"Του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι". ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΕ?

Ο Τάκης Νατσούλης , νομικός , συγγραφέας  και  ηθοποιός στο έργο του  "Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις" 1972 (λαογραφία)  έγραψε  για  την  ιστορία  πολλών  φράσεων που  κάποιες  επιλέγουμε και  σας  παρουσιάζουμε  από το "ΠολύδροσοςΠαρνασσου". Στο τέλος λοιπόν της ιστορίας προέλευσης της  σημερινής μας  φράσης θα  δείτε  περισσότερα για εκείνον.....

Όταν εκδιώκεται κάποιος, για παράδειγμα από τη δουλειά του

ή από το σπίτι του, λέμε ότι «του έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι».Αυτή η έκφραση,.......

σύμφωνα με τον Τάκη Νατσούλη, ξεκίνησε από ένα παλιό έθιμο, που είχε την πρώτη εφαρμογή του στη Βαβυλωνία.

                      

Όταν ο βασιλιάς ήθελε να αντικαταστήσει έναν άρχοντα, είτε γιατί ήταν ανεπαρκής, είτε γιατί με κάποια σφάλματά του είχε πέσει στη δυσμένειά του, του έστελνε ένα ζευγάρι από παλιά παπούτσια με γραμμένο από κάτω το όνομα αυτού που το λάβαινε.

Το έθιμο αυτό το πήραν από τους Βαβυλώνιους και οι Βυζαντινοί και το διατήρησαν ως τα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας.

Σχετική είναι και η άλλη φράση που λέμε: «σε γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια». Δηλαδή δεν σε υπολογίζω.

                                 ΠΟΙΟΣ  ΗΤΑΝ Ο  ΤΑΚΗΣ  ΝΑΤΣΟΥΛΗΣ 

                                                        

Γεννήθηκε στην Αθήνα από πατέρα Ηπειρώτη τον Δεκέμβριο του 1919 και απεβίωσε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2006. Μετά το σχολείο γράφτηκε στην τότε Πάντειο (σημερινό Πάντειο Πανεπιστήμιο) από την οποία αποφοίτησε το 1942. Στη συνέχεια γράφτηκε στο τρίτο έτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν η μόνη χρονιά που οι απόφοιτοι της Παντείου εγγράφονταν χωρίς εξετάσεις στο τρίτο έτος της Νομικής. Τον τράβηξε όμως το θέατρο και παράλληλα γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αν και αποφοίτησε από τη Νομική, από το 1945άρχισε να εμφανίζεται επί σκηνής ως νέος ηθοποιός με τους θιάσους του Βασίλη Αργυρόπουλου, της κυρίας Κατερίνας, αλλά και στο μουσικό βαριετέ των Βασίλη Μεσολογγίτη-Κούλας Νικολαϊδου (1945-47).

Ήδη από το 1937, μαζί με τους Στάμο Μαράντο, Δημήτρη Σιατόπουλο, Ανδρέα Σταυρόπουλο και άλλους, εξέδιδε το περιοδικό «Μαθητικά Γράμματα» και μερικά χρόνια μετά, το 1945, άρχισε να εκδίδει το ευθυμογραφικό περιοδικό «Εύθυμος Κόσμος».

Εμφανίστηκε στην κινηματογραφική οθόνη σε δύο ταινίες με σκηνοθέτη τον Νίκο Τσιφόρο, «Το παιδί μου πρέπει να ζήσει» (1951) και «Ο Γυναικάς» (1957).

Το 1948 τοποθετήθηκε υπεύθυνος του θεατρικού τμήματος του Ραδιοφωνικού Σταθμού των Ενόπλων Δυνάμεων και μετά από λίγο άρχισε η σταδιοδρομία του ως εκφωνητή ειδήσεων στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου του Ε.Ι.Ρ. (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας). Με την έλευση της τηλεόρασης διετέλεσε διοικητικός διευθυντής της ΕΡΤ όπου και ολοκλήρωσε την επαγγελματική του καριέρα.

Από νωρίς ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και την ποίηση και ποιητικό έργο του έχει μεταφραστεί σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες. Επί δεκαετίες συγκέντρωνε λαογραφικό υλικό, το οποίο μετέπειτα εξέδωσε σε βιβλία. Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων, πρόεδρος της Πανελλήνιας Οργάνωσης Νέων Ελλήνων Λογοτεχνών, πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου. Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Γραμμάτων και Τεχνών τον τίμησε με δίπλωμα και χρυσό μετάλλιο για το λαογραφικό έργο του στις 17 Δεκεμβρίου 1984.

Το συγγραφικό του έργο υπήρξε πλούσιο. Ανάμεσα στα έργα του είναι και τα εξής:

• «Συμπληγάδες» 1943 (ποίηση)
• «Ο πόλεμος τελείωσε» 1944 (ποίηση)
• «Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις» 1972 (λαογραφία)

                                            

• «Προλήψεις και Δεισιδαιμονίες» 1975 (λαογραφία)

                                       

• «Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα» 1982 (συλλογή αποφθεγμάτων)
• «Σκέψεις» 1984 (ποίηση)
• «Το δημοτικό μας τραγούδι» 1987 (λαογραφία)
• «Εκ βαθέων» 1989 (ποίηση)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ  ΚΑΙ  ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ  ΣΤΟΙΧΕΙΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ  ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.