José María Cano - HIJO DE LA LUNA - Monserrat Caballe

Γιώργος Βιδάκης

Πέρασε στην αιωνιότητα, σε ηλικία 85 ετών , την ήμερα της Πανευρωπαϊκής Γιορτή των Πουλιών, η ανεπανάληπτη Montserrat Caballé.....

Η Καμπαγιέ γεννήθηκε στις 12 Απριλίου ,1933 στη Βαρκελώνη και χάρη στη φωνή της και τις μοναδικές ερμηνείες της κατάφερε τη δεκαετία του '70 και του '80 να εξελιχθεί σε σοπράνο διεθνούς φήμης

Στίχοι - μουσική: José María Cano (Mecano) Ερμηνεία : Monserrat Caballe Μετάφραση: Μιλτιάδης Θαλασσινός Hijo de la luna. Ο γιος του φεγγαριού Κάποτε μια τσιγγάνα ζούσε μόνη. Είχε ανάγκη από συντροφιά και αγάπη. Κάθε νύχτα σήκωνε τα χέρια στο φεγγάρι. Κλαίγοντας παρακαλούσε τη Σελήνη να στείλει μια αγάπη, από ίδιο τσιγγάνικο αίμα πριν αυτή χαθεί και ο Ήλιος ανατείλει. Έτσι περνούσαν τα βράδια. Μα μια νυχτιά που δεν ήταν σαν τις άλλες, η Σελήνη της χάρισε τη συντροφιά, μα όχι χωρίς αντάλλαγμα. - "Για μένα θέλω το δικό σου γιο”. - “Ω, Σελήνη, θέλεις να γίνεις μάνα, μα δεν έχεις κάποιον να σ΄ αγαπά και να σε κάνει γυναίκα. Πες μου τι να το κάνεις εσύ, εκεί ψηλά, πάντα αστραφτερή, χωρίς σύντροφο, ένα γήινο αγόρι;” Από συντροφιά μελαχρινού τσιγγάνου ήλθε στον κόσμο ένα αγόρι με γκρίζα μάτια και δέρμα λευκό σα χιόνι. “Δεν έχει αίμα τσιγγάνικο τέτοιο παιδί, δεν είναι γύφτου γιος, παρά παιδί μιας άπιστης γυναίκας” ουρλιάζει ο πατέρας και κρατώντας σφιχτά το μαχαίρι της παίρνει τη ζωή. Κι ύστερα αφήνει μόνο το αγόρι πάνω στο βουνό για να πεθάνει. Μα ο τσιγγάνος δεν ξέρει κι άθελά του εκπληρώνει την ευχή. Η Σελήνη είναι η μάνα. Κι από τότε, τις νύχτες που το αγόρι γελάει, η Σελήνη γεμίζει φως και το σκορπά στην πλάση. Κι όταν το αγόρι κλαίει η Σελήνη σβήνει. Κι άλλοτε πάλι γίνεται κούνια για να το κοιμίσει. Είναι ένας από τους δεκάδες μύθους που έπλασε ο νους του ανθρώπου για το φεγγάρι και τα μυστήρια που περιβάλλουν αυτό το πανέμορφο ουράνιο σώμα. Ένας μύθος, που στην πράξη περιγράφει τις φάσεις της Σελήνης.