ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΛΕΨΙΜΟ…

Η Ελλάδα περνάει περίοδο μεταπολεμική. Ενώ το σχέδιο Μάρσαλ είχε δοθεί για να αναπτυχθεί η χώρα και ο λαός να προχωρήσει μπροστά, με τη ύπαρξη δουλειών και επενδύσεων, εν τούτοις βρέθηκαν μερικοί γερμανοτσολιάδες κουκουλοφόροι και εκμεταλλευόμενοι την εξουσία, που ποτέ δεν έχασαν, γιατί απλά αυτή δεν άλλαξε χέρια, κατόρθωσαν να απομυζήσουν όλο αυτό τον πακτωλό χρημάτων και να οικειοποιηθούν τα πάντα για λογαριασμό τους....
Κατόρθωσαν να ρίξουν στον καιάδα και στις εξορίες όλους εκείνους του έλληνες πατριώτες που έδωσαν στη κυριολεξία το αίμα τους (όχι σαν τον Βενιζέλο) τόσο στο Αλβανικό μέτωπο, όσο και στην Εθνική Αντίσταση.
Φτάσαμε στο σημείο έλληνες σακάτηδες από τον πόλεμο, έλληνες μισοί στο σώμα και στη ψυχή να αναγκάζονται για να επιβιώσουν, να εξαργυρώνουν τον ηρωισμό τους και τη φιλοπατρία τους με μια άδεια περιπτέρου, τη στιγμή που Λάτσηδες, Μποδοσάκηδες, Μαλτσινιώτηδες, Ωνάσηδες, Αγγελόπουλοι, Λαιμοί, Πετζετάκηδες και άλλοι, ροκάνιζαν εκατομμύρια δολάρια, και εκατομμύρια τόνους υλικοτεχνικής υποδομής που είχε δοθεί από τους Αμερικάνους για την αναστύλωση της Ελλάδας.
Αρκεί να σκεφτείτε ότι στη Γερμανία εκείνης της εποχής, δόθηκε σε αναλογία,

μικρότερη βοήθεια από ότι στη Ελλάδα και όμως η Γερμανία την αξιοποίησε σωστά και δημιούργησε τη μεγαλύτερη βαριά βιομηχανία στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα όμως δέκα άτομα είχαν στις ελβετικές τράπεζες το 1960 το 80% του ΑΕΠ της χώρας.
Έτσι και σήμερα…
η ντόπια παρασιτική αστική τάξη προκειμένου να διασώσει τα κέρδη της και να τα αυξήσει σπρώχνει στον όλεθρο και την καταστροφή, δημιουργώντας μια κοινωνική καταστροφή που όμοιά της δεν έχει ζήσει η χώρα, μια ολόκληρη κοινωνία. Δεν διστάζει να δολοφονήσει μαζικά τον πληθυσμό, προκειμένου να συνεχίσει τη διαπλοκή και τη διαφθορά που τη συντηρεί.

Η Ελληνική αστική παρασιτική τάξη σε σύγκριση με τις άλλες αστικές τάξεις των λοιπών χωρών της Ευρώπης έχει μια ουσιαστική διαφορά. Ποτέ δεν είχε ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
Σήμερα μετά από όλα όσα τραβάει η χώρα και οι κάτοικοί της… η ίδια αυτή τάξη συνεχίζει απτόητα και απροκάλυπτα το καταστροφικό της έργο. Σε μια στενά συνδεδεμένη συνεργασία και διαπλοκή με την πολιτική νομενκλατουρίστικη τάξη - φτάσαμε στο επίπεδο οι πολιτικοί αυτής της χώρας να αποτελούν τάξη- διασφαλίζουν όσα τις περασμένες μετά τη μεταπολίτευση δεκαετίες κέρδισαν και επεκτείνουν τις δουλειές τους και τα κέρδη τους.
Συνεχίζουν εθισμένοι από τους πατεράδες τους τη μέθοδο του κουκουλοφόρου και καρφώνουν στη τρόικα όσα ο απλός εργαζόμενος κέρδισε από τους αγώνες του και καλυτέρευσε τις συνθήκες διαβίωσής τους. Αυτή η παρασιτική τάξη επανερχόμενη στο προσκήνιο επιχειρεί με μια ρεβανσιστική διάθεση να ποδοπατήσει και να συντρίψει το λαό.
Οι τραπεζίτες φαντάσματα όπως ο Σάλας που από απλός υπάλληλος βρέθηκε ξαφνικά τραπεζίτης με μια κολοσσό τράπεζα είναι ένα κλασσικό παράδειγμα πως το τίποτα, εκμεταλλευόμενο τις πολιτικές συγκυρίες και τις πολιτικές φιλικές διασυνδέσεις, αναδεικνύεται σε μεγαλοεπιχειρηματία και σημαίνοντα οικονομικό παράγοντα του τόπου.
Και βέβαια σε αυτό το επίπεδο ακολούθησαν και κάποιοι Βγενόπουλος, Λαυρεντιάδης κατέχοντας τράπεζες σαν να κατέχουν καραμέλες. Όπως επίσης και κάποιοι Κοπελούζος, Ρέστης, Κόκαλης, Δασκαλόπουλος, Ψυχάρης, Μπόμπολας και άλλοι. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα το φαγοπότι είναι μεγαλύτερο, ίσως από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Σήμερα που ο λαός πεινάει κάποιοι θησαυρίζουν με εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα κάποιοι επιτήδειοι μέσα από εταιρείες φαντάσματα που πίσω τους κρύβονται κατά κοινή ομολογία και πολιτικά πρόσωπα ξεκοκαλίζουν τα ΕΣΠΑ και τα διάφορα επενδυτικά προγράμματα.
Σήμερα γίνεται η μεγαλύτερη κλεψιά που έχει συντελεστεί στη χώρα από το 1821. Πωλείται το κάθε τι με το πρόσχημα των ιδιωτικοποιήσεων στα δικά μας παιδιά και στους δικούς μας μιζαδόρους. Σήμερα όσα ο λαός είχε φτιάξει παρακαταθήκη για να αυξάνει το ΑΕΠ του και τα έσοδά του, φεύγουν από τα χέρια του και πηγαίνουν στα χέρια φίλων και ημέτερων.
Σήμερα δημιουργείται μια νέα αστική παρασιτική τάξη με νέα πρόσωπα.
Σήμερα γίνεται μια ανακατανομή και αναδιανομή του πλούτου της χώρας.
Σήμερα βίαια μαζεύεται από το λαό, το χρήμα που κατείχε και επιστρέφει ξανά στους λίγους και συνεργαζόμενους με τη πολιτική τάξη της χώρας.
Σήμερα οδηγούν ξανά τα αγόρια μας στις φάμπρικες της Κεντρικής Ευρώπης και τις κόρες μας στις βιτρίνες του Άμστερνταμ και του Βερολίνου. Ή στην καλύτερη περίπτωση νύφες στην πέραν του Ατλαντικού χώρα.
Σήμερα επιστρέφουμε στη δεκαετία του 1950 όπου δεν υπήρχε μικροαστική ή μεσοαστική τάξη και το χάσμα ανάμεσα στη κιθάρα του Καζαντζίδη και στο τετράχορδο μπουζούκι του Χιώτη ήταν αγεφύρωτο.

Γράφει ο Tasos Sideridis

Από vima iteas