13/9/1922 - 13/9/2013: Μια ζωή στις φλόγες η Ελλάδα

του Στρατή Μαζίδη

“Η Σμύρνη μάνα καίγεται, και καίγεται το βιος μας” λέει το γνωστό τραγούδι. Άνθρωποι πηδούν σε βάρκες, καΐκια και ότι επιπλέει στην προκυμαία της Σμύρνης για να σώσουν τη ζωή τους....

Η Ελλάδα κάηκε κι άλλες φορές. Β’ Παγκόσμιος, Εμφύλιος, τα έντονα πολιτικοποιημένα χρόνια που ακολούθησαν, Δικτατορία… Και σήμερα όμως πάλι η Ελλάδα καίγεται. Όχι όπως το 1922.

Αυτή τη φορά δε μας καταδιώκουν άγριοι τσέτες εξοπλισμένοι με κουμπούρια και πρωτόγονα ένστικτα.

Τα χρόνια πέρασαν και οι μέθοδοι άλλαξαν.

Αυτή τη φορά δε χάνουμε τη ζωή μας από το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο. Απλά πεθαίνουμε αλλά παραμένουμε ακόμη επί τη γης. Τρία και πλέον χρόνια καίει η ίδια δυνατή φωτιά.

Μια φωτιά που:

οδηγεί ανθρώπους πρώτα στην απελπισία και μετά στην αυτοκτονία,

Έκαψε καταστήματα,

έκανε στάχτη δουλειές και εργοστάσια,

έστειλε κόσμο στην ανεργία,

κατέκαψε σπιτικά,

έβγαλε ανθρώπους στο δρόμο,

κατέφαγε οικονομίες μιας ζωής,

οδηγεί τους νέους όχι στην προκυμαία αλλά σε αεροδρόμια να πάρουν το πρώτο αεροπλάνο και να φύγουν,

κατευθύνει αδύναμες ψυχές στο απονεννοημένο διάβημα κάνοντας μάνες και πατέρες να κλαίνε τα παιδιά τους αλλά και παιδιά να θρηνούν πρόωρα τους γονείς τους,

καταστρέφει μια ολόκληρη γενιά και πιθανότατα επίσης την επόμενη.

Ποιος αμφιβάλλει ότι και σήμερα καίγεται ολοκληρωτικά η Ελλάδα βιώνοντας ξανά μια τόσο μεγάλη καταστροφή; Κι όπως συμβαίνει με μια ανεξέλεγκτη φωτιά, κανείς δεν υπάρχει για να την τιθασεύσει και να την κατασβήσει ώστε κάποια στιγμή το τοπίο να γίνει καλύτερο.

freepen.gr