Του "Γ΄"
Την Κυριακή επισκεφθήκαμε με φίλους τη γραφική Παύλιανη. Φιλοξενούνταν εκεί οι Πανελλήνιοι ποδηλατικοί αγώνες......
στους οποίους συμμετείχαν 1000 και πλέον ποδηλάτες απ όλη την Ελλάδα και γινόταν όπως καταλαβαίνετε το αδιαχώρητο, κάτω όμως από καλά οργανωμένες υποδομές και χωρίς καμιά ταλαιπωρία για τους χιλιάδες επισκέπτες .
στους οποίους συμμετείχαν 1000 και πλέον ποδηλάτες απ όλη την Ελλάδα και γινόταν όπως καταλαβαίνετε το αδιαχώρητο, κάτω όμως από καλά οργανωμένες υποδομές και χωρίς καμιά ταλαιπωρία για τους χιλιάδες επισκέπτες .
Ξεκινώντας λοιπόν το οδοιπορικό μας από την Κάτω Παύλιανη και ανηφορίζοντας προς την Πάνω Παύλιανη, κατά μήκος του πεντακάθαρου ποταμιού με τους μικρούς και μεγάλους καταρράκτες, ζήσαμε πραγματικά ένα παραμύθι στην καρδιά του ελατοδάσους της Οίτης, όπου είχαν στήσει " χορό" ο εθελοντισμός, η συμμετοχή, η πρωτοτυπία, το γούστο, το μεράκι και ο πολιτισμός.
Συναντήσαμε τον παραδοσιακό νερόμυλο, την νεροτριβή, το τροχείο, όλα καλοσυντηρημένα και επισκέψιμα. Ανεβήκαμε στην κρεμαστή γέφυρα που ενώνει τις δύο όχθες του ποταμιού με την ευρηματική πινακίδα "Η μουσική γεφυρώνει", περπατώντας μέσα στο δάσος στο δρομάκι με τις ξύλινες κουπαστές συναντήσαμε το μονοπάτι για το "Θρόνο του Δία", είδαμε και ακούσαμε "Το αηδόνι της Οίτης", είδαμε τον γέρικο πλάτανο που οι ρίζες του έμοιαζαν εκπληκτικά με χταπόδι, "το ορεινό χταπόδι" όπως μας το είπαν , το βράχο με τα λουλούδια, διάφορα καλόγουστα και φτιαγμένα με μεράκι παγκάκια με πιο γνωστό και ξακουστό εκείνο "του κοψομεσιασμένου" και περπατώντας πάνω στα ξύλινα γεφυράκια που ενώνουν εδώ και εκεί το ποτάμι, καταλήξαμε στο "λιμένα της Παύλιανης " με τη λιμνούλα, όπου συναντήσαμε σχολεία, φυσιολατρικούς Συλλόγους και άλλους επισκέπτες να κατασκηνώνουν, να κινούνται με καθισματάκια δεμένα σε συρματόσχοινα πάνω από το νερό, να κάνουν πικ-νικ σε μπάρμπεκιου ψήνοντας σε ψησταριές σε σχήμα "γουρουνιού" και σκεπαστές για τον κίνδυνο πυρκαγιάς, να τρώνε σε ξύλινους καλαίσθητους πάγκους. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν τα λένε όλα.
Πάντως εμείς σας συστήνουμε να πάτε και να το ζήσετε το "παραμύθι". Αξίζει! Και βέβαια από πλευράς απόστασης ούτε λόγος. Είναι κυριολεκτικά δίπλα μας.....Και είμαστε σίγουροι ότι θα ενθουσιαστείτε τόσο πολύ που θα θελήσετε, όπως και εμείς, να ξαναπάτε και να ξαναπάτε .....
΄΄Γ΄΄
εγιναν και στο χωριο τέτοιοι αγώνες αλλα δυστυχως κάποιοι ειτε εσκεμενα ειτε λογω "αρπαχτης" (νοοτροπίας) τους κατεστρεψαν ... δεν πειραζει όμως αφου υπάρχουν στην Παυλιανη καλα είναι και εκει ... αλλωστε η Σουβάλα φημίζεται μόνο για τον παχύ ισκιο στις μουριες της πλατειας, και αυτος να δουμε ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ήθελα να το γράψω στην κύρια ανάρτηση για το οδοιπορικό , αλλά δεν μπορώ να το κρατήσω μέσα μου και θα το πω....
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν φύγαμε από εκεί η αλήθεια είναι οτι νοιώσαμε μια " χαρμολύπη" .
Χαρά και ευχαρίστηση που μας δόθηκε η ευκαιρία να τα δούμε όλα αυτά αλλά και θλίψη ,απογοήτευση, μελαγχολία και ...ζήλεια ..ναι ζήλεια.. , με το βασανιστικό ερώτημα γιατί εκείνοι και όχι εμείς , αφού σαν χωριό και πολλά αναξΙοποίητα τοπία και μέρη έχουμε και φυσικές ομορφιές απείρως καλύτερες!
Βέβαια για να φκιάξουμε το δικό μας "παραμύθι" απαιτούνται τρείς και μόνον τρείς βασικοί πρωταγωνιστές που στην περίπτωσή μας δυστυχώς λείπουν, ο εθελοντισμός , η συμμετοχή και η περιβαντολογική συνείδηση..... αφού και μεράκι διαθέτουμε και καλό γούστο έχει αποδειχτεί πολλές φορές οτι έχουμε.
Γ.Θ(Κ)
Είμαστε από Παυλιανη αλλά μένουμε Αθήνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΛατρεύουμε τη Σουβάλα!
Θαυμάσιο αφιέρωμα και οδοιπορικό! Πρώτη φορά μας τιμούν με ένα τόσο ωραίο δημοσίευμα,
Μας εκπλήξατε ευχάριστα.
Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ,
Συγχαρητήρια και για το μπλογκ σας. Σας διαβάζουμε κάθε μέρα , Έίστε η απαραίτητη συντροφιά μας.
Σας ευχαριστούμε γαι τα καλά σας λόγια.
ΔιαγραφήΜας δίνετε κουράγιο να συνεχίσουμε.
Μέλημά μας ήταν , είναι και θα είναι πάντα η προβολή των χωριών του Παρνασσού και όσων* νιάζονται γι αυτά , μας αγαπάνε και έχουν τις ίδιες ανησυχίες με εμάς.
Ευχαριστούμε και πάλι. .Να είστε καλά.