ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΟΙ ΘΕΡΙΣΤΑΔΕΣ

Γράφει ο Γιώργος Αθ. Δρίβας

Τα παλιά τα χρόνια (πριν το 1960), προτού βγουν οι θεριζοαλωνιστικές μηχανές, ο θέρος γινόταν τον Ιούνιο μήνα ( θεριστή ) με το δρεπάνι.....

Έκοβαν οι θεριστάδες τα στάχυα με το δρεπάνι κι έφτιαχναν τα χερόβολα. Μετά τα ένωναν και γινόταν το δεμάτι. Τα δεμάτια τα μετέφεραν με τα ζα στο αλώνι για να γίνει η θυμωνιά. Τον Ιούλιο ( αλωνάρη ) ερχόταν η πατόζα ( αλωνιστική μηχανή ) από το Δαδί και γινόταν ο αλωνισμός. Χαρά που κάναμε εμείς τα μικρά κάνοντας τούμπες μέσα στο μουχό (λεπτοκομμένο άχυρο ) και γινόμασταν σουγλέδες ( ακάθαρτοι ).

Ήρθαν λοιπόν κάποτε, οι Δαδιώτες το απόγευμα στη Σουβάλα, για να συμφωνήσουν  για θεριστάδες…

Τότε οι Σουβαλιώτες, μη έχοντας δική τους ικανή ιδιοκτησία γης, πήγαιναν αλλού αγροτοεργάτες.

--Γειά σας κουμπάροι! Έτσι λεγόντουσαν τότε Δαδιώτες με Σ’βαλιώτες!

--Θα ‘ρθείτε αύριο για το θέρο;

Αυτές τις κουβέντες δεν τις λένε έτσι στα ξερά, είπαν οι Σ’βαλιώτες, πάμε στην ταβέρνα να βρέξουμε λίγο το λαρύγγι μας!

Πήγαν λοιπόν, αφεντικά κι αργάτες στην ταβέρνα, φάγανε  ήπιανε, πλήρωσαν οι Δαδιώτες και πριν φύγουν, είπαν οι Σ’βαλιώτες:

πού θα ‘ρθούμε αύριο;

Πού τάχετε τα χωράφια; Στο Μεγαλοκύρι, είπαν οι Δαδιώτες.

--Στο Μεγαλοκύρ;;; δηλαδή καταηλιού, να μας κάψ’ ο ήλιος;

Δεν ερχόμαστε!

--Γιατί εσείς πού νομίζατε πως είναι τα στάρια;

--Εμείς, κουμπάροι, λέγαμε πως είναι κοντά στο ποτάμ’ που είναι τα πλατάνια, να δροσιζόμαστε… χαλάει η δ’λειά!

Πέρα όμως από τέτοιες ιστορίες, που έφτασαν ως τις μέρες μας, οι Σουβαλιώτες αποτελούσαν σημαντικό εργατικό δυναμικό της εποχής για όλη την κοιλάδα του Βοιωτικού Κηφισού.