Ρουκέτες Καρακώστα προς νέα δημοτική αρχή για την παραίτησή του

Να’ναι στραβός ο… γιαλός(!) καθόλου δεν αποκλείεται, το πιθανότερο όμως είναι, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κάποιος, πως εμείς είμαστε αυτοί που στραβά αρμενίζουμε....

Κι αν είναι σωστή η σχετική διαπίστωση και δεν φταίει ντε και καλά o δύσμοιρος «γιαλός» και όλοι οι υπόλοιποι, φροντίσαμε να το κάνουμε από την πρώτη κιόλας ημέρα, με αποτέλεσμα από το ξεκίνημα κιόλας να’χουμε εξασφαλίσει… χαοτικές αποκλείσεις από τον υποτίθεται, προσδοκώμενο στόχο.
Ο λόγος –φυσικά- για τα τοπικά δημόσια πράγματα. Για εκείνα που συνεχίζουν να σκιαγραφούνται με αποχρώσεις του «γκρι», μέχρι πρότινος πεισματικά ήθελα να πιστεύω, από άγνοια, έλλειψη εμπειρίας κ.λπ.-κ.λπ. Με το να επιστρατεύεις όμως κάθε απίθανη πρόσκαιρα εύπεπτη δικαιολογία, το μόνο που κάνεις είναι να επιτρέπεις εκούσια, ασυνείδητα, αλλά αποτελεσματικά, τα λάθη, οι ολιγωρίες και οι συνήθειες της «φυλής» να διαιωνίζονται και, μέρα τη μέρα, να γιγαντώνονται.

Επέλεξα με την προ διμήνου παραίτησή μου ν’ απαλλαγώ από τον πρώτο πληθυντικό αντιλαμβανόμενος την προσωπική μου αδυναμία ν’ απολογούμαι για πράγματα, επιλογές και συνήθειες που υπήρξα εξ’ αρχής, οριζοντίως και καθέτως, αντίθετος. Προς επίρρωσιν κι επιχειρώντας μια πρώτη απάντηση στα ερωτήματα που από τότε πλανώνται και σχεδόν βασανιστικά υπέμεινα το μικρό διάστημα που ακολούθησε, προκινδύνευσα συνειδητά να διεκδικήσω την θετική ψήφο των Γαλαξιδιωτών, χωρίς να χτυπήσω ούτε ένα κουδούνι. Ούτε μια πόρτα. Χωρίς να στραφώ στον «ξεχασμένο» ξάδερφο, θείο και πάει λέγοντας. Χωρίς να μπω στην «λογική» που οι πολλοί –όχι ευτυχώς όλοι- ασμένως υιοθέτησαν. Χωρίς να… αλληθωρίσω σε συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι. Δεν είμαι καλός στους ρόλους και σε κοστουμάκια που ποτέ και με μετρήσιμο προσωπικό και οικογενειακό κόστος, δεν φόρεσα. Δεν θέλησα, όχι δεν μπόρεσα, να παραστήσω τον διακονιάρη. Η πρότασή μου είχε να κάνει με αρχές και αυτές ακριβώς τις αρχές υπερασπίστηκα (και συνεχίζω να το κάνω) παραιτούμενος. Αποστασιοποιούμενος.

Η καθολική μου διαφωνία λίγες εβδομάδες μετά, δυστυχώς για όλους μας, δικαιώνεται. Και το κάνει πανηγυρικά. Προφανώς εκμεταλλευόμενη πονηρά και με μεγάλη δόση καιροσκοπισμού την δικαιολογημένη πίστωση χρόνου που το εθιμικό δίκαιο, αλλά και η κοινή λογική υπαγορεύει.
Τρεις μήνες μετά, πιστεύω πλέον ακράδαντα πως τελικά είναι άνθρακας ο θησαυρός! Εξ’ αρχής ήταν κακό το περιτύλιγμα, αλλά ποιος είχε τον χρόνο ν’ ασχοληθεί την ώρα που έπρεπε. Εξ’ αρχής έμπαζε και το επιχείρημα και το περιεχόμενο. Δεν υπήρχε έμπνευση, υπήρξε όμως ειδικά για το Γαλαξιδάκι μας, πλαίσιο. Πλαίσιο που σε ό,τι με αφορά κατέστησα σαφές, αξίωσα την χωρίς περιστροφές υιοθέτησή του και, μετά τις σχετικές διαβεβαιώσεις, συμπαρατάχθηκα.

Δεν μιλάω για πρόσωπα. Δεν με απασχόλησαν συνειδητά κι ας στενοχωρήθηκα, στεναχώρησα ή συνεχίζω να το κάνω με κάποιους. Μιλάω και για πρώην και για… επόμενους. Ας με συμπαθάνε αλλά τρέμω στη σκέψη να κληθώ αύριο ή μεθαύριο να δώσω εξηγήσεις για επιλογές και, επαναλαμβάνω σκοπίμως: «συνήθειες», με τις οποίες ποτέ δεν συμφώνησα.
Για μένα η όλη μου εμπλοκή αφορούσε αποκλειστικά και μόνον στην βελτίωση των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης, στην αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών στην αποκατάσταση ενός ειλικρινούς διαύλου με τους πολίτες, τις ανάγκες και τα θέλω τους. Δεν το έκανα για να στριμωχθώ πίσω από κλειστές πόρτες, να συναινώ σε αποφάσεις γι’ αυτούς χωρίς αυτούς, να διαχειρίζομαι τα χρήματα, την καθημερινότητα και την αντικειμενική αξία των κόπων τους, χωρίς την σύμφωνη γνώμη τους, μόνο και μόνο γιατί έσπασε ο διάβολος το ποδάρι του εκείνη την Κυριακή και ελέω εκλογικού νόμου νομιμοποιούμαι να παριστάνω για την επόμενη πενταετία αυτάρεσκα τον βολεμένο καλοχαιρέτα!

Με ρώτησαν –και δικαιολογημένα- γιατί. Επιχείρησα τότε να δώσω μια απάντηση, βλακώδη ίσως, αλλά αναγκαία για να μην αναγκαστώ να βγω από την σιωπή. Τι να πω έναν μόλις μήνα μετά την ορκωμοσία. Πώς να μιλήσω για κακόγουστη φάρσα από το παρά πέντε. Μίλησα χωρίς υπεκφυγές γραπτώς εκεί που έπρεπε, διαμηνύοντάς τους εκείνα που έπρεπε. Για να σώσω το κακό, να τους πω τα χαμπέρια -αφού κανείς δεν το αποτολμούσε (φοβούμενος μην χάσει την καρεκλίτσα)- που οι ίδιοι αρνούνται να δουν, αφού, εδώ που τα λέμε, μετά την απομάκρυνση εκ του «ταμείου» απέφυγαν επιτηδευμένα να πατήσουν και το πόδι τους. Δεν είναι δα και τόσο μακριά το Γαλαξίδι από τον ομφαλό του μικρού επιτελείου… Έλεος!
Γιατί αν το ‘χαν κάνει θα έβλεπαν την βρωμιά. Θα την μύριζαν όπως κι εκείνες τις όμορφες αλλά δύσοσμες βραδιές του Αυγούστου. Αναφέρομαι στο δύσοσμο και αποκρουστικό που συντηρούν, όχι εκείνο που αυτάρεσκα, όντας βολεμένοι πλέον καμώνονται πως παρέλαβαν και υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες καλούνται να διαχειριστούν. 
Κανείς φαντάζομαι δεν τους εξέλεξε για να κάνουν αποστασιοποιούμενοι διαπιστώσεις. Για να αλλάξουν τους όρους του παιγνιδιού τους εξέλεξαν. Για να μην κλείνουν ραντεβού με την θεσμική τους ιδιότητα όντας εκ των προτέρων διατεθειμένοι να διαβουλευτούν, αποκλειστικά και μόνο τα του οίκου τους προβλέποντας στην ψηφοθηρία και την «πολιτική» τους μακροημέρευση. Για να μην προσφεύγουν στο Πράσινο Ταμείο και τα Ευρώ του μόνο για την αγορά διατηρητέων στην Άμφισσα και την ίδια ώρα στο Γαλαξίδι με ξένα κόλλυβα να ανταλλάσουν ανακαινισμένα δημόσια κτίρια έναντι παραπηγμάτων που θα μπορούσαν ν’ αποκτηθούν με τις σημερινές αντικειμενικές αξίες έναντι πινακίου φακής. Για να πάρουν κανέναν καινούργιο κάδο που δεν κατάφεραν τα προηγούμενα τρεισήμισι χρόνια. Για να τον πλένουν, προκειμένου οι πολίτες να μπορούν να τον προσεγγίσουν ώστε ν’ αποθέσουν τα σκουπίδια τους. Για να κάνουν αποκομιδή, αντί να διοργανώνουν φιέστες της πλάκας μιλώντας χωρίς αιδώ για… εθελοντισμό, ώστε να καλύψουν την ολιγωρία και κατ’ ουσίαν, την απόλυτη ανυπαρξία τους.
Προσωπικά ντρέπομαι να εξηγήσω, πόσο μάλλον να βάλω την υπογραφή μου για να φτιάξω πλακόστρωτα που στοίχισαν (από δυο ταμεία!) τελικά τα διπλά των προϋπολογισθέντων, στην πίσω πλευρά του ΑΪ Νικόλα, να παρατήσω την μπροστινή πλευρά του, επιχειρώντας παράκαμψη μέσω Αγίας Παρασκευής και στην συνέχεια, εφόσον οι σχεδιασμοί ή η «γαλαντομία» ορισμένων το επιτρέψει, να κοιτάξω πως θα συντηρήσω τον προαύλιο χώρο της Μητρόπολής μας. Αρνούμαι ν’ απολογηθώ για τα γιατί και τα θολά «πως» στην διάθεση των χρημάτων που προκύπτουν εδώ και χρόνια από τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Γιατί δεν επιχειρείται η αποκατάσταση του ανανεωμένου υποτίθεται δικτύου ύδρευσης που χάσκει κυριολεκτικά από παντού. Γιατί δεν διαφυλάσσουμε την υγεία των εκατοντάδων εργαζομένων της Γαλαξίδι που παίζουν καθημερινά με την ζωή τους πηγαίνοντας για δουλειά. Αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί ένα έργο που σήμερα μπορούσε να στοιχίσει 14.000 ευρώ, εμείς ως Δημοτική Ενότητα ήμασταν (και είμαστε;) διατεθειμένοι να πληρώσουμε… 33.000!
Είναι κι άλλα πολλά που δεν μπόρεσα να καταλάβω. Δεν είναι μόνον αυτά. Το Τοπικό Συμβούλιο του οποίου μέλος υπήρξα, ζήτησα επανειλημμένως και με τρόπους που δεν άφηναν περιθώρια παρερμηνειών να λειτουργεί δημόσια. Και μετά τις δια λόγου οχλήσεις μου το έκανα σκόπιμα και εγγράφως, ώστε να γνωστοποιεί όχι μόνο τις τελικές αποφάσεις του, αλλά προηγουμένως να ενημερώνει ως στοιχειωδώς οφείλει το σώμα και φυσικά τους πολίτες, για τις αποφάσεις που είναι διατεθειμένο να πάρει. Αγρόν ηγόρασαν. Το ίδιο έκαναν και όταν αξίωσα (επίσης εγγράφως) τον καθαρισμό και την απολύμανση των δεξαμενών του νερού ύδρευσης της πόλης, που δεν ξέρω αν έχει γίνει ποτέ. Είναι ζήτημα δημόσιας υγείας, αγαπητοί μου, δεν είναι παίξε γέλασε. Αλλά ποιος νοιάζεται… Ποιος νοιάζεται που παρόλο που το Γαλαξίδι και τα συνδεδεμένα με αυτό γειτονικά χωριά λένε το νερό – νεράκι κι εμείς το αφήνουμε τους δυο τελευταίους –τουλάχιστον- μήνες να ξεχειλίζει αδιάφορα γιατί έτσι μας αρέσει. Θα μπορούσαμε βέβαια να το κρύβουμε στο αποχετευτικό δίκτυο, όπως προέτρεψαν κάποιοι, ευτυχώς όμως δεν φθάσαμε μέχρις εκεί…

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το πλυστικό μηχάνημα που σαπίζει κάπου στην Ιτέα, ιδιοκτησίας πρώην Δήμου Γαλαξιδίου, θα συνεχίσει να το κάνει παρόλο που έτυχαν της προσωπικής μου διαβεβαίωσης ότι δυο, όχι ένας, συμπολίτες μας, είναι διατεθειμένοι να το επισκευάσουν εξασφαλίζοντας την καθαριότητα της πόλης με ψίχουλα. Δεν κατάλαβα γιατί, ποτέ δεν μπήκε προς συζήτηση η καλή ιδέα παλαιότερου μέλους του Συμβουλίου να εγκαινιαστεί η ξεχασμένη τηλεφωνική γραμμή όπου οι πολίτες θ’ απευθύνονται ώστε να αποθέτουν σε τακτικά διαστήματα τα βαρέα αντικείμενά τους, σε κάποιο αυτοκίνητο του Δήμου. Δεν κατάλαβα κι επιμένω στ’ αλήθεια να μην καταλαβαίνω γιατί, δεν μπορούμε να ορίσουμε θέση εκτός ορίων αστικού ιστού εναπόθεσης απορριμμάτων. Θεσμοθετημένα, οριοθετημένα και με τρόπο που δεν απειλεί την δημόσια υγεία και δεν προσβάλει τον πολιτισμό μας.
Δεν κατάλαβα και συνεχίζω να μην καταλαβαίνω γιατί δεν συντάχθηκε ένα ρημάδι –σοβαροφανές έστω- Τεχνικό Πρόγραμμα και, γιατί το κέντρο αποφάσεων δεν ενοχλήθηκε από κανέναν ώστε ν’ απολαμβάνει η πόλη και οι κάτοικοί της των λιγοστών χρημάτων που τους αναλογούν από τα κεντρικά ταμεία του Δήμου, την ίδια ώρα που εκείνος χαρατσώνει τα ΑΠΕ και συνεχίζει να παρακρατεί με φθηνές δικαιολογίες τα χρήματα που έπρεπε να έχει αποδώσει για συγκεκριμένα έργα. Τώρα μας χαρατσώνει και για την έλλειψη ΧΥΤΑ. Αλήθεια ο σημερινός Δήμαρχος δεν γνωρίζει γιατί δεν έχουμε ΧΥΤΑ; Βοά η Άμφισσα, χρόνια τώρα, εκείνος δεν άκουσε ποτέ τίποτα;
Και για τον Βιολογικό Καθαρισμό που δημόσια –και πρόσφατα- παραδέχθηκε πως υπολειτουργεί παρότι συνεργάτες του παραμένουν με τυμπανοκρουσίες όσοι διαχειρίστηκαν το όλο ζήτημα τα προηγούμενα χρόνια, δεν γνωρίζει ή δεν έμαθε κάτι;

Θα μπορούσα να γεμίσω πολλές σελίδες με τα «γιατί» της υποτιθέμενης απόφασής μου. Γιατί οδηγήθηκα μετά απ’ όλα αυτά σ’ αυτήν. Ήταν δική τους η απόφαση, όχι δική μου. Το έκαναν εύσχημα και την αποδέχθηκα ασμένως. Αυτή είναι η αλήθεια που καταγράφηκε στην πραγματική επιστολή παραίτησής μου και όχι σε εκείνη που τότε δημοσιοποίησα για τους λόγους που προανέφερα. 
Αυτά είναι μόνο εκείνα που μου ‘ρθαν αυθόρμητα στο μυαλό. Υπάρχουν κι άλλα. Όπως υπάρχει και ένα πολύ σημαντικό ποσοστό συμπολιτών μας και, λιγότερο ή περισσότερο μεμονωμένων προσπαθειών, που αξίζουν πολλών συγχαρητηρίων και οφείλουμε όλοι ανεξαιρέτως ν’ αγκαλιάσουμε. Ευτυχώς οι πράξεις και η πραγματική συνεισφορά τους στον τόπο, δείχνει το δρόμο και σύντομα θα ελαχιστοποιήσει τα περιθώρια σε ορισμένους να συνεχίσουν να χορεύουν τσάμικο με τις τύχες όλων μας.

Με ρώτησαν, πολλές φορές «γιατί». Να λοιπόν γιατί…

http://amfissaface.gr/