Αποτραβήχτηκα στο άδειο δωμάτιο. Δίπλα καπνίζουν,
λύνουν σταυρόλεξα από ληγμένα καλοκαίρια, θυμούνται πού και πού παλιά αντάρτικα
τραγούδια.....
Τους παίρνει το παράπονο και μπαλώνουν τα τρύπια πουκάμισα της επανάστασης. Ναρκομανής των χέρσων καημών, γυρεύω την απόκρυφη ώρα της εθισμένης δόσης μου.
Τους παίρνει το παράπονο και μπαλώνουν τα τρύπια πουκάμισα της επανάστασης. Ναρκομανής των χέρσων καημών, γυρεύω την απόκρυφη ώρα της εθισμένης δόσης μου.
Δίψασα απ την αρμύρα που ξεθυμαίνει η θάλασσα, όταν
κοπάζει ο στεναγμός. Και τις φωνές των λαβωμένων μου πουλιών, πάνω στις
λαιμητόμους των ανυποψίαστων δέντρων.
Θέλω ξανά να κλάψω. Να σας στείλω τα αξόδευτα
δάκρυα, ενθύμιο από το χιονισμένο τόπο που αγκαλιάζω τις νύχτες. Έτσι απρόσιτος
από θολές ματιές και στεναγμούς συμπόνιας, θα ρημάξω την τελευταία πατρίδα της
καρδιάς μου.
Να φύγω θέλω, τόσες φορές το μήνυσα και δεν τ’
ακούτε. Με τα πουλιά να φύγω για τη δύση, λαβωμένος να ακολουθώ από κοντά τον
ακάθιστο ήλιο και το καθεύδον φως των πικραμένων μου καιρών.
Δημήτρης Φαφούτης
Από «ΤΑ ΑΝΕΡΜΗΝΕΥΤΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.