ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ!.....

Του Χρίστου Μαυρόπουλου

Η Λαλιά μας!

Με τις ιδιαιτερότητές της, τις λέξεις και τη φωνολογία της.

Καθάρια ελληνική!

Αυτή είναι η ταυτότητά μας!....

« Και γαρ η λαλιά σου δήλον σε ποιεί» ( Κατά Ματθαίον, κεφ. Κζ’ 73).

Η Πατρίδα μας!

Η Σωτηρία της Πατρίδας μας!

« Η Σωτηρία της γλώσσας είναι η Σωτηρία της Πατρίδας και

η Σωτηρία της Πατρίδας είναι η ηθική πράξη, όπου όλα συνάπτονται!»(Ε. Παπαχρήστου-Πάνου).

Η Λαλιά μας, οι θρησκευτικές και οι άλλες παραδόσεις μας σημαίνουν:

Πίστη, Αφοσίωση στα ιερά και όσια, Ευγένεια ψυχής, Πολιτισμό, Τρόπο ζωής!

Όλα αυτά θα τ’ακούσεις και θα τα διακρίνεις στα καμώματά μας, Ξένε μου, Διαβατάρη,

αν έρθεις για το Πάσχα στην Αράχωβα!

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟΝ  ΙΣΤΟΡΙΚΟ  ΠΛΑΤΑΝΟ

Και σου το λέω από ‘ξαρχής, σε τούτο μου το κάλεσμα, γιατί

είναι δίσεκτοι οι καιροί και πρέπει πάντα να ξέρουμε ποιοι είμαστε

και για πού τραβάμε!

Γι’ αυτό, λοιπόν,μην παραξενευτείς και μην τρομάξεις, όταν

ερχόμενος εκεί στη στροφή των «Μαύρων λιθαριών», θ’αντικρύσεις,

ανήμερα του Πάσχα, την έμορφη Αράχωβα, πνιγμένη, χαμένη,

μέσα σ’ασπριδερούς καπνούς!

Όχι, φίλε μου!

Εκείνη η ασπριδερή θολούρα, που ξεμαλλιάζει εδώ κι εκεί

ο ήλιος, δεν είναι απογείλα ή χαμάνταρο. Δεν είναι του Παρνασσού

το πρωινό το χνώτο, μήτε τα αποδέλοιπα αδέσποτης φωτιάς,

που κατακαίει τον τόπο και τα σπίτια!

Μονέ είναι καπνοί χαράς κι ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ απ’ τους εκατοντάδες λάκκους

που ψήνονται τ’ αρνιά, και αλαλιάζουνε τον τόπο

η τσίκνα κι η μοσκοβολιά!

Είναι το: « ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΧΑ», κατά πώς λέει κι ο ποιητής!

Έλα, λοιπόν, μπες στο χωριό,

στον πρωτομαχαλά του “ Κούκουρα”, όπου κι ο μεγαλύτερος

ο λάκκος μας!

Θα ακούσεις καλωσορίσματα, ευχές, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…

Θα δεις δεκάδες στην αράδα να ψήνονται τ’αρνιά…

Κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά, ντυμένα με χρυσοφάδιαστα

σεγγούνια κι αραχνοπάνινα λευκά τσεμπέρια με κεντίδια και φλουριά

στα μαύρα τους μαλλιά, θα σου χαμογελούνε…

Τα παλληκάρια κυπαρισσόκορμα, στης φουστανέλλας

τη λεβεντοσύνη, μ’ όλα τα χρειασίδια της παλιάς αρματωσιάς,

γερά-γερά θα σου σφίξουνε το χέρι…

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟΝ ΚΟΥΚΟΥΡΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Θα δεις γερόντια σεμνόπρεπα, ξεστηθωμένα, από τη λάβρα

της θρακιάς, τις σούβλες να γυρνάνε με τ’αρνιά, κι ευθύς να σε

τρατάρουνε πετσούλες, γλυκάδια απ’ τα ψητά, και οι κυράδες

τα συκωτάκια που’χουνε τηγανίσει σε λάδι αγνό,όπως το έθιμο προστάζει

μα κι η δική τους η πρεπιά!

Θα πιεις κρασί και θα τσουγκρίσεις το ποτήρι σου με τσούπρες αψεγάδιαστες,

μ’αρχόντους, πλέμπα κι υποταχτικούς, και μ’όλη του λάκκου τη συντροφιά

θα πας στην ψαλμουδιά και στο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, κι αν το τραβάει

και η καρδούλα σου, θα πεις κι ένα τραγούδι!

Και θα το πεις, και θα’χεις “λαλήσει “και κομμάτι,

απ’ το φαί, απ’ το πιοτί, το γλύκαμα του ήλιου, του Απριλιού τις μυρωδιές,

κι απ’την πολλή φχαρίστηση στα μέσα σου, και τη χαρά!

Μα, πού είσαι , φίλε μου… να πας αγάλι-αγάλι το φαί και το πιοτί,

γιατί όπου και να μακραγναντέψεις, λάκκους θα δουν τα μάτια σου,

και πρέπει τράτο να’χεις αφήσει στο στομάχι σου,για να τσουγκρίσεις

και να φας κόκκινο αβγό της ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ, φέτα, το θαυμαστό τυρί του Παρνασσού,

γινωμένο,ωριμασμένο στην απογείλα και στο χρόνο μες στη βαθιά σπηλιά

του σκοτεινού ΤΥΡΓΙΑ…

Άντε, και να γλωσσιάσεις και δυο κομμάτια φορμαγέλας τηγανιτής

με λεμονάκι, να τη δροσίσεις στο κατόπι με το

μπρούσκο το κρασί, και να λοξέψει ο νους σου!

Κι άμα σου λάχει και με το γέρο- Καφάση απαντηθείς,

που κάνει τα πολλά τσακίσματα στην πίπιζα και τα τσαλίμια,

θα μπεις το δίχως στο χορό, και τέμπο θα σου βαστάει

ο γέρο- Τσελεπής με το τρανό νταούλι του!

Εκεί θε να’ναι- στα σίγουρα-που θα λυγίσει, θα τρίξει,

και στα γερά θα λιώσει η σάρκινη καραβοσιά σου!

Αχ, φίλε μου, ήρθες αργά για ΠΑΣΧΑ στην Αράχωβα.

Έπρεπε να’ρθεις πριν ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΙΑΣΕΙ, γιατί

πολλά θα είχα  να σου ανιστορήσω!

Για τις γυναίκες που στρώνουν τις στράτες του χωριού, τι

θα περάσει ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Τα σπίτια πώς τα σιγυρίζουν, και πώς

λευκαίνουνε τις γιορτινές τους φορεσιές!

Για τη Μεγάλη του Αφέντη μας Αι-ΓΙΩΡΓΗ τη λαμπερή Γιορτή!

Αχ, δεν πειράζει όμως, του χρόνου να’μαστε καλά, και βάλε

λίγη πρεμούρα στη ζωή σου, κι έλα νωρίς-νωρίς, κι εγώ αν ζω,

 όλα με το νι και με το σίγμα, μα όλα θε να σου τα πω!

Δημοσίευμα απο το ''ΑΓΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ'' (Για να μην το ξεχνάμε!)