ΓΗΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΚΤΗΜΟΝΕΣ ! Του παναγιώτη Δημάκη

Η Ελάτεια τού Μεσοπολέμου, διέθετε, μία ακμαία πολιτιστική και γνωσιακή διαστρωμάτωση και κυρίως, επιστημονικό πυρήνα, πού διαμορφώθηκε, συγχρόνως με τήν διεργασία, τής δημιουργίας, τών διοικητικών δομών, τού Νέου Ελληνικού Κράτους, Δήμων, Επαρχιών και Νομών, πού ανέδειξαν τήν Ελάτεια ώς Δήμο  και το Δραχμάνι ώς πρωτεύουσα, ώς διοικητικό κέντρο τής Δυτικής Λοκρίδος, και , τής αρχαίας πρωτευούσης τών Φωκέων, τήν Ελάτεια. .....

Αυτό είχε ώς αποτέλεσμα, τήν συνοίκηση νέων συμπολιτών μας, πού πύκνωσαν και ανέβασαν τα ανταγωνιστικά  επίπεδα, πού διαμορφώθηκαν και από σειρά αξίων Δημάρχων, προερχομένων, από  όλα τα Δημ.Διαμερίσματα, το Καλαπόδι, το Μεραλί, τήν  Βελίτσα, το Μπεσχένι, ακόμη και από Σκηνίτες.

 Η οικονομική ανάπτυξη, ακολουθεί τήν καλή διοίκηση, η μικρή κωμόπολη αποκτά μεταφορές, επικοινωνίες, ηλεκτροφωτισμό, σκυρόστρωτους δρόμους, Σχέδιον Πόλεως, πεζοδρόμια, Βιβλιοθήκη, διοικητική συνείδηση και αυτοπεποιθηση, τα περισσεύματα, τής παραγωγής, ανοίγουν δρόμους, σε δραστηριότητες κοινωνικές, Συλλόγους προοδευτικούς, π.χ. όπως τών Φιλοδένδρων, Τεχνιτών, Εμπόρων, Σπουδαστών κ.α. πού η δραστηριότητα των, πολλές φορές, υπερέβαινε,  τα τοπικά όρια, τών λεγόμενων Ελατικών Πεδίων. Συγχρόνως οι σπουδαστές και τελειόφοιτοι, αξιοποιούν και προωθούν, τήν επικοινωνία, μέσω  τού Τύπου Αθηναϊκού και περιφερειακού και τουλάχιστον τέσσερες ανταποκριτές στήν Ελάτεια,  Εμπρός, Σκριπ, Ακρόπολις, ο Πανταζόπουλος, ο Γεώργιος Χέβας, ο Ν. Μ., ο Λουκάς Τσολάκος, στρέφονται και περιλαμβάνουν και τήν περιφέρεια, με κριτικό πνεύμα, για τα τρέχοντα καθημερινά και ουσιώδη, ενδελεχώς και  ειδησεογραφικά, ακόμη και με τα προβλήματα, τών χωριών και χωριδίων τού Κάτω Κάμπου. Κάτω Κάμπο, ονομάζαμε το παρόχθιο  περιδέραιο τών οικισμών κ.λ.π. , μέχρι Σκριπούς- Πέτρομαγούλας, τής ανατολικής όχθης τού ποταμού Κηφισού, μετά τήν δίοδο τών Παραποταμίων- Κραβασαρά, όταν δεχόμενος τα νερά τού Μαυρονερίου, ο Κηφισός καθίσταται αδιάβατος, σχηματίζοντας υγρολίβαδα, βοσκοτόπια και καλλιεργήσιμη γη, ασφαλή και προστατευμένη, κατάλληλη και λόγω τής ολιγανθρωπίας, για τήν εγκατάσταση Αγροτοποιμένων, στα κατώμερα τού Ακοντίου Όρους, όπου  ήδη από τα τελευταία έτη, τής παρουσίας τών Οθωμανών, ήσαν και τμήματα, τής κυριαρχίας, τών τσιφλικιών τού Αλή πασά  και τού γιού του, Βελή, όπως τα τοπωνύμια διέσωσαν, Καράμουσα, Μπισμπάρδι, Βελή, Μπραιμ-αγα κ.λ.π.    

Ο ανήσυχος νεαρός  δικηγόρος και δραστήριο μέλος τού συλλόγου Λοκρών, Οδ.Ανδρουτσος, Λ. Δ. Τσολάκος, ανταποκριτής τής  Εφημερίδος, Ρουμελιώτης, τού συμπατριώτη μας Ν. Λαχανοκάρδη,  περιηγείτο τον χώρο και πολύ παραστατικά αναφέρεται στήν διανομή γής, στούς ακτήμονες, το 1929. Προφανώς θα πρόκειται, για τήν μεγάλη Ομάδα, Μακρηνών και Λεβισιανών προσφύγων Μικρασιατών, με τον Σκορδοκόπανο, πού αποβιβάστηκαν στήν Ιτέα  και εγκαταστάθηκαν στήν Δαύλεια και αρκετοί στα Ελατικά πεδία  ( υπάρχει υλικό αλλά όχι Χρόνος επεξεργασίας ακόμη ) .

 Το κείμενο αυτό τού Τσολάκου ανοίγει δρόμους , παρά τήν σχετική έλλειψη ή  δυσκολία πρόσβασης, σε γραπτές πηγές οπότε η επιείκεια τού αναγνώστη, είναι απαραίτητη. Απολογούμαι συμπατριώτες, για τις υπερβάσεις και τις παραλείψεις έστω προσωρινων.       

Υ.Γ.   Ως προσωπική μαρτυρία, θα καταθέσω, ένα μικρό αφήγημα, για τις σχέσεις, τού Άνω και Κάτω Κάμπου, πού περιλαμβάνει και ποδοσφαιρικούς και αθλητικούς αγώνες, με τον Ορχομενό, το Βελή, τήν Δαύλεια... και   το Μπιζμπαρδι. 

Η αγωνιστική αυτή, Αθλητική  σχέση, εκτός τών κοινωνικών και πανηγυριών, είχε και έναν κλειδούχο, τον αείμνηστο συμπατριώτη μας, Νίκο Σπ. Αργυρίου, δραστήριο μέλος τών Συλλόγων και πρωταγωνιστή τών  άτυπων ποδοσφαιρικών αγώνων, με τά χωριά τού Κάτω κάμπου, εκτός κανονισμών και περιορισμών, σε χωράφια ισοπεδωμένα, αλώνια, με διαιτητές τής στιγμής, τής εξέδρας, ρουχισμό αλοί κι άλλοιώς, υποδήματα αρβύλες με πρόκα και θεατές περίεργους, πού δεν δέχονταν, παρά τις υπέρ τής τοπικής ομάδας αποφάσεις. Θυμάμαι τήν διαδρομή, στον καρόδρομο, με το φορτηγό τών Φαναραίων, στήν καρότσα, στεφανωμένοι με μία χρυσή άλω σκόνης, να πηδάμε τα παραπέτα, κάτω από τα απαξιωτικά βλέμματα τών εντοπίων. Ασκήσεις καταδρομών ήταν περισσότερο, αλκής και σωματικής ρώμης, πού κατέληγαν, σε εκατέρωθεν γρονθοκοπηματα και διαπληκτισμούς, ηρωισμούς στις καλαμιές. ..