Παναγιώτης Δημάκης
Η αναμοχλευση τής ιστορίας, είναι απαραίτητη για την ενημέρωση, τής συλλογικής μνήμης, πού ενισχύει την εθνική ενότητα και αμβλύνει τις πατροπαράδοτες αντιθέσεις,πού τόσο έβλαψαν διαχρονικά την πατρίδα.
Το 1940, ο τορπιλισμός της ΕΛΛΗΣ, αλλά και άλλα συντονισμένα γεγονότα, κατά της Ελλάδος, ήταν το προοίμιον ενός πολέμου που ερχόταν, με γοργά βήματα. .....
Θυμάμαι την αγωνία των κατοίκων της Ελάτειας, που κάθε βράδυ, συγκεντρωμένοι στην Αγορά και στην Πλατεία, άκουγαν από τα δύο ραδιόφωνα, των καφενείων Πρεκετέ και Μαγγανά, ειδήσεις, που μύριζαν πολεμική σύγκρουση. Αξιωματικοί του Στρατού θυμάμαι ότι ήρθαν και μίλησαν, ενώ στα τζάμια των παραθύρων τοποθετήθηκαν ταινίες, για τούς ενδεχόμενους βομβαρδισμούς της σιδηροδρομικής γραμμής.
Ο κοινωνικός τοπικός μικρόκοσμος, εγκατέλειπε τα τρέχοντα, ενώ η κοινή γνώμη, είχε αποκτήσει χαλύβδινη ενότητα και ενθουσιασμό ώστε η κήρυξη του πολέμου αργότερα, φάνηκε σαν ένα πανηγυρικό γεγονός, με τους εφέδρους να ξεκινούν για το μέτωπο μέσα σ’ ένα παραλήρημα ενθουσιασμού, με την ολόψυχη στήριξη όλων.
Τις πρώτες εχθρικές διεισδύσεις, στον Ελληνικό χώρο, σύντομα διαδέχθηκαν οι νικηφόρες μάχες των Ελλήνων, στα άγρια Αλβανικά βουνά, που τις ανήγγελλαν χαρμόσυνα, οι καμπάνες του Αη Δημήτρη, ενώ τα παιδιά περίχαρα τρέχαμε στους δρόμους, με φωνές, έπεσε η Κορυτσά! έπεσε η Κλεισούρα!
Όμως ένα μαύρο μαντάτο σκίασε την ατμόσφαιρα χαράς της νίκης, με την αναγγελία του θανάτου, του γενναίου αξιωματικού του Βαρέως Πυροβολικού Αντώνη Αργυρίου στην Κλεισούρα την 8η Ιανουαρίου 1941.
Στο σπίτι του ακούγονταν, οι θρήνοι της μάνας και των οικείων, για το θάνατο τού παλληκαριού πού δεν πρόλαβε να χαρεί την ζωή, την χάρισε στην πατρίδα. Επανερχόμεθα σήμερα, «…μνείας ένεκεν…» όπως γράφει ο ίδιος, να σταθούμε με ευλάβεια και σεβασμό στην μνήμη του συμπατριώτη μας, αλλά και όλων των πεσόντων υπέρ πατρίδος, πού οι Έλληνες διαχρονικά τιμούσαν, όπως και τον ίδιον με την αναγραφή του τιμίου ονόματός του, στη στήλη των πεσόντων εν πολέμω, στην Ελάτεια, αλλά όχι με μία άψυχη, γενικόλογη αναφορά και τυπικότητες, αλλά όπως αρμόζει και ο ποιητής Οδ. Ελύτης, έψαλλε και στιχούργησε, στο Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας:
«… Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
Μ’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά…
Γιατί; ρωτάει ο αιτός, που ναι το παλληκάρι;
Κι όλα τα αιτόπουλα απορούν, που ναι το παλληκάρι….»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.