Πρέπει να 'ταν των Βαΐων τ' ουρανού ....

Γιώργος Βιδάκης

ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!

Πρέπει να 'ταν των Βαΐων τ' ουρανού επειδή και τα πουλιά κατέβαιναν μ' ένα κλαδάκι πράσινο στο ράμφος.
.........

Κι οι μνήμες παν κι αυτές πίσω απ' τα πράγματα να τα προφτάσουν,
Όπου τα παλαιά φαίνονται πάλι κι εκείνα σαν καινούρια

Οδυσσέας Ελύτης: ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ, Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά

Εικόνα: Η Βαϊοφόρος, επιστύλιο τέμπλου, 12ος αι., Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος

Η αγωνία του Ιούδα

Μια από κείνες τις ανοιξιάτικες βραδιές, που η κουφοβράση κι η πνιγούρα μαζί με τις μακρινές αστραπές μηνάνε καταιγίδα.

Ο Ιούδας ξέκοψε, κατά τη συνήθεια του, από τους άλλους συντρόφους, που κρυμμένοι μέσα σ’ έν’ αμπέλι, μοιράζονται ό,τι αυτός κατάφερε να τους έβρει για φαγί. Και προσεύχονται.

Ο ορισμένος από τις Γραφές παράνομος μαθητής ανέβηκε πάνου σ’ ένα λόφον από άμμο. Μορφή αχαμνή, νέος ακόμα, φαίνεται να ’χει πολύ υποφέρει.

Για πρώτη φορά ο πόνος κι η απελπισιά καθαρίζουν έτσι καλά τη σκέψη του και της δίνουνε μια τραγική στροφή.

Τα χείλη του, καθώς τα σφίγγει, παίρνουνε, θαρρείς, το σχήμα του φιλιού.

Ποίηση : Κώστας Βάρναλης

Μουσική : Νίκος Μαμαγκάκης

Ερμηνεία : Δημήτρης Ψαριανός

Από το Δίσκο "ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ"_1974

Ξυπόλητοι, μ’ ένα ραβδί κι ένα ταγάρι σταυρωτά

τη μέρα να κρυβόμαστε, τη νύχτα να δρομάμε

-ξυπνούν αλάργα τα σκυλιά και μας γαυγίζουν δυνατά.

πόσες ημέρες νηστικοί, θυμάμαι δε θυμάμαι-

αχ! δε βαστώ, καρδούλα μου, κι ό,τι λογιάζεις κάμε.

Στην Άγια Πόλη ως μπήκαμε, -βάγια πολλά και φοινικιές,-

και ξένοι αρχόντοι και δικοί κρυμμένοι τρέμαν όλοι,

γιατ’ άνεμος ξεσήκωνε τα πλήθη, ελπίδες ξαφνικές

Του πα σιγά: -«Τώρα καιρός για τη Μεγάλη Σκόλη!»

-«Ουράνιο το βασίλειο μου κι ουράνια, μάθε, η Πόλη».

Για σας, μανάδες κι αδερφοί και τώρα κι ύστερα, σιγά

θα κάνω απόψε, που νογώ, της ανταρσίας το κρίμα.

Και ξέρω τί καταλαλιά τη μνήμη μου θα κυνηγά!

Αν δεν πετύχει τούτο δα το πρώτο μέγα βήμα,

θα πουν οι εμπόροι των θεών: «Τον πρόδωσε για χρήμα»!