Παρουσιάζει ο Βίκτωρ Σαμπώ
Μόλις έχει τελειώσει η Κυριακάτικη λειτουργία και πέντε άντρες πίνουν καφέ στο καφενείο συζητώντας.
Λέει ο πρώτος: «Ο γιος μου είναι παπάς και όταν εισέρχεται σ’ έναν χώρο τον αποκαλούν ‘’Πάτερ’’»......
Ο δεύτερος λέει: «Ο γιος μου είναι Αρχιμανδρίτης και όταν εισέρχεται σ’ έναν χώρο όλοι τον φωνάζουν ‘’Πανοσιότατε’’».
Ο τρίτος, γεμάτος καμάρι λέει: «Ο δικός μου πάλι είναι Μητροπολίτης. Γι’ αυτό όταν εισέρχεται σ’ έναν χώρο τον φωνάζουν: ‘’Σεβασμιότατε’’».
«Ο δικός μου» λέει με έκδηλο καμάρι ο τέταρτος «είναι Αρχιεπίσκοπος, και κάθε φορά που εισέρχεται σ’ έναν χώρο τον αποκαλούν ‘’Μακαριότατε’’».
Ο πέμπτος τραβάει λίγο πίσω την καρέκλα του, κάθεται αναπαυτικά, ρίχνει ένα υποτιμητικό βλέμμα στους άλλους και λέει: «Ο δικός μου, μάλλον τα κατάφερε καλύτερα. Είναι Πατριάρχης και όταν εισέρχεται σ’ έναν χώρο όλοι τον φωνάζουν ‘’Παναγιώτατε’’».
Οπότε πετάγεται κάποιος τύπος απ’ το διπλανό τραπέζι που τόση ώρα ακούει τη συζήτησή τους και λέει:
«Εγώ έχω μια κόρη. Είναι ψηλή, λεπτή, μελαχρινή με μπλε μάτια. Έχει αναλογίες 90 - 60 - 90. Κάθε φορά που μπαίνει σ’ ένα χώρο όλοι την κοιτάζουν, σταυροκοπιούνται και λένε…
‘’Παναγιά μου!’’»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου