ΔΗΜΟΣ ΚΑΡΑΛΙΒΑΝΟΣ. Μια ηρωική μορφή της Εθνικής Αντίστασης . Μαρτυρία Άγγλων... " Όταν πρωτοείδαμε τον σύνδεσμο του ΕΛΑΣ, Καραλίβανο, η εικόνα που παρουσίαζε ήταν αυτή ενός αρματολού του 1821" .

Μια τις πιό ηρωικές και λιγότερο αναγνωρισμένες μορφές τις Εθνικής Αντίστασης είναι και ο Δήμος Καραλίβανος. Ο Καραλίβανος δεν ήταν αυτό που λέμε.....

αγνός αγωνιστής, τουλάχιστον σε ότι αφορά την προ της αντίστασης ζωή του, ήταν όμως εξαιρετικά γενναίος  και η συμμετοχή του στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενέπνευσε πολλούς συναγωνιστές του.

Πριν την εισβολή των Γερμανών, ο Καραλίβανος ήταν ληστής στα βουνά. Έκλεβε απο χρήματα μέχρι ζώα και ζούσε με μιά ομάδα φυγόδικων κυνηγημένος και κρυβόμενος. Παρόλα αυτά δεν ανοίκε στην κατηγορία των βαρυποινητών, με την έννοια οτι δεν σκότωνε όσους λήστευε. Επίσης εδώ πρέπει να αναφέρουμε οτι η πτώχευση της ελληνκής οικονομίας, η λαίλαπα της δικτατορίας και οι μεγάλες ταξικές και κοινωνικές ανισότητες της εποχής ωθούσαν πολλούς ανθρώπους στην ζωή που έκανε ο Καρλίβανος.

                                          

Η συγκρότηση του αντάρτικου στρατού του  ΕΛΑΣ έφερε τον Καραλίβανο με την ομάδα του στα χνάρια του Άρη Βελουχιώτη. Ο Άρης στην αρχή δεν είχε πάρει με καλό μάτι τον Καραλίβανο, που ήταν ανυπότακτος και επιθετικός, δέχθηκε όμως να ενσωματώσει την ομάδα του στην δική του. Ο Άρης γνώριζε καλά το μητρώο του Καραλίβανου και φρόντιζε να τον κρατάει όσο πιό κοντά μπορούσε σε εκείνον και την διοίκηση του ΕΛΑΣ, για να μπορεί να τον ελέγχει. Με το πέρασμα του χρόνου ο Καραλίβανος απέδειξε την πολεμική του αξία πολλαπλά στον ΕΛΑΣ και ο Άρης τον ονόμασε καπετάνιο. Επίσης η συμπεριφορά του Καραλίβανου βελτιώθηκε και σε οτι αφορούσε τον προηγούμενο αξιόποινο βίο του. 

Ο Άρης δεν χρειάσθηκε να τον περάσει ποτέ στρατοδικείο, όμως φρόντιζε να τον κρατάει μακριά απο περιοχές που είχε βλάψει και να μην τον εμπλέκει σε διαπραγματεύσεις εξαιτίας του οξύθυμου χαρακτήρα του. Το 1945 ο Καραλίβανος έμεινε με τους αντάρτες του στο βουνό και δεν κατέβηκε. Είχε δει την λευκή τρομοκρατία και ήξερε οτι θα ήταν ένα απο τα σίγουρα θύματά της. Η ομάδα του ήρθαν πολλές φορές σε σύγκρουση με την Χωροφυλακή και παρακρατικούς. Τελικά σε μιά ηρωική μάχη στην Οίτη ο Καραλίβανος χάθηκε άδοξα. Αφού του είχαν τελειώσει οι σφαίρες πιάσθηκε στα χέρια με έναν χωροφύλακα και μαζί έπεσαν σε ένα γκρεμό.

                          

                                                          Οι αετοί της Γκιώνας! 

          Ο Δήμος Κραλίβανος στη  μέση με  την ομάδα του* Σαράντη, Κατσούτα , Καπούρο,Φουσέκη 

    

  

Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του Καραλίβανου που περιγράφει ο Έλληνας σαμποτέρ Θεμιστοκλής Μαρίνος, που έφερε μαζί της η αποστολή του Μάγιερς για την ανατίναξη της γεφυρας. " Όταν πρωτοείδαμε τον σύνδεσμο του ΕΛΑΣ, Καραλίβανο, η εικόνα που παρουσίαζε ήταν αυτή ενός αρματολού του 1821. Φορούσε τσαρούχια, μια ζώνη με σπαθί και μαχαίρι και απο το στήθος του κρέμονταν φυλαχτά με λίρες. Στην αρχή τον περάσαμε για κανένα ληστή, όμως κατά την μάχη με τα φυλάκια των Γερμανών κοντά στην γέφυρα απέδειξε με το παραπάνω την μαχητική και ηγετική του αξία. Εγώ βρισκόμουν στην ομάδα του και έπρεπε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας και τις βολές των γερμανικών πολυβόλων, να περάσουμε ένα συρματόπλεγμα για να βάλουμε τα εκρηκτικά. Κανείς δεν τολμούσε ομώς να το πλησιάσει λόγω του ότι δεν ξέραμε αν είναι ηλεκτροφόρο. Η αποστολή εξαρτούνταν απο αυτό καθώς αν δεν βρίσκαμε τρόπο να το περάσουμε δεν θα γίνονταν η ανατίναξη. Τότε ξέσπασε διαφωνία ως προς το τι να κάνουμε, όμως ο Καραλίβανως ρισκάροντας την ζωή του πλησίασε το συρματόπλεγμα και με τα γυμνά του χέρια το τράβηξε δυνατά και το ξεκόλλησε φωνάζοντας: "Ελάτε δεν έχει ρεύμα". Έτσι περάσαμε και κάναμε την ανατίναξη..."


Αυτός ήταν ο Καραλίβανος, με τα ελαττώματα και τα πάθη του (κάθε άνθρωπος έχει άλλωστε) και ότι και αν λέγεται για αυτόν (κυρίως οτι έκλεβε τις λίρες του ΕΛΑΣ, πράγμα που δεν ισχύει βέβαια)  υπήρξε γνήσιος αγωνιστής και μπροστάρης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. 

 kokkinosfakelos

             

              ΚΑΙ  ΤΡΕΙΣ  ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟ ΚΑΡΑΛΙΒΑΝΟ  ΠΟΥ  ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ...

1η.

Ο Καραλίβανος δεν πιάστηκε στα χέρια με χωροφύλακα αλλά με τον αγωνιστή Κωστούλα Αμπλιανίτη (από Μώλο) όταν ο τελευταίος κατηγόρησε τον Καραλίβανο ότι τους πρόδωσε στην ενέδρα που τους είχαν στήσει οι χωροφύλακες. Πιάστηκαν στα χέρια κ έπεσαν στον γκρεμό.Οι χωροφύλακες τους έκοψαν και των δυο τα κεφάλια και τα γύριζαν στα Σάλωνα. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια και πρέπει να καταγραφεί



2η.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ. ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΟ 1980 ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑ. ΗΤΑΝ ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ.

ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΗΤΑΝ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΥΙΟΣ ΤΟΥ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΛΙΒΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΘΕΑΜΑ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 5 ΕΤΩΝ ΠΕΡΙΠΟΥ.
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΓΔΙΤΣΑ (ΠΡΟΣΗΛΙΟΝ) ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΣ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΛΟΤΡΑΧΗΛΟΙ. ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΙΧΑΝ ΚΟΝΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΤΑ 1000 ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΣ ΤΟΥΣ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΥΣ. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΓΔΙΤΣΑ ΕΠΙΣΗΣ ΠΕΘΑΝΕ ΠΡΙΝ 5 ΜΗΝΕΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 103 ΕΤΩΝ ΕΝΩ Η ΑΔΕΡΦΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ (ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ) ΠΕΘΑΝΕ ΤΟ 1999 ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 101 ΕΤΩΝ. ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΣΥΝΤΗΡΟΥΤΑΝ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΟΥΣΕ ΜΠΟΣΤΑΝΙ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΠΕΦΤΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΚΑΛΑ ΙΣΩΣ ΝΑ ΖΟΥΣΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

3η.

Ανάμεσα σε όλους ξεχώριζε ο καπετάνιος. Ώριμος άντρας. Γιομάτος. Πλατύ πρόσωπο. Μελαψός. Αδρά χαρακτηριστικά. Τριαντάρης στα χρόνια. Μάτι αϊτού. Με ντυμασιά, ποδεσιά κι αρματωσιά παραδοσιακή, των παλιών οπλαρχηγών. Μαύρο σκούφο στο κεφάλι. Τσαρούχι βλάχικο με φούντα. Γκιλότα σκούρα χοντρή. Κι αντί φουστανέλα, μια ντρίλινη πουκαμίσα φαρδομάνικη. Με φανταχτερά κουμπιά, κεντίδια και πούλιες, που έλαμπαν στο στέρνο και στις τσέπες. Μαζί με τη χρυσή καδένα του ρολογιού του απάνω απ’ την καρδιά. Το περίστροφο κρεμασμένο χιαστί. Στον ώμο αραβίδα ελληνικιά. Και στο χέρι μια γκλίτσα από αγριελιά. (Κάπως έτσι μπορώ να τον περιγράψω.) Κοψιά, θωριά, λεβεντιά καμαρωτή! Τραβούσε σα μαγνήτης τα βλέμματα.

1. Παλιός «κλαρίτης» ο Δήμος Καραλίβανος του Γιώργου. Απ’ τη Σεγδίτσα (Προσήλιο) Φωκίδας. Γεννηθείς το 1912. Όνομα ξακουστό. Αρχηγός «συμμορίας» στην Γκιώνα («λήσταρχος»). Από τους θρυλικούς «βασιλείς των ορέων» («που τους τρέμανε των κάμπων οι κιοτήδες»!). Φυγόδικος για βεντέτα (προπολεμικά και επί Κατοχής). Κατάδικος στην Αίγινα το ’39 (για φόνο ―λένε― που δεν έκανε και του τον φόρτωσαν). Σε έχθρα ασυμφιλίωτη κι αμάχη με το χωροφύλακα (το περιώνυμον «Κράτος του Νόμου και της Τάξεως»). Στις φυλακές Κασσάνδρας το ’41, όταν κατέβαιναν οι Γερμανοί. Επηρεασμένος κι από τις σχέσεις του με τους κομμουνιστές. Με τολμηρό εγχείρημα. Δένει τους φύλακες. Λευτερώνει τους κρατούμενους. Έρχεται στο χωριό του. Με τη συμβία του, την Παναγιού, ανεβαίνει στο βουνό. Ζει στις κορφές της Γκιώνας τις απάτητες. Συγκροτεί ομάδα. Τον καιρό της ληστείας γίνεται ο φόβος και τρόμος. (Λένε: «Ληστείες δεν έκανε. Εξόν από κανένα κατσίκι»... Ο Θεός κι ψυχή του! Όρκο δεν παίρνω.) Αλλά και φλογερός πατριώτης. Μέσα του καίει η φλόγα της λευτεριάς. Ο Άρης τον γνώριζε απ’ την Αίγινα. Τον τράβηξε. Έδωσαν «μπέσα»! Τους Εγγλέζους που βρέθηκαν «ουρανοκατέβατοι» στα λημέρια του τους βοήθησε. Μα και τους παράτησε (δεν ταιριάζαν τα «χνότα» τους). Αρνήθηκε να γίνει όργανό τους. Ούτε ζήλεψε τις χρυσές λίρες τους (γι’ αυτό ο Έντυ τον είχε για ξέκαμα...) Τον κέρδισε το ΕΑΜ με την πλατιά του πολιτική. Κι ήρθε στον ίσιο δρόμο (τον ανα-διαπαιδαγώγησε κιόλας). Στο εθνικοαπελευθερωτικό μας κίνημα έγινε άλλος άνθρωπος (ξέπλυνε και τις «παλιές αμαρτίες» του). Και αναδείχτηκε στον αγώνα ήρωας. Του βγάλανε και τραγούδι (στο δημοτικό «το λεν οι κούκοι στα βουνά κι οι πέρδικες στα πλάγια, το λέει κι ο πετροκότσυφας στα κλέφτικα λημέρια», βάλαν και τ’ όνομά του). Και το τραγούδαγαν και το χόρευαν: "Κι ο Δήμος πέρα πέρασε και πάει για τη Λοκρίδα..."