Συνοικία το όνειρο: Θυμάσαι;

 Θυμάσαι που καθόμασταν με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας ελληνικό κινηματογράφο; Ξέρεις Καρέζη εναντίον Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ εναντίον Μπάρκουλη και άλλα τέτοια γραφικά της εποχής. Έπειτα να, θυμάσαι τη μάνα σου που σου έβαζε τη Λιλιπούπολη του Χατζηδάκι στη διαπασών; Tα τραγούδια του Λοϊζου;Tη χορωδία Τυπάλδου με εκείνο τον Παλιάτσο που τον κουβαλάς ακόμη και σήμερα μαζί σου;.Ύστερα είναι και η Μελίνα με εκείνα τα παιδιά του Πειραιά που ίσως τα συναντήσεις κάπου, εκεί έξω.
 Τους πανηγυρισμούς στο σπίτι σου τους θυμάσαι; Πόσοι ποδοσφαιρικοί και μπασκετικοί αγώνες... Την αναφορά των γονιών σου στο Νίκο Γκάλη;  Εκείνο το Εθνική Ελλάδος γειά σου του Νιόνιου;
Τη συγκίνηση που ένιωσες όταν πήραμε το Εuro; Ναι είχες κατέβει στο δρόμο.Καλά θυμάσαι. Κατέβηκες και πανηγύρισες.Όχι επειδή ήσουν πατριώτης και ήθελες να φανείς κρατώντας στα χέρια σου την Ελληνική σημαία.Καμία σχέση. Αλλά να, επειδή για μια στιγμή ένιωσες λίγο υπερήφανος για αυτό το τόπο. Να μόνο για εκείνη τη στιγμή...
 Τους σκόρπιους δίσκους βινυλίου στο σπίτι τους θυμάσαι; Mίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Στέλιος Καζαντζίδης, Άκης Πάνου, Ρίτα...Και ύστερα τα σκόρπια βίβλια μέσα σε εκείνες τις τεράστιες βιβλιοθήκες. Μενέλαος Λουντέμης, Γιάννης Ρίτσος, Νίκος Καζαντζάκης, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Νικηφόρος Βρεττάκος.
 Τις ατέλειωτες βόλτες στην Πλάκα τις θυμάσαι; Eκείνη την μισοχαλασμένη λατέρνα να παίζει μέχρι και σήμερα το γαρύφαλλο στ'αυτί; Είναι και εκείνος ο κουρασμένος άνθρωπος που παίζει ακόμη και τώρα με το ακορντεόν στο χέρι τραγούδια από τα παλιά και συ απλά χαμογελάς. Εκείνος; Aπλά ανταποδίδει. Και έπειτα τα καφενεία στους πλακόστρωτους δρόμους; Tον Ήλιο; Τον μερακλίδικο ελληνικό καφέ και τη μεσημεριανή σου βόλτα; Kαι εκείνα τα βλέμματα των περαστικών;Τα θυμάσαι;
 Eκείνο το Αυγουστιάτικο καλοκαίρι ; Τις απέραντες θάλασσες; Τα ηλιοβασιλέματα, τα ξενύχτια με τους φίλους; Εκείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες και τα αθώα φλερτ;
 To χωριό σου; Που ξημεροβραδιαζόσουν  παίζοντας κρύφτο, κυνηγητό, βόλους; Που έκανες ποδήλατο στα σοκάκια, τους λάκκους, στις αλάνες...Και έπειτα ιδρωμένος έτρεχες να πάρεις μια Έψα από το καφενείο δίπλα από το σπίτι σου;
 Εγώ ξέρεις τα θυμάμαι. Αυτά και τόσα ακόμα που υπάρχουν για να μας θυμίζουν ποιοί είμαστε καθώς και πως ξεκίνησαν όλα...Είναι που κάποιος με ρώτησε πρόσφατα αν νιώθω υπερήφανη για αυτό το τόπο. Θα έλεγα ότι είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση με μια δύσκολη απάντηση. Για μένα λοιπόν νομίζω πως όλα τα παραπάνω είναι η απάντηση στην ερώτηση αυτή. Όχι δεν είναι ούτε ότι διακατέχομαι από το πατριωτικό αίσθημα ούτε από διάφορα εθνικιστικά φρονήματα. Άλλωστε θα ήταν πιστεύω και φύσει αδύνατο. Απλά να όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο. Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο όμως και αυτό τον ουρανό δεν μπορούν να μας το πάρουν.

Καλή συνέχεια.