Για όλα φταίει ο... ΣΥΡΙΖΑ

Γιάννης Μυλόπουλος

Είναι συστηματική η τακτική που ακολουθείται τελευταία. Οι ευθύνες αντί να βαραίνουν εκείνους που ευθύνονται για τα προβλήματα, επιρρίπτονται σε όσους αντιδρούν και επιδιώκουν την επίλυσή τους. ....

Από τα πανεπιστήμια, όπου για την κατάρρευση της δημόσιας εκπαίδευσης κατηγορούνται οι φοιτητές που διαμαρτύρονται, αντιδρούν και διεκδικούν και καθόλου οι κυβερνήσεις, που την έχουν διαλύσει βάσει σχεδίου, αλλά και από την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού, όπου αντί να κατηγορείται το αυταρχικό και ανάλγητο κράτος, το οποίο στερεί το θεμελιώδες δικαίωμα στην εκπαίδευση από ένα νέο παιδί που πέτυχε, διαβάζοντας μέσα από τη φυλακή, στις εισαγωγικές εξετάσεις, κατηγορείται ο απεργός πείνας σπουδαστής και ωθείται στον θάνατο ένα νέο παιδί - θύμα του συστήματος. Μέχρι τέλος τον κατήφορο της ελληνικής οικονομίας, όπου αντί να κατηγορούνται οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας και οι ένοχοι της σημερινής εξαθλίωσης της Ελλάδας, η ευθύνη επιρρίπτεται στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αγωνίζεται να βγάλει τη χώρα από το τέλμα της φτώχειας, της ανεργίας, της ύφεσης και της υποταγής.

Χαρακτηριστική η συζήτηση που είχα πρόσφατα με ένα φίλο Βρετανό. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο εγγλέζος ισχυρίστηκε ότι το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, είναι ο... ΣΥΡΙΖΑ! Διότι από ό,τι ακούει στην πατρίδα του, λέει, ήδη ακυρώνονται επενδύσεις στην Ελλάδα, εξαιτίας της αναμενόμενης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσω μάλλον εάν επισυμβεί το... απευκταίο, οψέποτε και αν γίνουν οι εκλογές, οπότε θα αδειάσουν, λέει, οι ελληνικές τράπεζες, για να γεμίσουν οι ελβετικές. Επειδή την ίδια ιστορία την έχουμε ακούσει και από εγχώριες πηγές και μάλιστα από φέροντες υπεύθυνο και θεσμικό κυβερνητικό ρόλο πρόσωπα, δεν διερωτήθηκα στιγμή ποιος μεταδίδει τέτοια τερατώδη μυθεύματα...

Περιέγραψα λοιπόν, αντί απάντησης στον Βρετανό φίλο, τη γνωστή, ανατολίτικης προέλευσης, αλλά εξαιρετικά επίκαιρη ιστορία με τον γάιδαρο του Χότζα και τις προσπάθειες του αφεντικού του να τον εκπαιδεύσει να τρώει λιγότερο. Όσο ο Χότζας μείωνε την τροφή, τόσο το συμπαθές τετράποδο προσαρμόζονταν στα νέα και εξ ανάγκης λιτότερα διατροφικά δεδομένα. Κι ο Χότζας, περιχαρής για το κατόρθωμά του, όσο ο γάιδαρος μάθαινε να επιβιώνει με λιγότερη τροφή, τόσο περισσότερο του τη μείωνε. Μέχρι που η τροφή μηδενίστηκε και το άτυχο ζωντανό εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Εάν κάποιος, ρώτησα με νόημα στο σημείο αυτό τον Βρετανό, επενέβαινε εγκαίρως στην ιστορία και έσωζε το ζώο από τον βέβαιο, λόγω ασιτίας, θάνατο, αυτός θα θεωρούνταν υπεύθυνος για τον οικονομικό εκτροχιασμό του Χότζα, ο οποίος θα συνέχιζε να επιβαρύνεται με την τροφή του γαϊδάρου; Ή μήπως θα τον αντιμετωπίζαμε σαν σωτήρα όχι μόνο του συμπαθούς κατοικίδιου, αλλά και του ίδιου του Χότζα, ο οποίος έτσι θα συνέχιζε να έχει στην υπηρεσία του το υπάκουο και υπομονετικό ζωντανό;

Ο Βρετανός άρχισε να ενδιαφέρεται ακόμη περισσότερο για τη συζήτηση, μια και απ’ ό,τι κατάλαβα, άκουγε για πρώτη φορά αυτή την εκδοχή της ελληνικής κρίσης. Του εξήγησα λοιπόν, ότι ενταχθήκαμε πέντε χρόνια πριν στα μνημόνια και την επιτήρηση της Τρόικας, με αντικειμενικό σκοπό τη σωτηρία της πατρίδας μας. Δεχθήκαμε τα σκληρά μέτρα της λιτότητας, με τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, τις απολύσεις του προσωπικού και την κατακόρυφη αύξηση της φορολόγησης για τους πολλούς, με την υπόσχεση ότι με τον τρόπο αυτόν θα διευθετείτο το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας, ο δημοσιονομικός της εκτροχιασμός, λόγω του υπερμεγέθους χρέους.

Τα χρόνια πέρασαν και η λιτότητα γινόταν όλο και πιο ασφυκτική, οι απολύσεις όλο και πιο πολλές και οι φόροι όλο και πιο δυσβάστακτοι. Εντωμεταξύ, η αγορά πάγωνε όλο και περισσότερο, καθώς με τα μέτρα της λιτότητας και τη φτώχεια των πολλών, έχανε τον κυριότερο τροφοδότη της, τη μεσαία τάξη. Αφού οι Έλληνες, από καταναλωτές που ήμασταν και συντηρούσαμε την εγχώρια οικονομία προ κρίσης, περιπέσαμε, λόγω φτώχειας, σε παρόμοια κατάσταση με το γαϊδούρι του Χότζα, λίγο πριν αποδημήσει εις Κύριον. Μόνο για ψώνια και για αγορές δεν είμαστε...

Το πάγωμα όμως της αγοράς, σε συνδυασμό με την ανηλεή αύξηση της φορολόγησης, βύθιζε όλο και πιο βαθιά σε ύφεση την ελληνική οικονομία, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη απώλεια θέσεων εργασίας, στον ιδιωτικό τομέα αυτή τη φορά. Κι έτσι φτάσαμε σήμερα, σε μια Ελλάδα που μαστίζεται από τη φτώχεια και την ανεργία, χωρίς παραγωγικό ιστό και με αρνητικούς δείκτες ανάπτυξης.

Και το σοβαρότερο από όλα, με αυτά τα δεδομένα και κάνοντας έναν πρόχειρο απολογισμό της απόδοσης του προγράμματος διευθέτησης της δημοσιονομικής εκτροπής, διαπιστώνουμε ότι το χρέος της χώρας όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αντίθετα αυξήθηκε κατά 60% περίπου του ΑΕΠ. Ήταν 110% κι έφτασε 170%...

Κι ενώ έτσι έχει η κατάσταση, έρχεται και πάλι ο... διεθνής Χότζας με τη μορφή της Τρόικας και, ευτυχής που το πείραμα της μείωσης της σίτισης του ελληνικού λαού επέτυχε, προτείνει περαιτέρω μείωση της σίτισης του ελληνικού γαϊδουριού.

Προτείνοντας μεγαλύτερες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και περαιτέρω αυξήσεις της φορολογίας και μάλιστα στο μόνο ακόμη παραγωγικό τομέα της ελληνικής οικονομίας, τον τουρισμό. Είναι φανερό, ότι εάν αυξηθεί η φορολόγηση των υπηρεσιών του τουρισμού, η Ελλάδα θα έχει ωραία φύση και ωραίες παραλίες, αλλά δεν θα έχει καθόλου τουρίστες, καθώς η προνομιακή, λόγω φτηνού κόστους και σύγχρονων υποδομών Τουρκία, καραδοκεί για να προσελκύσει τον εναπομείναντα ελληνικό τουρισμό. Επομένως, και το παραγόμενο τουριστικό προϊόν θα μειωθεί και η Ελλάδα δεν θα ωφεληθεί καθόλου από την αύξηση της φορολόγησης. Άλλων τα ταμεία θα γεμίσουν, αυτών που θα μπορούν να διαθέσουν ελκυστικότερα, δηλαδή φθηνότερα, πακέτα τουρισμού.

Και καθώς συμβαίνουν όλα αυτά, έρχεται ένα κόμμα, εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ κι ένας πολιτικός αρχηγός, ο Αλέξης Τσίπρας και αφηγούνται στις Ελληνίδες και τους Έλληνες την ίδια αφήγηση που αφηγούνται μέχρι τώρα ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, ιδωμένη όμως από διαφορετική σκοπιά. Προφανώς, μας λένε, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, ο στόχος των μνημονίων της λιτότητας, της φτώχειας και της ανεργίας, δεν ήταν η αποπληρωμή του χρέους. Εάν ήταν, θα το είχαμε ήδη αντιληφθεί, καθώς θα υπήρχαν ήδη, πέντε χρόνια και βάλε μετά, κάποια θετικά αποτελέσματα. Θα είχε μειωθεί δηλαδή έστω και λίγο το χρέος. Πράγμα που δεν συνέβη.

Κι αυτό γιατί ο στόχος του νεοφιλελεύθερου πειράματος που γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, δεν είναι η διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Είναι πρώτα η μετατροπή της χώρας σε ζώνη χαμηλού κόστους και ύστερα η εκμετάλλευση, ή καλύτερα η λεηλάτηση του πλούτου της Ελλάδας από τα διεθνή ολιγοπώλια και το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο που οι διεθνείς δανειστές μας εκπροσωπούν.

Και, τι συγκυρία κι αυτή, έρχεται προ μηνός και η επιβεβαίωση αυτής της θεωρίας και μάλιστα από έγκυρη και πάντως όχι αριστερής κατεύθυνσης διεθνή τράπεζα, τη Credit Swiss, η οποία ανακοινώνει ότι στην Ελλάδα της κρίσης μια ελάχιστη ολιγαρχία, το 1% του πληθυσμού συγκεκριμένα, ελέγχει σήμερα το 56% της εθνικής της οικονομίας. Κι ακόμη χειρότερα, ενημερωνόμαστε από τους διεθνείς πιστωτικούς οργανισμούς, ότι αυτή η οικονομική ολιγαρχία, εν μέσω λιτότητας και τρελής φορολόγησης, σε μια εποχή που το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25%, καταφέρνει να αυξήσει τα κέρδη της κατά 8,5%! Που σημαίνει ότι τα μέτρα της λιτότητας και της άγριας φορολόγησης, που εξουθένωσαν εργαζόμενους, μισθωτούς και συνταξιούχους, δεν άγγιξαν καθόλου την ελληνική οικονομική ολιγαρχία. Με άλλα λόγια, το 56% του εθνικού πλούτου και το 1% του πληθυσμού που το κατέχει, 100.000 Έλληνες δηλαδή, δεν συμμετέχουν στη... θυσία χάριν του χρέους.

Κι έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που εσείς κατηγορείται ως υπεύθυνο για τα προβλήματα στην Ελλάδα και προτείνει το αυτονόητο. Πρέπει, λέει, να αλλάξει άμεσα αυτή η πολιτική. Γιατί είναι μια πολιτική αποδεδειγμένα αναποτελεσματική, που ευνοεί τα διεθνή συμφέροντα και την εγχώρια ολιγαρχία και καθόλου τους Έλληνες, τις Ελληνίδες και την πατρίδα μας, οι οποίοι, στη συντριπτική μας πλειοψηφία, μαστιζόμαστε από τη φτώχεια, την ανεργία και τη δυστυχία.

Και ποια θα είναι τα στοιχεία της νέας πολιτικής που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε πρώτη προτεραιότητα η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Δεν είναι δυνατόν, λέει, να υπάρχουν οικογένειες που ζουν με 400 Ευρώ το μήνα. Όπως και δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι ανασφάλιστοι, που δεν έχουν να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα ή τη θέρμανση του σπιτιού τους. Προτείνει λοιπόν την άμεση αποκατάσταση αυτών των κραυγαλέων αδικιών.

Κι επειδή η ερώτηση στο σημείο αυτό είναι που θα βρεθούν τα χρήματα που θα δοθούν, η απάντηση είναι από το πρωτογενές πλεόνασμα, για το οποίο με τόση υπερηφάνεια ομιλεί η κυβέρνηση. Μόνο που δεν θα πάει στις τράπεζες, αλλά στην αποκατάσταση της ανθρωπιστικής κρίσης και στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Εκείνο που είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον όμως στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η παρατήρηση ότι από αυτή την πολιτική επιλογή, θα υπάρξουν δευτερογενή οφέλη. Διότι τα χρήματα που θα δοθούν για την αποκατάσταση της ανθρωπιστικής κρίσης, θα πάνε κατευθείαν στην κατανάλωση, δηλαδή στην αγορά. Θα τονωθεί δηλαδή η ενεργός ζήτηση και θα κινηθεί η εγχώρια οικονομία. Οπότε μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.

Και βέβαια, από εκεί κι ύστερα, η προτεραιότητα βρίσκεται στην υπεράσπιση των συμφερόντων της Ελλάδας και των Ελλήνων και στροφή της πλάτης στην υποτέλεια στα ξένα συμφέροντα και την υποταγή στους νόμους των διεθνών δανειστών.

Φταίνε λοιπόν οι Έλληνες, που τους επιλέγουν αυτή τη ρεαλιστική αφήγηση της ελληνικής κρίσης; Ή μήπως φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κερδίσει τις εκλογές και θα σώσει στο παρά ένα το ελληνικό... γαϊδούρι;

Ο Βρετανός άκουγε και δεν μιλούσε. Γιατί φαίνεται άρχισε να καταλαβαίνει τι στ΄αλήθεια συμβαίνει στην Ελλάδα. Αλλά πολύ περισσότερο φάνηκε να καταλαβαίνει ποιοι και γιατί διαδίδουν στο εξωτερικό όλες αυτές τις τρομολαγνικές και κινδυνολογικές ιστορίες περί χρεοκοπίας της Ελλάδας, μόλις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της χώρας. Καθώς η οικονομική ολιγαρχία και λεφτά έχει, αλλά όπως αποδεικνύεται και κυβερνητική κάλυψη, για να μπορεί να διαδίδει από τα διεθνή και τα εγχώρια ΜΜΕ τις κινδυνολογίες που τη συμφέρουν.

Άρα λοιπόν, αγαπητέ φίλε Βρετανέ, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως με περισσή άνεση διαδίδουν οι υποστηρικτές των εγχώριων και των διεθνών συμφερόντων που λυμαίνονται τη χώρα. Το πρόβλημα είναι ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται μας έφτασε στο αμήν, καθώς το γαϊδούρι είναι έτοιμο να ψοφήσει. Δεν φταίει λοιπόν αυτός που το σώζει από τον θάνατο, αλλά εκείνοι που το οδήγησαν στην τραγική σημερινή κατάσταση.

Φεύγοντας ο φίλος μου ο Βρετανός παραδέχθηκε ότι ήταν πιο πλούσιος σε γνώσεις από ό,τι όταν ήρθε σ΄αυτή τη συζήτηση. Γιατί κατάλαβε ότι η ιστορία δεν αφορά στο πορτοφόλι του Χότζα, αλλά έχει να κάνει με την επιβίωση του γαϊδάρου. Δηλαδή ημών. Που μπορεί να δείχνουμε γαϊδουρινή υπομονή, μέχρι όμως ενός ορίου. Και το όριο αυτό το έχουμε ήδη ξεπεράσει προ πολλού...

* Ο Γιάννης Α. Μυλόπουλος είναι Καθηγητής, πρώην πρύτανης ΑΠΘ

http://tvxs.gr/