Εδώ Λιλιπούπολη

Είμαστε αυτοί που μεγαλώσαμε με την Ερτ του Μάνου Χατζιδάκι, αυτοί που ώρες ατελείωτες καθόμασταν μπροστά στις τηλεοράσεις για να ξεκινήσει το μικρό σπίτι στο λιβάδι, η φρουτοπία, το καρουζέλ, τα παιχνίδια χωρίς...

σύνορα, του κουτιού τα παραμύθια, τα ψάθινα καπέλα και το καπλάνι της βιτρίνας. Αυτοί που έχουμε ακόμη σε δίσκους βινυλίου τη Λιλιπούπολη με την ροζαλία να μας έχει κλέψει την καρδιά. Με το χοντρό μπιζέλι να μας ακαλουθεί ακόμη και τώρα στα φοιτητικά μας χρόνια. Αυτοί που θυμώσαμε με την Μαρία Χοακίνα όταν απέρριψε τον Σιρίλο. Αυτοί που παρακολουθήσαμε το ρεπορτάζ χωρίς σύνολα, το σαν σήμερα, την κυριακή στο χωριό καθώς και τα δεκάδες αφιερώματα σε ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
  Τώρα είμαστε αυτοί που αντιδρούμε, είμαστε αυτοί που σήμερα, αύριο και για όσο χρειαστεί θα βρισκόμαστε κοντά στο πλευρό των εργαζομένων της Ερτ. Είμαστε αυτοί που θα δημιουργήσουμε τα Πολυτεχνεία της δικής μας γενιάς. Αυτοί που εναντιωνόμαστε στο λουκέτο της κρατικής τηλεόρασης καθώς και στην εδραίωση  διάφορων ευτελών τηλεοπτικών προγραμμάτων που θίγουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προάγουν σεξιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις, την ίδια στιγμή που χρησιμοποιούν τον μέσο άνθρωπο ως ένα νούμερο τηλεθέασης.
  Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει κάποτε πως όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος πάει να πει ότι του μοιάζει, και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Είχε πει πως το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα και από τους εχθρούς. Και πως ο εχθρός γεννιέται δε γίνεται. Μας παρακολουθεί από το σχολείο σαν ήμασταν παιδιά και επιζητεί τον αφανισμό μας.
  Έναν αφανισμό που δε θα αφήσουμε να αναπτυχθεί. Είμαστε εδώ για να πούμε το φτάνει πια.Είμαστε εδώ για δείξουμε πως όπλα μας είναι οι φωνές μας. Είμαστε εδώ για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους 2.656 απολυμένους πλέον της κρατικής τηλεόρασης. Είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε ξεκάθαρα τη ζωή μας και όχι την επιβίωση μας.
  Ξέρω νιώθετε σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Αλλά ξέρετε κάτι; Σήμερα όταν βρισκόμουν εκεί στον προαύλιο χώρο του ραδιομεγάρου και άκουγα τον κόσμο να τραγουδάει με συγκίνηση τον Κεμάλ και να φωνάζει μαζικά το " Ψωμί, παιδεία, ελευθερία η χούντα δε τελείωσε το 73'' συνειδητοποίησα πως πολλά κεφάλια θα σπάσουν αλλά κάποια στιγμή θα σπάσουν και τα σίδερα.Να είστε Βέβαιοι.!

Καλή συνέχεια

Στο σημείο αυτό θέλω να παραθέσω κάποιους στίχους από το τραγούδι Κεμάλ σε στίχους Νίκου γκάτσου και ερμηνεία Μάνου Χατζιδάκι: Nικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.