσπεδα που κουρνιάζουν πεινασμένα σώματα ,στους ατέλειωτους θανάτους όπου γης, καθώς το βαρύ χέρι του φόβου  ερημώνει τους δρόμους.

    Χάσαμε το αστέρι μας. Αυτό που ψάχναμε στον ουρανό της αθωότητάς μας, όταν γινόμαστε  άγγελοι και μάγοι στα όνειρά μας, για το μικρό Χριστό που σώθηκε απ΄τη σφαγή. Γιατί  είχαμε τη χαρά της άγνοιας . Τώρα που μάθαμε το αστέρι άλλαξε πορεία . Μεσαίωνας στα όνειρα και  χρόνος πέτρινος ,  μας γονατίζει.

    Ο μαγικός χρόνος  των Χριστουγέννων απλώνει πάνω στον πραγματικό και  τον σκεπάζει  τραγικά. Επίπλαστη χαρά αφού, στο όνομα  της αγάπης ,  φωνάζει το αίμα. Ποιός θα διασώσει την αλήθεια του προσώπου μας ;      

       ΤΟ ΦΩΣ. Τη νύχτα της 25^ης Δεκέμβρη ξημερώνει μεγαλύτερη μέρα.  Να σταθούμε στο φως. Κυριολεκτικά και μεταφορικά .

      Να μην αφεθούμε σε συνθηκολογήσεις που δικάζουν το αύριο των παιδιών. Να  ελπίσουμε ουτοπικά , σαν ποιητές. Σαν τους χθεσινούς  που μας έδωσαν  χριστολογικούς στίχους και  στην  παραμυθητική σημασία των Χριστουγέννων διατυπώνουν ένα πλατύ ανθρωπολογικό αίτημα . « ..και μέσα στη χιλιόδιπλη καρδιά μου μια σπηλιά /  κι ένας Χριστός γεννιέται»   (Κ.Παλαμάς.)

      Να νιώσουμε την υπαρκτική περιπέτεια της πορείας μας «Εκείνος που δε γεννά δεν γεννάται , δεν αναγεννάται  ποτέ, Κύριε».   ( Ζωή Καρέλλη)

      Να ελπίσουμε , μαχόμενοι για ένα παγκόσμιο κανόνα όπου  «πολλά δε θέλει ο άνθρωπος /νάναι ήμερος ,νάναι άκακος ./ Λίγο φαϊ  λίγο κρασί/ Χριστούγεννα κι Ανάσταση»  ( Ο. Ελύτης  )

      Να πιστέψουμε στην αντίστροφη μέτρηση  που σηματοδοτεί η γέννηση. Ο καθένας μας ας νιώσει πως οι ευχές είναι χάρτινες,  όταν είναι μόνο λέξεις. Κι ότι  η ιστορία της γιορτής με τη συμβολική αναγωγή , αποκαλύπτει τις συνέπειες του κακού.

      Γιατί ο Ηρώδης είναι εδώ. Γυρνάει στα εκθαμβωτικά  κέντρα των εξουσιών και υπογράφει γενοκτονίες,  με χέρια ατσαλάκωτα απ΄τη χλιδή και το κέρδος.

     Εδώ  όμως είναι και το άλλο  φως. Το  μέσα φως,  που λάμπει στα μάτια των παιδιών που θα χτυπήσουν την πόρτα μας , να μας θυμίσουν τα αμάραντα λουλούδια  της  παράδοσης . Τα χρόνια μας,  όταν τα χέρια μας,  γέμιζαν καρύδια,  μήλα και υποδιαιρέσεις της δραχμής . Το φως, που  λάμπει στα παιδεμένα πρόσωπα των γονιών που περιμένουν μια ζεστή αγκαλιά. Των συνανθρώπων  που κρέμονται από  μια στιγμή ελπίδας.

   Αυτό το φως,  που όταν σβήσουν τα πληθωρικά  ηλεκτρικά φωτάκια της γιορτής,   θα αναδείξει πάλι   τη γύμνια των αναίσθητων ημερών. Την  πλάνη και την ερημιά του αληθινού . Τον  ενελέητο  ενικό των ανθρώπων, που βγάζει νύχια και   οργιάζει σιωπές .

    Ας  κρατηθούμε απ΄αυτό το φως και ας μην αφήσουμε να μας ναρκώσουν  σε μια εικονική  «επί γης ειρήνη» που καταλύει το νόημα κάθε  γιορτής.    Να κρατήσουμε  τα ψήγματα της  παιδικής καθαρότητας και να  παλέψουμε για  την Ανθρωποσύνη  όσο είναι καιρός.

 

© Σκουρολιάκου Μαρία
 http://adithorokardias.blogspot.gr