Ο βιασμός,η συγκάλυψη και η συνενοχή

Ακόμη μια νύχτα που δε μπορώ να κατευνάσω τα συναισθήματα που με κυριεύουν. Είναι μια από τις νύχτες που ο φόβος με έχει κατακλύσει. Βλέπεις δεν είμαι συνηθισμένη στον φόβο. Ποτέ δε μου άρεσε. Αλλά να είναι μια νύχτα διαφορετική...

αλλοιώτικη από όλες τις άλλες. Ίσως επηρεάστηκα από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν  το τελευταίο διάστημα, ίσως και όχι. Δε ξέρω. Είμαι αρκέτα συγχυσμένη και μπερδέμενη.

Πρόσφατα διαβάζοντας στις εφημερίδες αρχικά την είδηση του ομαδικού βιασμού της 23χρονης στην Ινδία και μετέπειτα το βιασμό και την δολοφονία της 34 χρόνης στην Ξάνθη σοκαρίστικα. Μου ήταν πράγματι αδύνατο να συλλάβω το τι είχε συμβεί. Ταυτόχρονα πολλές σκέψεις είχαν κυριεύσει το μυαλό μου. Να, είναι που διαβάζοντας αυτές τις ειδήσεις  μου ήρθαν αυτομάτως στο νου εκείνα τα δελτία των οκτώ που κατά καιρούς κάλυπταν ρεπορτάζ που αφορούσαν στον βιασμό και στις κακοποιήσεις γυναικών. Εκείνη την στιγμή άρχισαν να ηχούν στα αυτιά μου: " 80 χρονος στην Αυστρία βίαζε τις κόρες του επί 14 χρόνια, '' Βιασμός 13 χρόνης στη Κρήτη'' , '' Βιασμός 16 χρονης στη Ρουμανία'', '' Βιασμός 15 χρονης μαθήτριας στην Αμάρυνθο''.

Στην Ελλάδα μέχρι και πριν μερικά χρόνια διαπράττονταν ετησίως 4500 βιασμοί. Εξ΄ αυτών  στην αστυνομία καταγγέλθηκαν μόνο οι 270 και έγιναν μόνο 183 συλλήψεις υπόπτων. Είναι που,καταγράφοντας αυτά τα στοιχεία, νιώθεις κενός. Είναι που τα χέρια σου τρέμουν, τα μάτια σου βουρκώνουν και ο νους σου '' σαλεύει''.

Στην περίπτωση του βιασμού όλοι γνωρίζουν και όλοι σιωπούν. Ακόμα και το ίδιο το θύμα,το οποίο μετά από ένα τέτοιο γεγονός βιώνει την ταπείνωση, την θλίψη, την απόγνωση, την ενοχή, αρνείται να εξωτερικεύσει συναισθήματα του και ορισμένες φορές οδηγείται στην αυτοκτονία. Το περιβάλλον μετά από ένα τέτοιο γεγονός αποστασιοποιείται. Αδυνατεί να αντιδράσει, κρατάει πολλές φορές ουδέτερη στάση. Το κράτος πρόνοιας και τα δίκτυα αλληλεγγύης γυναικών με τις δράσεις τους, κατά καιρούς, προσπαθούν να στηρίξουν τα θύματα του βιασμού. Δυστυχώς όμως η έλλειψη πόρων καθιστά αδύνατη την εξ΄ ολοκλήρου στήριξη των γυναικών. Παρόλα αυτά ακόμη και σήμερα διοργανώνονται έστω και με μικρά χρηματικά ποσά καμπάνιες, ημερίδες, δρώμενα στο δρόμο και πορείες αλληλεγγύης στις κακοποιημένες γυναίκες και στα θύματα βιασμού.
Οι απολογίες των γυναικών συνεχώς σοκάρουν. Λίγες είναι εκείνες που έχουν την ψυχική δύναμη να παραδεχτούν '' ότι βιάστηκαν'' και στη συνέχεια να αντιμετώπισουν τον δράστη κατά τη διάρκεια της δίκης. Δυστυχώς, μεγάλο είναι το ποσοστό των γυναικών που συχνά διστάζει, φοβάται και αρνείται να καταγγείλει τον βιασμό με αποτέλεσμα, ποτέ να μην  απαγγελθεί στο θύτη καμία κατηγορία και να ζει ελεύθερος δρώντας ανενόχλήτος.

Να ξέρεις, ποτέ δεν ήμουν των άκρων. Πάντα πίστευα στην ισορροπία των πραγμάτων. Πάντα πίστευα στο δίκαιο. Αλλά να ξέρεις, τώρα φοβάμαι για το '' Τι μέλλει γενέσθαι''.

Προσφάτως παρακολουθόντας μία εκπομπή στην τηλεόραση είδα τα πρόσωπα κάποιων βιαστών συγκαλημένα. Πριν από 3 μήνες περίπου συνέλαβαν κάπου στα 15 άτομα λόγω του ότι συμμετείχαν σε κάποιο συλλαλητήριο. Απαγγέλθηκαν ανυπόστατες κατηγορίες εις βάρος τους και μέχρι και σήμερα εκρεμεί το δικαστήριο τους. Την ημέρα της σύλληψης ανέβηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα της αστυνομίας οι φωτογραφίες τους, με τις διευθύνσεις τους και τα ονόματα τους την ίδια ώρα που χιλιάδες παιδόφιλοι, χιλιάδες βιαστές και στυγνοί εγκληματίες προστατεύνται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την αστυνομία, καθώς και από ολόκληρη την κοινωνία.  Στο σημείο αυτό είναι που έχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαστε τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.  Ίσως να είναι που κάποιοι δεν θέλουν να ονειρευόμαστε, δεν θέλουν να ζούμε, να είμαστε ελεύθεροι και να ελπίζουμε.Ίσως...

Οι λέξεις έχουν στερέψει, τα λόγια έχουν λιγοστέψει. Το μόνο που με διακατέχει αυτή τη στιγμή είναι λύπη και θυμός. Θυμός γιατί οι αρχές σιωπούν, η κοινωνία σιωπά. Οι θύτες είναι ελεύθεροι, τα θύματα είναι στιγματισμένα για την υπόλοιπη ζωής τους. Η διακαιοσύνη σωπαίνει. Και το κυριότερο εσύ σωπαίνεις, και δε μιλάς. Είσαι συνένοχος της λοβοτομημένης κοινωνίας που ζεις. Μιας κοινωνίας που αρνείται να εξαλέιψει τέτοια φαινόμενα. Που πάντα προήγαγε τον σεξισμό, που πάντα προέβαλε την αντρική κυριαρχία, που πάντα παρουσίαζε τον άντρα να εξουσιάζει την γυναίκα, που πάντα παρουσίαζε την γυναίκα αδύναμη.

Πάντα τοποθετούσε τον άντρα στην κορυφή της κοινωνίας. Μια κοινωνία που πάντα προέβαλε την γυναικά ως αντικείμενο του πόθου και ως εμπόρευμα. Μιας κοινωνίας που  στερεί από τα σχολεία το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, που παρέχει στέιρα μάθηση και γνώση, μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για μένα, για σένα, για τον καθένα. Μιας κοινωνιάς που με την σιωπηρή νομιμοποίηση τέτοιων ενεργειών συνέβαλε στην ανάπτυξη ακραίων φαινόμενων.

Αφορμή του σημερινού μου κειμένου; Ο φόβος μου. Ώρα 01:30 μ.μ μετά από την βραδινή μου έξοδο αποφάσισα να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Βράδυ Κυριακής. Μόνο που αυτό το βράδυ δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Πρώτη φορά έφερα στο νου μου την 34 χρονη ζωή από την Ξάνθη που και εκείνη γυρνούσε μετά από διασκέδαση στο σπίτι της.

Περπατούσα σχεδόν μόνη μου στο δρόμο. Ελάχιστα αυτοκίνητα περνούσαν εκείνη την ώρα από δίπλα μου. Πρώτη φορά γυρνούσα το κεφάλι μου, δεξιά, αριστερά να δω μήπως κάποιος με ακολουθούσε. Ποτέ δεν με διακατείχε ο φόβος. Σήμερα όμως ήταν αλλιώς. Έρημοι δρόμοι, απουσία κόσμου, και γω να διασχίζω αυτόν τον ατελείωτο δρόμο έχοντας την αίσθηση του κινδύνου και του φόβου. Είναι που για μια στιγμή έβαλα τη θέση μου στη θέση της Ζωής. Και να είναι που αυτόματα πάγωσε όλο μου το κορμί χωρίς να μπορώ να σκεφτώ κάτι. Αυτή ήταν λοιπόν η αφορμή του σημερινού μου κειμένου. Ο φόβος μου. Όσο περίεργο και αν ακούγεται. Ο φόβος για αυτά που βιώσαμε και θα βιώσουμε για όλα από δω και πέρα...

Καλή συνέχεια

YΓ: Nιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.Πολλά κεφάλια θα σπάσουν, μα κάποια στιγμή θα σπάσουν και τα σίδερα.( Ν.Καζαντζάκης)

Tης Έφης Θάνου στο http://hlektrikosthiseas.blogspot.gr