"Έφυγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης". "Μα που να πάει, δεν πρόλαβα"

Αργυρώ Λύτρα

Δεν ξέρω αν μεροληπτώ επειδή την είχα μαθήτρια, αλλά αυτό το κείμενο με άγγιξε περισσότερο απ` όσα γράφτηκαν σήμερα για το Λουκιανό......

" Ήταν από εκείνους τους απατεώνες της ζωής που στέκονται πάντα στην ίδια στάση, νέοι και όμορφοι με τα άσπρα τους μαλλιά και που σε πείθουν ότι εκεί θα μείνουν για πάντα... 
Κι έτσι δεν τρέχεις ποτέ να τους προλάβεις... 
Ούτε ροκ, ούτε ποπ, ούτε λαϊκός, ούτε ρεμπέτης, ούτε τζαζ... όλα και τίποτα... ο Λουκιανός ήταν μόνο ο Λουκιανός..
Ήταν ένα βράδυ κάπου στα '90. 
Κάποιος σύλλογος από το χωριό μου είχε μια εκδήλωση εδώ στην Αθήνα. Θα τραγουδούσαν διάφοροι. Ανάμεσά τους κι εκείνος. Ήμουν 16, ίσως 17 δεν μπορώ να θυμηθώ... Πήγα καθυστερημένη... Και δεν τον πρόλαβα... 
Είχε πει λίγα τραγούδια στην αρχή κι ύστερα ξεκίνησαν οι χοροί και τα κλαρίνα. Καθόταν ήσυχος και χαμογελαστός σε μια γωνιά. Με το μνημειώδες εφηβικό μου θράσος τον πλησίασα και του είπα "γαμώτο άργησα και δεν πρόλαβα, για σένα ήρθα, ήθελα τόσο πολύ να σε ακούσω να λες τον καουμπόη...". 
"Πως σε λένε;" μου λέει, "Αργυρώ" του λέω.
 "Και πόσο χρονών είσαι, Αργυρώ;". 
Του απαντώ.
 Κι εκείνος λέει "έλα δω" και με καλεί να σκύψω το αυτί μου στα χείλη του.
 Μου σφύριξε όλο τον καουμπόη στο αυτί... 
Από τότε δεν τον ξαναείδα... 
Κάθε φορά που έβλεπα μια αφίσα που ανακοίνωνε ότι εμφανιζόταν κάπου, κανόνιζα να πάω κι όλο κάτι τύχαινε και δεν τα κατάφερνα. Κι όλο έλεγα "έλα μωρέ, του χρόνου" και του χρόνου πάλι τα ίδια... 
Όταν ξεκίνησα δημοσιογραφικές σπουδές ήταν η πρώτη συνέντευξη που ονειρεύτηκα να κάνω σε κάποιον. Και δεν την έκανα... 
Όταν έδινα εξετάσεις υποκριτικής δικό του ήταν το τραγούδι που είχα προετοιμάσει να πω... δεν το είπα, δεν πέρασα στο δεύτερο γύρο εξετάσεων. 
Και μόλις χτες το θυμήθηκα... το θυμήθηκα και το τραγούδησα σχεδόν όλο... "Η μέρα μιας Μαίρης". 
Σήμερα είχα μια τέτοια μέρα... σαν αυτή της Μαίρης... η τηλεόραση ήταν στο σιωπηλό... και ξαφνικά τράβηξε το βλέμμα μου ένας τίτλος στο βραδινό δελτίο ειδήσεων... "Έφυγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης". "Μα που να πάει, δεν πρόλαβα" σκέφτηκα και ξέσπασα σε λυγμούς. Μερικοί δεν καταλαβαίνουν το γιατί. 
Ο Λουκιανός είχε όμως στη ζωή μου μια μοναδική θέση. Τη θέση εκείνου που με έχει σώσει άπειρες φορές όταν έμπαινα στο αυτοκίνητό μου γεμάτη θλίψη κι έβαζα στη διαπασών ένα σι ντι του κι η μέρα μου άλλαζε. Τη θέση εκείνου που θαυμάζω για όλη εκείνη τη γενναιοδωρία με την οποία έφτιαχνε τα τραγούδια του μετατρέποντας πράγματα τιποτένια σε μεγάλα και σπουδαία.
 Και που για αυτό πάντα θα τον νιώθω φωτισμένο δάσκαλο... Για τη ζωή μου ο Λουκιανός υπήρξε εκείνος ο άνθρωπος που γέμιζε πάντα το χώρο και ήταν πάντα παρών ακόμη κι όταν δεν ήταν φανερός... 
Ήταν από εκείνους τους απατεώνες της ζωής που στέκονται πάντα στην ίδια στάση, νέοι και όμορφοι με τα άσπρα τους μαλλιά και που σε πείθουν ότι εκεί θα μείνουν για πάντα... 
Κι έτσι δεν τρέχεις ποτέ να τους προλάβεις... 
Ούτε ροκ, ούτε ποπ, ούτε λαϊκός, ούτε ρεμπέτης, ούτε τζαζ... όλα και τίποτα... ο Λουκιανός ήταν μόνο ο Λουκιανός... 
Εκεί που λένε πως έφυγε να πάει, θα ήθελα να με περιμένει και πάλι να τον ακούσω εκτός προγράμματος, θα ήθελα να ξέρει ότι δε θα σταματήσω ποτέ να γράφω, όπως με έμαθε, για πράγματα μικρά σαν να ήταν μεγάλα, πως ο ρυθμός της μέρας μου ακούγεται σαν "ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ" και πως για μένα μουσική είναι το χνώτο "ενός φτωχού και μόνου καουμπόη" που σφυρίζει στο αυτί μου...
Argyro Lytra fb