Δεκαετία 70-80 θυμάμαι μαθήτρια στο Λύκειο της Λαμίας κι αργότερα φοιτήτρια στο ΚΑΤΕΕ ΧΑΛΚΙΔΑΣ (στ’ Χαλκίδα κι ακόμα παραπέρα) ο ταπεινός και γραφικός σταθμός Λιλαίας κάθε Σαββατοκύριακο να σφύζει από ζωή από τους φοιτητές της περιοχής, που άλλοι πήγαιναν απαν… (αυτοί που είχαν περάσει Λάρισα Θεσσαλονίκη Κομοτηνή) κι αυτοί που πήγαιναν κατ… Αθήνα… Τα ταξί να κουβαλάνε (του συχωρεμένου του Γιάννη του Τοπάλη του Μήτσου του Παπαργυρόπουλου του Λιάρτη και των άλλων ) τον έναν πάνω στον άλλο βλέπεται τότε ακόμα δεν υπήρχαν τα ΙΧ και τα αγροτικά στα περισσότερα σπίτια όπως τώρα (που περιμένουμε την ανάπτυξη) … Όλοι μας με ένα χιλιοταλαιπωρημένο σακβουαγιάζ με ένα χαρτοκιβώτιο από γάλα ΝΟΥΝΟΥ που μέσα είχαμε τα τρόφιμα της εβδομάδας αυγά, τραχανά, φύλλο (χυλοπίτες) κάνα κοτοπουλάκι, ψωμί ζυμωτό καμιά τηγανίτα που έφτιαχνε η μάνα και απαραίτητα κι από μια δυομισάρα κρασί για τα τσιμπούσια που κάναμε τα καημένα τα παιδιά….. Γέμιζε ο σταθμός Λιλαίας από τη νεολαία της Σουβάλας και των περιχώρων… από φωνές και γέλια πόσες φιλίες, έρωτες γεννήθηκαν εκεί….. Και ο μουτζούρης να μην έρχεται ποτέ στην ώρα του…. Λιλαία - Αθήνα με τις καθυστερήσεις 4 ώρες , για Θεσσαλονίκη ολόκληρη μέρα, μια φορά θυμάμαι έφυγα από Λαμία 8.30 το πρωί κι έφτασα Αθήνα 12 το βράδυ…. Ωραία χρόνια τα χρόνια της Νιότης μας αλλά δυστυχώς μαζί με τα Νιάτα μας πάει κι ο Σταθμός της Λιλαίας τον έφαγε κι αυτόν ο εκσυγχρονισμός παραδόθηκε στη λήθη αλλά όχι στην λησμονιά γιατί εμείς πάντα θα τον κουβαλάμε στην καρδιά μας …………… ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ ΠΟΥ ΦΥΓΑΝ …. ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ……
Η πασχαλινή λαμπάδα μου που έφτανε σπασμένη, γιατί μία συνεπιβάτισσα είχε γύρει νυσταγμένη επάνω της Τα παιδιά του χωριού – αι γενεαί αι πάσαι – που μιμούνταν το τρένο στα παιχνίδια τους Ο παππούς μου που δραπέτευε από την Αθήνα για να έρθει στο χωριό του με το τρένο, δραπέτης μέχρι τα βαθιά του γεράματα – δραπέτης πέθανε Αφιερωμένο σε όλους – λαμπάδες, παιδιά, παππού δραπέτη – που φτάνατε στο σταθμό Λιλαίας και κάποτε τον αφήνατε για να γυρίσετε πάλι Πριν έρθουν τα ΙΧ Ελλάδα που δε γνώρισε Διαφωτισμό, δε γνώρισε βιομηχανική επανάσταση κι από τα ζα περάσαμε στα ΙΧ χωρίς μεσάζοντες Οι έρημοι σταθμοί ας είναι μεσάζοντες στις μνήμες μας (από : Ασημίνα Βλάχου)
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.
Δεκαετία 70-80 θυμάμαι μαθήτρια στο Λύκειο της Λαμίας κι αργότερα φοιτήτρια στο ΚΑΤΕΕ ΧΑΛΚΙΔΑΣ (στ’ Χαλκίδα κι ακόμα παραπέρα) ο ταπεινός και γραφικός σταθμός Λιλαίας κάθε Σαββατοκύριακο να σφύζει από ζωή από τους φοιτητές της περιοχής, που άλλοι πήγαιναν απαν… (αυτοί που είχαν περάσει Λάρισα Θεσσαλονίκη Κομοτηνή) κι αυτοί που πήγαιναν κατ… Αθήνα… Τα ταξί να κουβαλάνε (του συχωρεμένου του Γιάννη του Τοπάλη του Μήτσου του Παπαργυρόπουλου του Λιάρτη και των άλλων ) τον έναν πάνω στον άλλο βλέπεται τότε ακόμα δεν υπήρχαν τα ΙΧ και τα αγροτικά στα περισσότερα σπίτια όπως τώρα (που περιμένουμε την ανάπτυξη) … Όλοι μας με ένα χιλιοταλαιπωρημένο σακβουαγιάζ με ένα χαρτοκιβώτιο από γάλα ΝΟΥΝΟΥ που μέσα είχαμε τα τρόφιμα της εβδομάδας αυγά, τραχανά, φύλλο (χυλοπίτες) κάνα κοτοπουλάκι, ψωμί ζυμωτό καμιά τηγανίτα που έφτιαχνε η μάνα και απαραίτητα κι από μια δυομισάρα κρασί για τα τσιμπούσια που κάναμε τα καημένα τα παιδιά….. Γέμιζε ο σταθμός Λιλαίας από τη νεολαία της Σουβάλας και των περιχώρων… από φωνές και γέλια πόσες φιλίες, έρωτες γεννήθηκαν εκεί….. Και ο μουτζούρης να μην έρχεται ποτέ στην ώρα του…. Λιλαία - Αθήνα με τις καθυστερήσεις 4 ώρες , για Θεσσαλονίκη ολόκληρη μέρα, μια φορά θυμάμαι έφυγα από Λαμία 8.30 το πρωί κι έφτασα Αθήνα 12 το βράδυ…. Ωραία χρόνια τα χρόνια της Νιότης μας αλλά δυστυχώς μαζί με τα Νιάτα μας πάει κι ο Σταθμός της Λιλαίας τον έφαγε κι αυτόν ο εκσυγχρονισμός παραδόθηκε στη λήθη αλλά όχι στην λησμονιά γιατί εμείς πάντα θα τον κουβαλάμε στην καρδιά μας ……………
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΑ ΤΡΑΙΝΑ ΠΟΥ ΦΥΓΑΝ …. ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ……
Η πασχαλινή λαμπάδα μου που έφτανε σπασμένη, γιατί μία συνεπιβάτισσα είχε γύρει νυσταγμένη επάνω της
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδιά του χωριού – αι γενεαί αι πάσαι – που μιμούνταν το τρένο στα παιχνίδια τους
Ο παππούς μου που δραπέτευε από την Αθήνα για να έρθει στο χωριό του με το τρένο, δραπέτης μέχρι τα βαθιά του γεράματα – δραπέτης πέθανε
Αφιερωμένο σε όλους – λαμπάδες, παιδιά, παππού δραπέτη – που φτάνατε στο σταθμό Λιλαίας
και κάποτε τον αφήνατε για να γυρίσετε πάλι
Πριν έρθουν τα ΙΧ
Ελλάδα που δε γνώρισε Διαφωτισμό, δε γνώρισε βιομηχανική επανάσταση κι από τα ζα περάσαμε στα ΙΧ χωρίς μεσάζοντες
Οι έρημοι σταθμοί ας είναι μεσάζοντες στις μνήμες μας
(από : Ασημίνα Βλάχου)