ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΎ, ΣΤΟΝ ΌΛΥΜΠΟ ...

Είχαμε ήδη επιβιώσει μια πλήρη εβδομάδα 40 βαθμούς στην Αθήνα, όταν Συνοπτική Μετεωρολογία ήρθε να μας σώσει: 

 "1 ℃ κάθε 100 μ. υψομετρικής διαφοράς» . Έτσι η θερμοκρασία μειώνεται σε ξηρά ατμόσφαιρα, ενώ κινείστε προς τα πάνω. Προσθήκη 2500m στην εξίσωση και αυτό που παίρνετε είναι ένα επιβλητικό 25 ψύξης βαθμό σε σύγκριση με το επίπεδο της θάλασσας. Τόσο απλά.

Όλα τα καλά πράγματα, όμως, έρχονται σε μια τιμή. Σε αυτή την περίπτωση, είναι τα πόδια σας που πρέπει να πληρώσει 6 έως 8 ώρες ταξίδι (ανάλογα με την φυσική σας κατάσταση), που ξεκινά από 1100 και τελειώνει στις 2700m κοντά στην κορυφή του Ολύμπου. Εάν υπάρχει ένα στερεό κομμάτι των συμβουλών, είναι ότι θα πρέπει να το θέλετε, όπως ένα μωρό θέλει μια καραμέλα-μπαρ πριν ξεκινήσετε το περπάτημα. Διαφορετικά, θα χάσετε τα χέρια κάτω. Είχα ονειρευτεί γι 'αυτό για δύο μήνες και ακόμα χάσει την πίστη μου σε ένα σημείο πάνω από την γραμμή των δέντρων, όταν ανέλαβε την εξάντληση και τις ακτίνες του ήλιου αισθάνθηκε σαν να μπορούσε να λιώσει τιτανίου. Ευτυχώς, δεν ήταν τίποτα ότι ορισμένα φιλικά βρύσες στο πίσω μέρος, ένα ζευγάρι από τα αστεία και μια ντουζίνα των βατόμουρων και τα φιστίκια (γλυκές και αλμυρές συνδυασμό) δεν θα μπορούσε να θεραπεύσει.

 

Ξεκινήσαμε με τα πόδια μέχρι την 6:40 το πρωί του Σαββάτου από το «Πριόνια» και έφτασε καταφύγιο "Α" (Σπήλιος Αγαπητός) από τις 10:00. Το πρώτο μέρος μέσα στο πυκνό δάσος ήταν εκπληκτική. Εμείς κουραστήκαμε, καθίσαμε, συνεχίσαμε. Το σημείο που αφήσαμε πίσω από τα δέντρα, όπου ήταν όλα άλλαξαν. Ο ήλιος ήταν αδίστακτος και δεν ήταν ακόμη αρκετά υψηλή για να έχετε δροσερό αέρα, πόσο μάλλον μια θέση για να σταματήσει σε μια σκιά. Μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στο καταφύγιο, δεν υπήρχε καν η παραμικρή σκέψη του κινείται πιο ψηλά. Ένα παλαιότερο ορειβάτης που καθόταν γύρω από το ξενοδοχείο ήταν σοφότερο: «θερμοκρασία του σώματος σας αυτή τη στιγμή στα ύψη. Ας περάσει μισή ώρα, και το μυαλό σας θα σκεφτούν διαφορετικά ». Βρήκαμε ένα σκιερό μέρος για να φάτε, να πιείτε και κοιμηθείτε για μια ώρα και όταν ξυπνήσαμε αλλάξαμε τα μυαλά μας, ακριβώς όπως ο τύπος είχε προβλέψει.Θα ανεβαίνουν.

 

Κάναμε μερικούς νέους φίλους και τους ένωσε για τη διαδρομή προς το οροπέδιο των Μουσών, που ήταν ο στόχος μας από την αρχή. Δεν υπάρχουν σχέδια για συνόδων κορυφής, τίποτα. Ο στόχος ήταν σαφής: Ρύθμιση στρατόπεδο κάτω από τον θρόνο του Δία και ξυπνούν με την Ελλάδα και το Αιγαίο στα πόδια μας, στο οροπέδιο, όπου οι εννέα μούσες χόρευαν κάθε πρωί. Έχουμε φτάσει στο υψηλότερο καταφύγιο στην Ελλάδα (Giosos Αποστολίδης) πάνω στην ώρα για το υπέροχο δείπνο. Στήσαμε σκηνή κάτω από σύνοδο κορυφής του Προφήτη Ηλία, άρπαξε δύο φλιτζάνια ζεστό τσάι με μέλι και άφησε τον κόσμο πίσω.

 

Την Κυριακή, αποφασίσαμε να κάθοδος μέσω της διαδρομής Πετρόστρουγκα. Ένα άλλο φανταστικό εκατομμύρια αρχεία JPEG για τους σκληρούς δίσκους στο κεφάλι μας, αλλά μετά την έκτη ώρα της καθόδου όλοι θέλαμε να δούμε ήταν το αυτοκίνητο. Μια γρήγορη αλλαγή σε μαγιό και κατ 'ευθείαν σε ένα μαγευτικό καταρράκτη στον ποταμό Ενιπέα, δίπλα από το παλιό μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. Επικεφαλής στο πρώτο κρυστάλλινα νερά. Το νερό ήταν ο τρόπος ψυχρότερη από πίστευα υγρό νερό θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς να μετατρέπεται σε πάγο, αλλά τι στο διάολο ... Σε λιγότερο από τρία δευτερόλεπτα το έπλυνε μακριά την εξάντληση, με τον ίδιο τρόπο ότι αυτό το μυθικό βουνό και οι άνθρωποι που πάντα χαμογέλασε και είπε μια λέξη, όταν περνώντας από, μας έκανε να ξεφύγουν από την τρομερή ήθος της αστικής ζούγκλας που ζούμε ..

 

Υ.Γ.: Ένα τεράστιο "ευχαριστώ" στον Γιάννη, τον Πάνο και τη Χριστίνα. Δεν είμαι σίγουρος αν θα είχαμε προσπαθήσει το τελευταίο μέρος της ανάβασης χωρίς αυτούς. Ακόμα κι αν είχαμε, σίγουρα δεν θα είναι τόσο ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική. Τόνοι του σεβασμού προς τους κυρίους που περπατούσαν σαν έφηβοι, ανεξαρτήτως του χρόνου τους είναι διπλάσια από τη δική μας. Η μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη πηγαίνει στον ένα που ήρθε μαζί για τη βόλτα, να οδηγήσουν τα μονοπάτια σαν Yeti και ολοκλήρωσε μια διαδρομή σε δύο μόνο μέρες, που οι περισσότερες γυναίκες δεν θα τολμούσε ακόμα και των ονείρων. Ευχαριστώ για τις αναμνήσεις. -

hiddencellar.eu