Γράφει και Παρουσιάζει: ο Βίκτωρ Σαμπώ
Κάποτε κρατόντα ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ ρώτησα, σε συζήτηση, κάποιους απογοητευμένους από την παρούσα κατάσταση φίλους.
«Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι σήκωσαν πάνω το χέρι.
Τότε το τσαλάκωσα και ξαναρώτησα…
«Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;» Όλοι σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.
Έριξα το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισα να το ποδοπατώ και να το λερώνω. Έπειτα το μάζεψα από το πάτωμα τσαλακωμένο και λερωμένο.
Και έκανα προς τους φίλους μου την ίδια ερώτηση:
«Ποιός θέλει τώρα αυτό το τσαλακωμένο και λερωμένο, χαρτονόμισμα;» Όλοι ξανά σήκωσαν πάνω το χέρι.
«Φίλοι μου» τους είπα «Σήμερα πήρατε ένα μεγάλο μάθημα. «Ότι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλετε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 Ευρώ!
Πολλές φορές στην ζωή, μάς τσαλακώνουν, μάς κτυπούν, μάς ρίχνουν κάτω, μάς ποδοπατούν, άνθρωποι και γεγονότα.
Έτσι, πιστεύουμε πως πλέον δεν έχουμε καμία αξία, αλλά η πραγματική μας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που μας αγαπούν πραγματικά. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει».
Όσο και να μας απαξιώνουν (και στην απαξίωση αυτή τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρουμε εμείς) η Ελλάδα έχει ακόμα εφεδρείες που μπορεί να αξιοποιήσει για να βγει από το αδιέξοδο. Αρκεί να μείνουμε όρθιοι και ενωμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου