Μία αναπάντεχη κληρονομιά - Της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου

 Πρέπει να το ξεκαθαρίσω από την αρχή: Με τα τυχερά παιχνίδια δεν τα πάω καλά. Δηλαδή, δεν έχω καμία τύχη μαζί τους, γι’ αυτό δεν τα έβαλα ποτέ στη ζωή μου. Βέβαια, όταν τα σκέφτομαι, στεναχωριέμαι που δεν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να κερδίσω..... Επειδή όμως αν έχανα θα στεναχωριόμουν πολύ περισσότερο αποφάσισα να μην αφήσω ποτέ τη ζωή μου στα χέρια τους. Για τους ίδιους λόγους μέχρι τώρα δεν παρακάλεσα την εύνοια της τύχης ούτε έθρεψα ελπίδες να κληρονομήσω κάποιον μακρινό θείο από την Αμερική, την Ουκρανία, την Τουρκία, ή την Νικαράγουα, ή όπου τέλος πάντων και να έμενε ο καημένος μόνος του, χωρίς να έχει καταφέρει να στήσει μια οικογένεια. 

Για λόγους καθαρά οικονομικούς, θα ζήλευα οποιονδήποτε κληρονομούσε έναν υπέργηρο θείο, που ενώ όσο ζούσε δεν ήθελε να τον ξέρει, πεθαίνοντας ξαφνικά του άφηνε όλη την περιουσία του. Και βέβαια εδώ πρέπει να τονίσω πως θα καταλάβαινα την επιθυμία του θείου να βρουν επιτέλους οι συγγενείς του την αγαλλίαση από την αρωγή του. Ίσως να ήταν η πρώτη καλή πράξη της ζωής του μετά από έναν έκλυτο βίο επιλογής. Όμως, όταν έφτασε το μήνυμα ξαφνιάστηκα, καθώς δεν το βρήκα φυσικό η τύχη να με σκέφτηκε έτσι ξαφνικά και ειδικά σε αυτή την ηλικία. Παρ’ όλα αυτά, υποσχέθηκα στο Δημιουργό ότι θα γίνω καλύτερος άνθρωπος και δεν θα κάνω τα ίδια με τον θείο μου, ούτε να του μοιάζω στις συνήθειες, καθώς πρέπει να ομολογήσω πως μια ροπή προς αυτή την κατεύθυνση την έχω. Η παρέμβαση ήταν εκ Θεού για να συμμορφωθώ και να βρω μία γυναίκα για να στήσω μια ωραία οικογένεια με πολλά παιδιά. Με αυτές τις σκέψεις κοιμήθηκα μέσα στην ευτυχία. 

Κοντά στα χαράματα ο θείος ήρθε στον ύπνο μου. «Είσαι μεγάλο βόδι» μου είπε. Τον κοίταξα με απορία καθώς με την πρώτη φορά που τον έβλεπα πρόλαβε να με αποπάρει και ν’ ανακόψει τη χαρά μου. Καλύτερα που πέθανε συλλογίστηκα, δεν θα είχα μαζί του καλά ξεμπερδέματα. Κι ακόμα καλύτερα που δεν είχαμε γνωριστεί γιατί δεν θα είχα κρατήσει την ψυχραιμία μου και τώρα ο δικηγόρος του θα έψαχνε γι’ άλλον κληρονόμο αφού θα συμπεριλαμβανόμουν στους όρους εξαίρεσης. Φυσικά δεν μίλησα, έτσι κι αλλιώς είχα την κληρονομιά στο τσεπάκι μου, γιατί να συγχιστώ; Τον άφησα, μιας και ήταν μεγαλύτερος να πει και μια κουβέντα παραπάνω. Μπορεί για πρώτη φορά να αισθανόταν οικογενειάρχης και αυτό ίσως τον έκανε να χαρεί. Έστω και αν με μάλωνε ήταν μία κίνηση ενδιαφέροντος, πατρική θα έλεγα, προς τον μοναδικό απόγονό του.

Είχα όμως και μία απορία που άγγιζε την έντονη περιέργεια. Αφού δεν ήθελε να με βρει όσο ζούσε, ήταν ανάγκη να έρθει στον ύπνο μου πεθαμένος; Φτου-φτου σκόρδα, ανατρίχιασα όταν σκέφτηκα την εκδοχή να ξεμείνει στη γη και να τον έχω στο κεφάλι μου κάθε βράδυ να με πιλατεύει. Γι’ αυτό έπρεπε να τον ευχαριστήσω για να πάει μετά ήσυχος στο καλό του. Ε, πώς, τόσα χρήματα θα μου άφηνε όπως έγραφε στο μήνυμα αυτή η κυρία. Να μην του έλεγα μια καλή κουβέντα; Το κοροϊδευτικό βλέμμα του όμως μου έσπαγε τα νεύρα. Το έκανες που το έκανες το καλό, άνθρωπέ μου, είναι ανάγκη να μου το βγάλεις από τη μύτη; Τα ίδια έκανε και ο πατέρας μου. Ένα κιλό ρεβίθια μού έστελνε από το χωριό, τρεις μήνες μου το κοπάναγε. Δεν είχα πλέον καμία αμφιβολία πως ήταν συγγενής του. Τι λέω, άλλωστε είχαμε και το ίδιο επίθετο. Μα κι αυτός, στην Ουκρανία βρήκε να πάει και μάλιστα σε καιρό πολέμου; Με τόσα χρήματα δεν σκέφτηκε πως θα ήταν επικίνδυνο να επιβιώσει; Στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε μεγαλώσει, θα ήταν καλύτερα. Ας έμενε εκεί. Εγώ δεν θα είχα καμία αντίρρηση. Τι Κίεβο τι Κωνσταντινούπολη. 

Τέλος πάντων, και τι δεν είπε το στόμα του. Βλάκα με ανέβασε, βόδι με κατέβασε. Εκτός των άλλων με είπε άχρηστο και αχόρταγο, που ξεκοκάλισα την περιουσίας του πατέρα μου και περίμενα τα λεφτά του για να ορθοποδήσω. Τώρα, εδώ που τα λέμε και εδώ να μείνουνε, δεν ήμουν και κανένας ξεβράκωτος αλλά μπροστά στα εννέα ζεστά εκατομμύρια δολάρια ποιος θα έκανε πίσω; Επίσης, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι σαΐνι αλλά όμορφος είμαι. Άλλωστε και η ομορφιά είναι ένα είδος εξυπνάδας, όπως έλεγε ο μεγάλος Andy Warhol. Μπορεί να μην κατάφερα να χτίσω κορμί με το ποδόσφαιρο αφού τραυματίστηκα και τα παράτησα, αλλά λόγω κατασκευής το σώμα μου ήταν και παραμένει δεμένο. Συντηρεί ένα ευγενές παράστημα και δείχνοντας γυμνασμένο συνεχίζει να μου χαρίζει πολλές κι ευχάριστες εμπειρίες.

Το θέμα όμως τώρα δεν είναι το σώμα αλλά το μυαλό μου. Ενώ εγώ νομίζω ότι παίρνει στροφές γρήγορα κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι συμβαίνει το αντίθετο και ισχυρίζονται πως με σώνει το γεγονός ότι είμαι παρτάκιας καθώς έτσι το κοντέρ της πονηριάς μου παίρνει περισσότερες στροφές. Αναρωτήθηκα πολλές φορές πώς γνώριζε ο θείος την ύπαρξή μου και στο τέλος υπερίσχυσε η σκέψη ότι αφού οι πεθαμένοι τριγυρνούν πάνω από τα κεφάλια μας τα βλέπουν όλα. Επομένως, για να εμφανιστεί στο όνειρό μου μάλλον διαφωνούσε με την ιδέα να περάσει η περιουσία του στα χέρια μου. Δεν μου το είπε καθαρά όμως επέμενε να διαβάσω εκατό φορές δυνατά το μήνυμα μέχρι να το καταλάβω. Του ζήτησα να μου εξηγήσει κάποια πράγματα για ν’ αποφύγω την ταλαιπωρία, αλλά δεν το έκανε καθώς οι πεθαμένοι μόνο υποψίες μπορούν να μεταφέρουν στους ζωντανούς, όχι βεβαιότητες. Μου τόνισε πως έπρεπε να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει και ότι μέχρι να τα καταφέρω θα με τιμωρούσε με την παρουσία του. Αυτό το τελευταίο δεν μου άρεσε καθόλου. Άκου να με τιμωρεί λες και ήμουν κανένα βυζανιάρικο. Στο κάτω-κάτω εγώ δε γνώριζα ούτε για την ύπαρξή του ούτε για την περιουσία του. Ας είναι καλά αυτή η κυρία, που σκέφτηκε να συνεργαστούμε και να μοιραστούμε την κληρονομιά. Αν πήγαινα με το σταυρό στο χέρι δεν θα κέρδιζα ούτε ένα σπόρο ρεβίθι.     

Χαράματα πετάχτηκα από το κρεβάτι με πονοκέφαλο, όμως αυτή τη φορά δεν με απασχολούσε επειδή είχε αρχίσει να παίρνει στροφές το μυαλό μου. Κάτι ήθελε να μου πει ο θείος αλλά δεν μπορούσε. Εκτύπωσα το μήνυμα και άρχισα να το διαβάζω δυνατά. Στη δέκατη φορά βαρέθηκα αλλά σκέφτηκα πως εκείνος θα με παρακολουθούσε από ψηλά και συνέχισα. Στις πενήντα φορές –όσο θα ήταν και το προσφερόμενο ποσοστό μου – το είχα μάθει απ’ έξω: 

«Raju Paramar

Τόπος διαμονής: Κωνσταντινούπολη

Δουλεύει στην εταιρεία Akbank

12:28 μ.μ.

Raju Paramar

Αγαπητέ Παναγιώτη Διονυσόπουλε,

Χαίρομαι που σας συναντώ εδώ. Είμαι η κυρία Burcu Civelek Yüce, είμαι η περιφερειακή εκτελεστική διευθύντρια της Adana-Kayseri Bankasi Turkey (AKBANK). Πιστεύω ότι είναι επιθυμία του Θεού να σας συναντήσω σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα καθώς έχω μια σημαντική επαγγελματική συζήτηση που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, για την περίπτωση χρησιμοποιώ μια συσκευή μεταφραστή ώστε να επικοινωνήσω μαζί σας καλύτερα και να με κατανοήσετε.

Χρειάζομαι τη συνεργασία σας σε μια διαδικασία μεταφοράς χρημάτων, που περιλαμβάνει μια αζήτητη κατάθεση σε λογαριασμό του εκλιπόντος πελάτη μου που μοιράστηκε το ίδιο επώνυμο με το δικό σας και πιστέψτε με θα επωφεληθείτε από αυτήν. Ο αείμνηστος κ. Διονύσης Διονυσόπουλος, ήταν έμπορος χρυσού εδώ στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας είχε μια σταθερή κατάθεση στη διαχείριση της τράπεζάς μου στις 7 Απριλίου 2009, αξίας 9.200.000,00 $ ΗΠΑ (Εννέα εκατομμύρια διακόσιες χιλιάδες δολάρια). Δυστυχώς ο κ. Διονύσης ήταν μεταξύ των νεκρών θυμάτων της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 2022 σε επαγγελματικό ταξίδι στην πόλη του Κιέβου της Ουκρανίας.

Ο εκλιπών ήταν χήρος και δεν είχε παιδιά. Η διοίκηση της τράπεζάς μου δεν γνωρίζει ακόμη για τον θάνατό του. Τώρα ζητώ τη συνεργασία σας για να σας παρουσιάσω ως πλησιέστερο συγγενή/κληρονόμο του λογαριασμού, καθώς έχετε το ίδιο επίθετο με αυτόν. Τα κεντρικά γραφεία της τράπεζάς μου θα σας αποδεσμεύσουν τον λογαριασμό/τα κεφάλαια με τη βοήθειά μου και θα μοιραστούμε τα χρήματα εξίσου. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Είναι 100% χωρίς κίνδυνο. Αυτή η συναλλαγή θα εκτελεστεί στο πλαίσιο μιας μόνιμης και νόμιμης σύμβασης, που θα σας προστατεύει από οποιαδήποτε κατηγορία για παραβίαση του νόμου. Δεν είμαι άπληστος άνθρωπος, γι' αυτό προτείνω να εκχωρήσετε την αναλογία κοινής χρήσης 50/50 στο καθένα από τα μεταξύ μας δύο μέρη.

Το μερίδιό μου από τα χρήματα θα με βοηθήσει να ξεκινήσω τη δική μου εταιρεία, η οποία έχει γίνει το όνειρό μου. Πείτε μου τη γνώμη σας για αυτό και σας παρακαλώ να χειριστείτε αυτές τις πληροφορίες ως εμπιστευτικές. Θα σας γράψω περισσότερες λεπτομέρειες μόλις λάβω την επείγουσα απάντησή σας μέσω της ιδιωτικής μου διεύθυνσης email παρακάτω.

Χαιρετισμοί

Burcu Civelek Yüce

Email: burcucivelekyuce70@gmail.com ».

Σαν κάτι να φώτισε ξαφνικά το μυαλό μου· μέχρι να πάρει κανονικές στροφές πέρασαν κάποιες μέρες. Όταν έψαξα το μήνυμα στο αρχείο μου είχε εξαφανιστεί! Στο διαδίκτυο βρήκα τη φωτογραφία της αποστολέως του με τα στοιχεία: «Η κ. Burcu Civelek Yüce εντάχθηκε στην Akbank το 2006, όπου υπηρετεί ως Αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια Ανθρώπινου Δυναμικού και Στρατηγικής και Αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια Στρατηγικής, Ψηφιακής Τραπεζικής και Συστημάτων Πληρωμών, αντίστοιχα» και από κάτω ένα κατεβατό πληροφορίες.

Δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη κυρία έχει κάποια σχέση με την απάτη ούτε τόλμησα να την ενοχλήσω ή ν’ απαντήσω στο mail, που αναφερόταν στο τέλος του μηνύματος. Δεν είχα καμιά όρεξη να μπω σε περιπέτειες. Όσο για το όνομα του λήπτη στο μήνυμα έχει αλλάξει για ευνόητους λόγους. Τα υπόλοιπα όμως είναι πραγματικά. Ο θείος μου δεν ξαναήρθε στα όνειρά μου. Ελπίζω να ειδοποιήσει και όποιον άλλο συνάνθρωπο λάβει το ίδιο μήνυμα. Μέχρι τότε ας μην απαντήσει κανείς σε κάτι ανάλογο ή σχετικό! Είναι απάτη! Εγώ πάντως, θέλω να προλάβω την περίπτωση να ξανασυμβεί αυτό το γεγονός. Γι’ αυτό αναφέρω κάποια σημεία που φώτισαν το μυαλό μου και μου έχουν κολλήσει στο λαιμό, όπως τα παρακάτω: «Ο αείμνηστος κ. Διονύσιος Διονυσόπουλος (και αείμνηστος και κύριος δεν γίνεται) ήταν χήρος και δεν είχε παιδιά», «Ο κ. Διονύσιος (πάλι αναφέρεται το «κύριος» για έναν πεθαμένο) ήταν μεταξύ των νεκρών θυμάτων», «Θα μοιραστούμε τα χρήματα εξίσου», «Είναι 100% χωρίς κίνδυνο αυτή η συναλλαγή» και «Δεν είμαι άπληστος άνθρωπος».  

Α, όσο για τον θείο μου δεν υπήρξε ποτέ!

Κατερίνα Παναγιωτοπούλου