Νικηφόρος Βρεττάκος (1912 – 1991): Ο ποιητής της ειρήνης και της αγάπης

 2012 ΕΤΟΣ Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ
Σύντομο Βιογραφικό: Γεννήθηκε τὸ 1913 στὶς Κροκεὲς τῆς Λακωνίας. Ἐγκατέλειψε τὴν Νομικὴ σχολὴ γιὰ νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά στὴν λογοτεχνία. Ἐξέδωσε περισσότερες ἀπὸ 15 ποιητικὲς συλλογὲς καὶ ἀρκετὰ πεζὰ ἔργα. Στὰ ἔργα του ἐξυμνεῖ ὅσο λίγοι τὴν ἀγάπη, τὴν εἰρήνη, τὸν ἀνθρωπισμὸ καὶ τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα. Τιμήθηκε μεταξύ ἄλλων, τρεῖς φορὲς μὲ τὸ Πρῶτο Κρατικὸ Βραβεῖο Ποίησης, καθώς καὶ μὲ τὸ Ἀριστεῖο Γραμμάτων ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν (1982), τῆς ὁποίας ἔγινε μέλος τὸ 1989. Πέθανε στὴν Ἀθήνα τὸ 1991.
Κύρια ἔργα: Κατεβαίνονταs στὴ σιγὴ τῶν αἰώνων (1933), Εἰκόνες ἀπὸ τὸ ἡλιοβασίλεμα (1939), Ἡ ἡρωϊκή συμφωνία (1944), Ἡ παραμυθένια πολιτεία (1947), Τὸ βιβλίο τῆς Μαργαρίτας (1949), Ὁ Ταῢγετος καὶ ἡ σιωπή (1949), Δύο ἄνθρωποι μιλοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου (1949), Στὸν Ρόμπερτ Ὀπενχάϊμερ (1954), Ἡ μητέρα μου στὴν ἐκκλησία (1957), Βασιλική Δρῦς (1958), Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο κόσμους (1958), Τὸ βάθος τοῦ κόσμου (1961), Ἐκλογὴ (1966), Ὀδύνη (1969), Ὁδοιπορία (1972), Διαμαρτυρία (1974), Τὸ Ἀπογευματινό Ἡλιοτρόπιο (1976), Ὁ Προμηθέας ἢ τὸ παιχνίδι μιᾶς μέρας (1979), Λειτουργία κάτω ἀπ᾿ τὴν Ἀκρόπολη (1981), Τὰ ποιήματα (1981), Ὁ διακεκριμένος πλανήτης (1983), Συνάντηση μὲ τὴ θάλασσα (1991).
Ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991), γράφει ὁ Μιχαὴλ Περάνθης, εἶναι «Ποιητὴς τῆς ἐλεύθερης φαντασίας, ἀφήνεται σὲ λυρικὲς ὀνειροπολήσεις, ἄλλοτε στοὺς κανόνες τῆς μετρικῆς καί, συχνότερα, σὲ ρυθμικὴ διαδοχὴ στίχων. Ἰδιοσυγκρασία εὐαίσθητη, φύση συναισθηματικὴ καὶ γνησίως λυρική, τυλίγει τὰ γραπτά του μὲ μιὰ διάχυση τρυφερότητας, δινοντὰς τοὺς τὸ ἅπλωμα, τὸ γύρισμα καὶ τὴν ἐλαστικότητα τῆς φαντασίας του».

 Σύλλογος επαγγελματιών Πολυδρόσου Παρνασσού

Ο Ν. Βρεττάκος επισκεπτόταν συχνά την Πολύδροσο Παρνασσού. Μέσω των φίλων του Γιάννη Μαρρέ ποιητή και λαογράφου και Λουκά Κούσουλα συγγραφέα, γνώρισε και αγάπησε αυτό τον τόπο. Αφιέρωσε λοιπόν το παρακάτω ποίημα, το οποίο έγραψε στο σπίτι του Γ. Μαρρέ :

Πάνω από τούτες τις κορφές των πλατανιών εδώ,
Πάνω από τούτα τα έλατα διαβαίνει ο άνεμός μου,
Ο μεθυσμένος μου άνεμος, ο φωτεινός και ο άγριος !
Ρεύμα του άπειρού μου έρωτα, ατίθασε παφλασμέ,
φέγγοντας με τα αιώνιά σου τινάγματα τον αέρα,
κουνάς τη νύχτα ολόκληρη σα να ΄σαι από μυριάδες
ταύρους που κατεβαίνουνε με ορμή.
Άνεμε σώσε !
Άνεμε βοήθα να πιαστώ απ τα φωτεινά κλαδιά σου
Ν΄ ανεβώ απάνω απ τα θολά ποτάμια. Άνεμε σώσε !
Σήκωσε κι εναπόθεσε ψηλά, πάνω απ το χιόνι,
Το νούφαρο με το άγριο φως ! Γλίτωσε της καρδιάς μου
το λυπημένο αυγερινό ! Στερέωσε το πεσμένο
το άσπρο σου αυτό εξαπτέρυγο, σαν κεραυνός να σκίζει
τη νύχτα πάνω απ τις κορφές όλες :
“Ειρήνη ! Αγάπη !”

Παρνασσός 1950