Κι εκεί που είχα αρχίσει να πιστεύω τους διάφορους έγκυρους αναλυτές του διεθνών ΜΜΕ και τους εγχώριους καλά πληροφορημένους διαύλους της ενημέρωσης, ότι οι δανειστές είναι...
μία φωνή, μία γροθιά και ζητούν τα ίδια πράγματα από την Ελλάδα, ήρθαν δύο γεγονότα που με κλόνισαν.
Από τη μία έχουμε τη νέα έκθεση του ΔΝΤ (τα αξίζουν τα λεφτά τους οι συντάκτες εμπειρογνώμονες, αφού γράφουν αράδα εκθέσεις, ασχέτως αν σπανίως πέφτουν μέσα στις προβλέψεις τους), η οποία μας λέει ότι το ελληνικό χρέος είναι εξαιρετικά μη βιώσιμο, ακόμη κι αν παραμείνουν τα πλεονάσματα στο υψηλό επίπεδο που απαιτεί το πρόγραμμα.
Αφήνω ασχολίαστη την αναφορά ότι το Ταμείο είναι κατά της λιτότητας (γελάνε και οι πέτρες), όπως επίσης και την αυτοκριτική τοποθέτηση ότι τα προηγούμενα προγράμματα δεν ήταν κοινωνικά δίκαια (και τι κάνατε για να τα διορθώσετε;).
Η αιχμή για τους Ευρωπαίους είναι προφανής. Πρέπει να είσαι είτε βλαξ είτε φανατικός είτε υπάλληλος του Σόιμπλε για να μην το αντιλαμβάνεσαι.
Εκτός αν είσαι και τα τρία στη συσκευασία του ενός, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα.
Από την άλλη, έχουμε την απάντηση του ESM, δηλαδή της Γερμανίας με κοινοτικό μανδύα, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, αφού το ελληνικό χρέος είναι απολύτως διαχειρίσιμο εφόσον βεβαίως οι μεταρρυθμίσεις εφαρμοστούν πλήρως.
Επισημαίνει μάλιστα το ESM, με ενόχληση που δεν κρύβεται, ότι οι αιτιάσεις του ΔΝΤ είναι κινδυνολογικές. Βαριά μπηχτή.
Μοιάζει αυτό με κοινή γραμμή των θεσμών, όπως μας έλεγαν και συνεχίζουν να μας λένε κόμματα της αντιπολίτευσης και οι ιμάντες τους στην ενημέρωση και στις οικονομικές ελίτ;
Οση φαντασία κι αν διαθέτεις, όσο πρόθυμος κι αν δηλώνεις για να προσφέρεις τη στήριξή σου στους δανειστές, δεν μπορείς να μην εντοπίσεις τη μεγάλη απόκλιση. Κραυγάζει.
Το ΔΝΤ και το Βερολίνο δεν έχουν την ίδια άποψη για το ελληνικό πρόβλημα.
Αν οδηγηθείς σ’ αυτό το αυτονόητο συμπέρασμα, τότε οφείλεις να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα: να παραδεχτείς ότι για την καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης τη βασική ευθύνη δεν τη φέρει η κυβέρνηση, αλλά οι δανειστές, οι οποίοι δυσκολεύονται να καταλήξουν σε κοινή θέση.
Ετσι δημιουργείται η εντύπωση (όχι η βεβαιότητα, γιατί μ’ αυτούς ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, άλλωστε είναι μανούλες στο μανιπουλάρισμα) ότι το ΔΝΤ ψάχνει τρόπους να αποχωρήσει και το Βερολίνο, για να δικαιολογήσει στους Γερμανούς πολίτες τη μη εμπλοκή του Ταμείου στο πρόγραμμα, κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση ότι αρνείται να ψηφίσει από τώρα τα επώδυνα μέτρα που θα λάβει το 2019, αν χρειαστεί, όπως απαιτεί το ΔΝΤ.
Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα χαμηλής έντασης έσκασε η είδηση ότι η Κομισιόν και η ΕΚΤ σχεδιάζουν ένα είδος ευρωομολόγου, κίνηση που προκάλεσε ακαριαία την οργισμένη αντίδραση του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών.
Κι άλλη ασυμφωνία χαρακτήρων στον ορίζοντα. Αγαπημένη οικογένεια δεν τη λες...
Τάσος Παππάς
μία φωνή, μία γροθιά και ζητούν τα ίδια πράγματα από την Ελλάδα, ήρθαν δύο γεγονότα που με κλόνισαν.
Από τη μία έχουμε τη νέα έκθεση του ΔΝΤ (τα αξίζουν τα λεφτά τους οι συντάκτες εμπειρογνώμονες, αφού γράφουν αράδα εκθέσεις, ασχέτως αν σπανίως πέφτουν μέσα στις προβλέψεις τους), η οποία μας λέει ότι το ελληνικό χρέος είναι εξαιρετικά μη βιώσιμο, ακόμη κι αν παραμείνουν τα πλεονάσματα στο υψηλό επίπεδο που απαιτεί το πρόγραμμα.
Αφήνω ασχολίαστη την αναφορά ότι το Ταμείο είναι κατά της λιτότητας (γελάνε και οι πέτρες), όπως επίσης και την αυτοκριτική τοποθέτηση ότι τα προηγούμενα προγράμματα δεν ήταν κοινωνικά δίκαια (και τι κάνατε για να τα διορθώσετε;).
Η αιχμή για τους Ευρωπαίους είναι προφανής. Πρέπει να είσαι είτε βλαξ είτε φανατικός είτε υπάλληλος του Σόιμπλε για να μην το αντιλαμβάνεσαι.
Εκτός αν είσαι και τα τρία στη συσκευασία του ενός, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα.
Από την άλλη, έχουμε την απάντηση του ESM, δηλαδή της Γερμανίας με κοινοτικό μανδύα, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, αφού το ελληνικό χρέος είναι απολύτως διαχειρίσιμο εφόσον βεβαίως οι μεταρρυθμίσεις εφαρμοστούν πλήρως.
Επισημαίνει μάλιστα το ESM, με ενόχληση που δεν κρύβεται, ότι οι αιτιάσεις του ΔΝΤ είναι κινδυνολογικές. Βαριά μπηχτή.
Μοιάζει αυτό με κοινή γραμμή των θεσμών, όπως μας έλεγαν και συνεχίζουν να μας λένε κόμματα της αντιπολίτευσης και οι ιμάντες τους στην ενημέρωση και στις οικονομικές ελίτ;
Οση φαντασία κι αν διαθέτεις, όσο πρόθυμος κι αν δηλώνεις για να προσφέρεις τη στήριξή σου στους δανειστές, δεν μπορείς να μην εντοπίσεις τη μεγάλη απόκλιση. Κραυγάζει.
Το ΔΝΤ και το Βερολίνο δεν έχουν την ίδια άποψη για το ελληνικό πρόβλημα.
Αν οδηγηθείς σ’ αυτό το αυτονόητο συμπέρασμα, τότε οφείλεις να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα: να παραδεχτείς ότι για την καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης τη βασική ευθύνη δεν τη φέρει η κυβέρνηση, αλλά οι δανειστές, οι οποίοι δυσκολεύονται να καταλήξουν σε κοινή θέση.
Ετσι δημιουργείται η εντύπωση (όχι η βεβαιότητα, γιατί μ’ αυτούς ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, άλλωστε είναι μανούλες στο μανιπουλάρισμα) ότι το ΔΝΤ ψάχνει τρόπους να αποχωρήσει και το Βερολίνο, για να δικαιολογήσει στους Γερμανούς πολίτες τη μη εμπλοκή του Ταμείου στο πρόγραμμα, κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση ότι αρνείται να ψηφίσει από τώρα τα επώδυνα μέτρα που θα λάβει το 2019, αν χρειαστεί, όπως απαιτεί το ΔΝΤ.
Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα χαμηλής έντασης έσκασε η είδηση ότι η Κομισιόν και η ΕΚΤ σχεδιάζουν ένα είδος ευρωομολόγου, κίνηση που προκάλεσε ακαριαία την οργισμένη αντίδραση του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών.
Κι άλλη ασυμφωνία χαρακτήρων στον ορίζοντα. Αγαπημένη οικογένεια δεν τη λες...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.