ΜΠΑΜΠΑ ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ;;; Της Δήμητρας Μουλαρά

Είναι περασμένες 12 το βράδυ κι όλη η γειτονιά ξαγρυπνά ακούγοντας δυνατά Καζαντζίδη «Τα μουτζουρωμένα χέρια». Το αγαπημένο σου τραγούδι αλλά γενικότερα κι ο καλλιτέχνης. Όταν ήμουν μικρή ήξερα σχεδόν όλα τα τραγούδια του, γιατί τα έβαζες ξανά και ξανά στο κασετόφωνο του σιδηρουργείου. Ένα βουνό κασέτες που ακόμη υπάρχουν αρκετές, αν και το κασετόφωνό σου δε δουλεύει πια.......

Τραγουδάς κι εσύ μαζί του κι είναι πράγματι αστείο το πόσο φάλτσα φωνή έχεις αλλά και το πόση διάθεση έχεις παρότι δουλεύεις από τις 6 το πρωί ασταμάτητα. Κι αν τύχει να κατεβούμε κι εμείς στο σιδηρουργείο θα πεις «ελάτε βρε κορίτσια να ρίξουμε ένα χορό». Αστείρευτο το κέφι σου όπως τότε που σταματήσαμε στη μέση του δρόμου προς Λαμία κι αρχίσαμε το χορό επειδή μερακλώσαμε. Τόσο κοντά (ακριβώς στο υπόγειο του σπιτιού μας) που ξέρω πως αν τσακωθώ με τη μαμά ή με τη συμμαθήτρια στο σχολείο ή με την αδερφή μου, μπορώ εύκολα να κατέβω να σε βρω και σου πω το πόνο μου. Ένα κεφαδάκι μόνο θέλεις βαρύ γλυκό με κρύο νερό.

Γεννημένος μέσα στη φτώχια την οποία ξεκάθαρα αγνοείς λέγοντας πως «έχει ο Θεός», κι η αλήθεια είναι πως πάντα έχει. Λες και σ’ακούει και σαν «ευχαριστώ» που τόσο πιστεύεις στη δύναμή του ποτέ δε σε αφήνει παραπονεμένο. Πάντα σου δίνει απλόχερα. Από το κουράγιο και την αντοχή σου για δουλειά μέχρι το γέλιο στα δύσκολα. Πάντα αντιμετωπίζεις τα δύσκολα με αισιοδοξία και φοβερή δύναμη. Όπως τότε που έκοψες  το χέρι σου με τον τροχό και πολύ ήρεμα έκλεισες τα φώτα, κλείδωσες, μπήκες σπίτι κι απλά ζήτησες να σε πάμε στο γιατρό. Και το αίμα τα τρέχει ποτάμι. Το δικό σου πόνο δε τον υπολογίζεις ποτέ, μόνο όταν εμείς λέμε ένα «ωχ» είσαι ικανός να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα για να δεις τι συμβαίνει.

Δε ξέρεις να διαβάζεις καλά γιατί όπως λες γελώντας «όταν οι άλλοι πήγαιναν για μάθημα εσύ πήγαινες να ψάξεις για φωλιές». Κι όμως η πρώτη εγκυκλοπαίδεια που μπήκε σπίτι μας την αγόρασες εσύ. Σε καιρούς μεγάλης φτώχειας και φυσικά χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι είναι αυτό. Και την πρώτη χύτρα μας, και τη γραφομηχανή μας και και και. Δε ξεχνώ βέβαια και τα κουτιά που έκρυβε η μαμά κάτω από το κρεβάτι κι ήταν γεμάτα  σοκοφρέτες και μπισκότα, γιατί έτσι κανόνισες να πληρωθείς για τα κάγκελα που έφτιαξες σε κάποιον φούρναρη.

Δεν ξέρεις ούτε αρχαία, ούτε γεωγραφία, ούτε μαθηματικά, ούτε χημεία κι όμως πολύ συχνά, και συνήθως δίχως να σε περιμένουμε, έκανες επισκέψεις στο σχολείο για να ενημερωθείς για τη πρόοδό μας. Μας έμαθες καλή αριθμητική με έξυπνο τρόπο «πήγανε να πάρεις ηλεκτρόδια, τρικ-τρακ και μεντεσέδες και προσοχή στα ρέστα». Στο δρόμο του γυρισμού έκανα συνέχεια προσθέσεις κι αφαιρέσεις για να σιγουρευτώ πως τα πήρα σωστά.

Τα χέρια σου πάντα μαύρα από τη μουτζούρα και σκληρά από τα σίδερα που πρέπει να μεταμορφώσεις. Η φαντασία σου απίστευτη κι από τα σφυριά σου έχουν βγει υπέροχα σχέδια. Φτιαγμένα ένα-ένα με υπομονή, Καζαντζίδη και χορό μέσα στη νύχτα. Και στο τέλος, αφού τελειοποιήσεις τη δημιουργία σου, η υπογραφή σου χαραγμένη κι αυτή με το τροχό «ο φτωχός καλλιτέχνης».

Λοιπόν, φτωχέ μου καλλιτέχνη τώρα που τα σίδερα τέλειωσαν, ο τροχός δε δουλεύει πια κι ο Καζαντζίδης δεν τραγουδάει «Τα μουτζουρωμένα χέρια», θέλεις να κατεβούμε ξανά στο σιδηρουργείο να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε μέχρι αργά;