Μήπως η Μέρκελ ψάχνει για παραδουλεύτρες;

Τελικά μάλλον είχε δίκιο ο αλησμόνητος Γιωργάκης. Έπρεπε να είχε γίνει δημοψήφισμα. Αλλά όχι με διακύβευμα «ευρώ ή δραχμή». Το ερώτημα έπρεπε να είναι :  «Επιθυμείτε να γίνετε παραδουλεύτρες των Γερμανών»;  Και έτσι θα αποτύπωνε πολύ πιο ρεαλιστικά το εκβιαστικό δίλημμα με το οποίο βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη η ελληνική κοινωνία.
Μια ματιά να ρίξει κανείς στα…
ραβασάκια με τις νέες διευρυμένες αξιώσεις του Βερολίνου για επιβολή ασφυκτικών μηχανισμών «διεθνούς ελέγχου» στην ελληνική δημόσια διοίκηση, θα καταλάβει ότι περί αυτού πρόκειται.
Δεν ξέρω αν ο Στουρνάρας, έπειτα και από την προχθεσινή «στοχευμένη διαρροή» του γερμανικού σχεδίου στους Φαινάνσιαλ Τάιμς, εξακολουθεί να πιστεύει ότι η απαίτηση αυτή αποτελεί μια…άνευ σημασίας εμμονή του Σόιμπλε, αλλά αν αυτό ισχύει, σημαίνει ότι ο Έλληνας υπουργός οικονομικών τα έχει χαμένα.
Επί της ουσίας τώρα: Ο λεγόμενος δεσμευτικός λογαριασμός  δεν είναι ασφαλώς νέο εφεύρημα. Κι ας κόπτεται ο Βενιζέλος, υποκρινόμενος ότι τον είδε πρώτη φορά.
Ένα απλό χτύπημα του όρου σε οποιαδήποτε «μηχανή» διαδικτυακής αναζήτησης θα σας πείσει για του λόγου το αληθές. Μπορεί να σκοντάψετε μάλιστα και σε αρκετές αναρτήσεις σύμφωνα με τις οποίες ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνης Σαμαράς «έλεγε όχι στον δεσμευτικό-κατοχικό λογαριασμό»!
Πράγματι στις 8 Φεβρουαρίου του 2012 ο σημερινός πρωθυπουργός, μιλώντας στο διεθνές πρακτορείο Dow Jones Newswire εξέφραζε τον προβληματισμό του για την ενδεχόμενη θεσμοθέτηση «δεσμευτικού λογαριασμού» στην ελληνική δανειοδότηση, λέγοντας ότι αυτό συνιστά «έμμεση γερμανική εποπτεία»…
Από τότε βέβαια έχει περάσει πολύς καιρός. Στις 20 Φεβρουαρίου του 2012,  το Γιούρογκρουπ ενέκρινε την δημιουργία ενός «λογαριασμού μεσεγγύησης»(escrow account)για να μπαίνουν σε αυτόν οι δόσεις των δανείων, αλλά και τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις. Σκοπός του νέου λογαριασμού θα ήταν η «κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση των δανείων», πρόνοια που σύμφωνα με το ψηφισθέν επί κυβερνήσεως Παπαδήμου «Μνημόνιο-2», πρέπει να περάσει το ταχύτερο δυνατό και στο ελληνικό σύνταγμα!
Ως εδώ καλά λοιπόν, αφού η απαράδεκτη αυτή γερμανική απαίτηση είχε εγκριθεί από την ελληνική βουλή. Δυστυχώς όμως, σήμερα τα δεδομένα αλλάζουν επί τω χείρω. Οι Γερμανοί έρχονται και λένε πώς δεν τους φτάνει ο συμφωνημένος λογαριασμός μεσεγγύησης και θέλουν τώρα να ενισχυθεί και να γίνει λογαριασμός…επιτροπείας(trust account)στον οποίο θα μεταφέρονται και αμιγώς εθνικά έσοδα όπως π.χ. οι εισπράξεις ΦΠΑ.
Το Βερολίνο επιθυμεί να μεταφέρονται στον ίδιο λογαριασμό υπό διεθνή έλεγχο(σ.σ. πιθανότατα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας)και τα όποια πρωτογενή πλεονάσματα παράγει η χώρα. Σε περίπτωση μάλιστα που δεν υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα(όπερ και το πιθανότερο)θα επιβάλλονται αυτόματες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις μέχρι να ισοσκελίζεται ο προϋπολογισμός!
Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η υποχρέωση της Ελλάδας να προσλάβει εκατοντάδες επιπλέον ξένους «τεχνοκράτες» και «εμπειρογνώμονες» που θα βοηθήσουν την είσπραξη των φόρων, την πάταξη της διαφθοράς, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ.
Όπως εύστοχα σημειώνουν οι βρετανικοί «Φαινάνσιαλ Ταιμς», πρόκειται ασφαλώς «για την πιο προχωρημένη μέχρι σήμερα προσπάθεια επιβολής διεθνούς ελέγχου σε εθνικό προϋπολογισμό».
Σε αυτές λοιπόν τις πρωτοφανείς αξιώσεις, που ούτε η Αμερική του Τρούμαν στην Ελλάδα του 1950 δεν θα τολμούσε να προβάλει, είναι πιθανότατα σε λίγες μέρες όταν απαντηθεί επισήμως το σχετικό αίτημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα.
Προσωπικά πάντως, θα ήθελα να διευκρινίσω κάτι. Δεν επιθυμώ να γίνω παραδουλεύτρα κανενός ξένου. Και αν έπρεπε να διαλέξω αφεντικά, με «το πιστόλι στο κρόταφο», σίγουρα δεν θα σκεφτόμουν τους Γερμανούς, για λόγους ιστορικής συνείδησης και πολιτικής αισθητικής. Η εποχή του Όθωνα παρήλθε και οι τελευταίοι που θα περνούσαν απ΄ το μυαλό μου ως σύγχρονη…μετενσάρκωση του Βαυαρού χωροφύλακα είναι ο κοιλαράς με το μουστάκι που εύκολα θα μπορούσε να πουλάει σάμαλι στην Ομόνοια και ο άλλος ακριβοπληρωμένος βαψομαλιάς που μήνες τώρα μας «βοηθάει» περιφερόμενος από υπουργείο σε υπουργείο…
Του Γιώργου Χαρβαλία
Δημοσιεύεται στον Τύπο της Κυριακής