ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ....ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΦΛΕΒΑΡΗ....

Βασιλική Λαγού

(Απόπειρα γραφής διηγήματος...από τη... Ζωή...για την ...Αγγελική...)

Κι έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή μας,που μπορεί να ανατρέψουν την καθημερινότητά μας...την δική μας....μα και των οικείων μας...

Θέλεις η μοίρα...θέλεις το πεπρωμένο...μπορεί να καταστρέψει ή τουλάχιστον να αλλάξει πολλές ζωές...
Έτσι έγινε και στην ζωή της Αγγελικής,εκείνον τον Φλεβάρη...
Είχε μπεί ο μήνας.Απόγευμα...
Ο ουρανός μουντός,βαρύς.Ο ορίζοντας χάνεται στην καταχνιά.Ψυχρό το αεράκι.Σφίγγει το μπουφάν της κι ανεβάζει μέχρι ψηλά το φερμουάρ.
Πάει να πάρει τις απαντήσεις,από καθιερωμένο ιατρικό έλεγχο.
Ρουτίνα...
Νόμιζε....
Βαριέται....αλλά πρέπει...να τελειώνει κι αυτό...
Μπαίνει στο αυτοκίνητό της,ανοίγει το ραδιόφωνο και απολαμβάνει την διαδρομή με τον καιρό που λατρεύει....(παιδί του χειμώνα η Αγγελική...βουνίσια στην καταγωγή...).
Φτάνει στον προορισμό της,παρκάρει,παίρνει τον "φάκελο" και περπατάει για το αυτοκίνητο.
Περπατάει χωρίς να υποπτεύεται αυτό που κουβαλάει...
Σταγόνες βροχής την έχουν πάρει...
Αυτό το σύννεφο βλέπεις,ο δρόμος που σκοτείνιασε,ο ξαφνικός αέρας,όλα προμηνούσαν αυτό που θα διαβαζε:"Εύρημα λίαν ύποπτο για κακοήθεια"...
Προσπαθεί η Αγγελική να το ξαναδιαβάσει...μα όλα είναι θαμπά...
Γιατί θάμπωσαν όλα;;;αναρωτιέται...
Βάζει μπρος και ξεκινάει...βγαίνει στη λεωφόρο...κι εκεί όλα θαμπά...περίεργο...
Κρύα ανατριχίλα στο κορμί της,καθώς άστραφταν στα θολά μάτια της τα φώτα από τ'αυτοκίνητα...
Σ'ολη την διαδρομή συναντάει στα γνωστά σημεία..το μανάβικο... που παραμένει εκεί...το ζαχαροπλαστείο το ίδιο...το λουλουδάδικο στη θέση του...
Και η πλατεία που σφύζει από ζωή...αφού από το ανοιχτό παράθυρο ακούγονται οι κορώνες:"ρε μαλάκα" και"γαμώ το"... και..."όχι ρε πούστη μου"...
Νιάτα...!!!!
Κι ένα ζευγαράκι περπατάει αγκαλιασμένο...ερωτευμένο...ξέγνοιαστο,όμορφο,ανίδεο για το αύριο αυτού του έρωτα...(Αχ αυτή η συνήθεια της Αγγελικής,να παρατηρεί και να φαντάζεται....).
Φτάνει στο σπίτι της...
Προσπαθεί να βάλει σε...τάξη τις σκέψεις της...
Και περνούν οι μέρες....και επισκέπτεται ειδικούς...
Στιγμές στιγμές σκεφτόταν λογικά:"θα το παλέψω"..."θα το νικήσω"..."είμαι κι εγώ εδώ,δεν με ρώτησε κανείς εμένα τί θέλω...."
Κι άλλες πάλι,έπεφτε στον πιο έξαλλο παραλογισμό....έβρισκε το κουράγιο της αδύνατο να αντισταθεί και να συγκρουστεί...
Και...φοβότανε....πολύ....
Και περνούσαν οι μέρες...
Και είναι ένα βράδυ,που χτυπάει το τηλέφωνο...
"Έλα Αγγελική,ο Κ.........ς,ο γιατρός ειμαι".
"Τί κάνετε κ.Κ.........ε ;;;;; ......η Αγγελική...
"Καλά είμαι εγώ,αλλά κι εσύ είσαι πολύ καλά"...ο γιατρός...
"Γιατρέ,μπορείτε να μου το ξαναπειτε;;;"....με τρεμάμενη φωνή η Αγγελική.
Ο γιατρός γελάει...."Είσαι καλά!!!".........

Ξημερώνοντας η επόμενη μέρα,βγήκε η Αγγελική στο μπαλκόνι της...
-"Άργησες" της είπαν τα αγαπημένα της λουλούδια.
"Δεν βλέπεις που το δάκρυ μας τρέχει ασταμάτητα;;;"
-"Και το δικό μου"απάντησε η Αγγελική.
Μερικά δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της,χαϊδεύοντάς τα....