Οι χήρες δικαιούνται αξιοπρεπή ζωή!

Εκατομμύρια χήρες υφίστανται διώξεις, περιθωριοποίηση και αποστέρηση κάθε δικαιώματός τους, μια πραγματικότητα που επιδεινώνεται καθώς οι συρράξεις στον πλανήτη εντείνονται αυξάνοντας τον αριθμό τους και βαθαίνοντας τα δεινά τους.....

Σύμφωνα με την Παγκόσμια Εκθεση για τις Χήρες του Ιδρύματος Λούμπα, το 2015 οι χήρες στον πλανήτη ήταν 258,5 εκατομμύρια, ενώ ο αριθμός τους αυξάνεται συστηματικά, ιδίως στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, όπου στο διάστημα 2010-2015 οι γυναίκες που έχασαν τους άντρες αυξήθηκαν κατά 24% λόγω των συνεχιζόμενων συρράξεων.

Σε πολλές χώρες του πλανήτη, εκτός από τον πόνο της απώλειας, αυτές οι γυναίκες βιώνουν την ανασφάλεια του πώς θα επιβιώσουν οι ίδιες και τα παιδιά τους: μία στις επτά (38 εκατ.) ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και ένα μεγάλο μέρος τους είναι κορίτσια που μένουν χήρες όντας ακόμη ανήλικες.

Μόνες, εξαρτημένες και δίχως εφόδια, γίνονται εύκολα λεία συγγενών, που συχνά τους παίρνουν τα πάντα, ακόμη και τα παιδιά τους εάν είναι αγόρια, γιατί στην αντίληψη αυτών των κοινωνιών «τα κορίτσια δεν αξίζουν».

Η άρνηση αναγνώρισης των κληρονομικών δικαιωμάτων τους, ο σφετερισμός της περιουσίας τους και οι εξώσεις από τα σπίτια τους είναι συνήθεις πρακτικές της οικογένειας του συζύγου σε πολλά μέρη, από την Ανγκόλα, το Μπανγκλαντές και την Ινδία ώς το Μαλάουι, τη Νιγηρία, την Τανζανία.

Σε κάποιες χώρες άπληστοι συγγενείς, εκμεταλλευόμενοι τις δεισιδαιμονίες, τις κατηγορούν για μάγισσες έτσι ώστε να τις εξοστρακίσουν από τις κοινότητές τους -στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη τις σκοτώνουν- και να τους πάρουν το σπίτι ή το χωράφι.

Αλλού εξαναγκάζονται να γίνουν σκλάβες της οικογένειας του συζύγου ή τις υποχρεώνουν να παντρευτούν τον αδελφό ή άλλον άντρα συγγενή του για να συνεχίσουν να υπηρετούν την οικογένεια.

Σε κάποιες χώρες δε της υποσαχάριας Αφρικής υποβάλλουν τις χήρες σε διάφορες τελετουργίες «κάθαρσης»: από εξαναγκασμό να πιουν το νερό με το οποίο έπλυναν τη σορό του άντρα τους ώς την «υποχρέωσή» τους να βιαστούν από εξέχον μέλος της κοινότητας, έναν συγγενή του συζύγου ή ακόμη και κάποιον ξένο, «για να εξορκίσουν το πνεύμα του νεκρού».

Είμαστε στο 2018, αλλά ακόμη σε πολλές κοινωνίες πολιτιστικές παραδόσεις και θρησκευτικές πεποιθήσεις εκλαμβάνουν τη χηρεία των γυναικών -σε αντίθεση με εκείνη των αντρών- ως στίγμα και ενσάρκωση της κακοτυχίας και ως το υποχρεωτικό τέλος της κοινωνικής τους ζωής, οδηγώντας σε πλήθος διακρίσεις και καταχρήσεις.

Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα δεν αφορά μόνο τις χήρες, αλλά και τις κόρες τους, που μοιράζονται το στίγμα και την αποστέρηση, έτσι που μια ολόκληρη νέα γενιά κοριτσιών μεγαλώνει χωρίς προοπτικές για ένα αξιοπρεπές μέλλον. Η ίδια διαπίστωση ακούστηκε και στην περσινή Διεθνή Ημέρα Χηρών, αλλά τίποτε δεν έχει αλλάξει...

Ν.Σ.