ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ Γράφει ο Μήτσος Αδρύμης

Τώρα που οι μεγαλόσχημοι επαγγελματίες επαναστάτες έγιναν κουβέρνο, ξεφούσκωσαν με τα καθιστικά κινήματα στις πλατείες, βαρέθηκαν τη «μάχη» με τον απάνθρωπο καπιταλισμό, και καταλάγιασαν στον οπορτουνισμό τους......

Τώρα που αντάλλαξαν τα αριστερά τους τσιτάτα «σκανδαλοποιά» μυθεύματα – πορνοιστορικού «!» μάρκετινγκ και μάλιστα παγκοσμιοποιημένου, τώρα που ανακάλυψαν ότι οι εργαζόμενοι θα δικαιωθούν μόνο αν βαδίσουν τον ένα δρόμο, τον μοναδικό, της παγκοσμιοποίησης, ίσως καταφέρουμε να ξεκρεμάσουμε τα ξόανα.

 Για τους κατασκευασμένους «πρωτοπόρους» ήταν πολύ εύκολο να ενσωματωθούν σε ότι υποτίθεται ότι πολεμούσαν.

 Η οσμή του χρήματος είναι μεθυστική, όσο και τα παρεπόμενά του. Μπορούν πλέον εύκολα να απολαύσουν και τη γεύση του οι στερημένοι.

Τι σημασία έχει αν όλα αυτά είναι αναμεμειγμένα με σάρκες και αίμα, τον ιδρώτα και τον πόνο κάποιων που τους πίστεψαν και αγωνίστηκαν για όσα τους καλούσαν κατά το παρελθόν?

Χρηματιστήριο και η ιστορία, φτάνει να είσαι αποφασισμένος να ποντάρεις «επένδυση το λένε», χωρίς δισταγμούς και ευαισθησίες.

Επιτέλους όλοι αυτοί ανακάλυψαν την μία αλήθεια! Παγκοσμιοποίηση!

 Απόλυτη και γρήγορη αποδοχή των επιταγών της. Σίγουρη συνταγή και με καλή γι αυτούς απόδοση.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

 Παγκοσμιοποίηση και ανάπτυξη.

 Να βοηθήσουμε τον καπιταλισμό να γιγαντωθεί ακόμη περισσότερο και τότε θα λυθούν τα προβλήματά μας. Οι κοινωνικές κατακτήσεις αποδείχθηκαν «βαρίδια» στην «ανάπτυξη». Προνόμια για τεμπέληδες.

Ναι.. γιαυτούς που ξεσηκώνονταν όταν άκουγαν «η ζωή τραβάει την ανηφόρα….» τώρα που πρέπει να περπατήσουν την τελευταία τους ανηφόρα, χωρίς την χαρμόσυνη προσδοκία του…. «όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».

 Τέτοιοι ήχοι δεν πρέπει να ακούγονται.

 Μπορεί να ταράξουν την γαλήνη της παγκοσμιοποίησης… και την απολαμβάνουν τόσο….!

 Σήμερα μας αναγγέλλουν της γης οι πλανημένοι ότι οι μύθοι τέλειωσαν μαζί με την ιστορία και μας ζητούν επιτακτικά να ζητωκραυγάσουμε.

Τον ερχομό του «νέου μύθου». 

«Χαίρε παγκοσμιοποίηση – οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν». Βέβαια, αυτοί δεν θα είναι στην αρένα. Έχουν εξασφαλίσει θέση στην κερκίδα, δίπλα στους νέους ηγεμόνες, τα αφεντικά τους, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν τον αλληλοσπαραγμό των λαών. Ίσως κορέσουν επιτέλους την καταπιεσμένη λίμπιντό τους. 

Τους δηλωσίες πάντα τους χρειάζονται τα κατεστημένα και τους ανταμείβουν ηγεμονικά. Το γνωρίζουν οι ίδιοι καλά.

 Σήμερα, όμως, έχοντας γνωρίσει πολλά, μπορούν να παζαρεύουν τους εαυτούς τους καλύτερα. Στον αγύριστο!

 Έχει ο λαός ράμματα για την γούνα τους. Εμείς τι κάνουμε?

 Θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια? Τι περιμένουμε? Να μας σώσει ο απομηχανής θεός? Αρκετά!

Έχω απηυδήσει μπροστά σε μια εσαεί υποχωρητικότητα, που σέρνει τη χώρα μου στα πλοκάμια των ευρωλιγούρηδων εταίρων μας, οι οποίοι απλώνονται όπου και όπως μπορούν, για να οριοθετήσουν τις κομητείες τους.

 Ήρθε η στιγμή να επαναστατήσουμε για κάτι καλύτερο, για μια ποιοτική ζωή, απαλλαγμένη από ψεύτικες ελπίδες φερέφωνων και σαθρών εξουσιαστών, που ξεπουλάνε τον τόπο μας. Στα δικά μου χρόνια όταν θέλαμε να πούμε ότι ένας τόπος είναι παρθένος, ανέγγιχτος από την ανθρώπινη παρουσία, λέγαμε ότι το μέρος είναι απάτητο.

 Τι είναι απάτητο σε αυτήν την πατρίδα στις μέρες μας? Η ζωή μας? Η δουλειά μας? Η τσέπη μας?

 Σε πολιτικό επίπεδο, η υγεία μας, η παιδεία μας, η εξωτερική μας πολιτική? Ειδικά αυτό το τελευταίο μας ντροπιάζει χρόνια τώρα, κάθε μέρα, με αποκορύφωμα τον τελευταίο καιρό.  Με τους κάθε λογής Αγαρηνούς να διεκδικούν ελληνική γη, ακόμη και με διαλέξεις τους στα πανεπιστήμιά μας, και την υπεράσπιση της χώρας να την διεκπεραιώνουν κάποιοι γραφικοί αλαλάζοντες ημιμαθείς σε παράθυρα καναλιών και σε γραφεία υπουργείων.

 Που μπορείς, λοιπόν, να βρεις κάτι…. απάτητο?

 Σ’ένα μικρό ταξίδι αναψυχής και επιστροφής στα ορεινά χωριά της Δωρίδας  όπου υπηρέτησα, κατά τη διάρκεια της διαδρομής τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν από την ομορφιά, κι ένα δοξαστικό παράπονο με κυρίευσε. «…… πύρινη ώχρα τα ΒΟΥΝΑ με την οίηση των ερειπίων τα ΒΟΥΝΑ τα βαρύθυμα, τα μαστοφόρα….»

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Η απεραντοσύνη του ορίζοντα

Οι πινελιές από τα χρώματα

Της οξιάς και του μέλεγου

Της καστανιάς και του σκλήθρου

Της αριάς και του έλατου

Του κισσού και της σκάρφης

Της φλαμουριάς και του κέδρου

Οι μυρωδιές του νοτισμένου δάσους

Οι κορφές των βουνών στολισμένες όχι από ανθρώπου χέρι.

Για μια στιγμή σκέφτηκα και πικράθηκα.

 Όλα αυτά, για την ώρα είναι απάτητα.

 Και πρέπει, είναι χρέος μας να μείνουν έτσι.

 Χωρίς διπλές ονομασίες και άλλες διπλές φούσκες.

 Ανέγγιχτα από χέρια που, αφού νοίκιασαν και πούλησαν την πατρίδα μας, τώρα καταφεύγουν σε βερμπαλισμούς πολιτικούς και διπλωματικούς, για να κρύψουν τις φουσκωμένες τσέπες τους.

 Μην τους αφήσετε να χαρούν.

 Φωνάξτε, παιδευτείτε και εκπαιδευτείτε, κατεβείτε στα πεζοδρόμια, πριν να είναι πολύ αργά. Και πριν η λέξη «απάτητο» φύγει από το λεξικό και το λεξιλόγιό μας δια παντός.

 Το μόνο που μας μένει αδέλφια είναι η οργανωμένη ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!

 Δεν υπάρχει άλλο φως. Πιστέψτε με!

 Μη μείνει όμως σαν ιδέα.

 Ο επόμενος καιρός μυρίζει μπαρούτι και δάκρυα.

Ας ελπίσουμε ότι οι νέοι αντέχουν να ανατρέψουν το σύστημα.

Ας τους χαλάσουμε λοιπόν το παιχνίδι ,μέσα από τα διδάγματα

της ιστορία

Ας καταλάβουμε όλοι καλά ότι οι εξεγέρσεις των λαών ήταν αυτές

που άλλαξαν άρδην τη ροη των εξελίξεων, με ραγδαίους μάλιστα  ρυθμούς.

Και στο κάτω – κάτω της γραφής βρε αδερφέ γιατί σώνει και καλά

Η εργατική τάξη πρέπει   ΄΄να πάει στον παράδεισο ΄΄  αφού ούτε

και  οι  παπάδες που τον σκέφτηκαν δεν θέλουν  να πάνε  εκεί.