Translate

ΕΡΩΧΟΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

....Πέμπτη 28 Μαρτίου σήμερα.....

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

''ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΑΔΙΑΣ" Ο ποιητής των μακρυσμένων θαλασσών και των γαλάζιων πόντων" ( φωτο + βίντεο)



΄΄Γ΄΄

"...Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.."...

Ο Νίκος  Καββαδίας(11 Ιανουαρίου 1910-10/2/1975) ήταν Κεφαλλονίτης αλλά δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα. Ήρθε στην Ελλάδα από τη Μαντζουρία σε ηλικία 5 χρόνων. Εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Μαραμπού σε ηλικία 23 χρόνων, το 1933......



..... Είναι αγαπημένος ποιητής τριών γενεών και έχει γράψει  52 ποιήματα(όπως τα, Μαραμπού-1933, Πούσι-1947, Τραβέρσο-1975,Το  ημερολόγιο  ενός  τιμονιέρη). Έχει γράψει βέβαια και τη Βάρδια, το μυθιστόρημα, και κάποια διηγήματα......

......Το 1977  -γράφει  σε  μουσικό  και πολιτιστικό  περιοδικό το  2010-  ο  συνθέτης  Θάνος  Μικρούτσικος, έγινε στην τότε κρατική τηλεόραση ένα σήριαλ «Πορεία 090» και ήταν η ζωή σ' ένα καράβι που πήγαινε προς Ινδίες, Κίνα και μου πρότειναν να κάνω τη μουσική. Τους λέω "θέλετε και τραγούδια;" Είπαν "και γιατί όχι." "Έχετε κείμενα;" "Όχι." "Τι λέτε για τον Νίκο Καββαδία;" Και κάθομαι 15 βράδια και γράφω αυτά τα τραγούδια που ακούστηκαν για πρώτη φορά στο σήριαλ. Μετά προσέθεσα άλλα 4 και έγινε ο *Σταυρός τού Νότου*.







.....Ο Νίκος Καββαδίας συνέχισε να ταξιδεύει μέχρι και λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του -το 1975, στην Αθήνα αποτυπώνοντας ως την ύστατη ώρα ιστορίες συναρπαστικές, συχνά σκοτεινές, κάποτε σκανδαλιστικές για την εποχή τους, οι οποίες πάντοτε -ακόμη και σήμερα- αναδίδουν το άρωμα μιας ζωής κομψής και βασανιστικής, γεμάτης με πολλούς μικρούς θανάτους, απογοητεύσεις, περιπέτειες και αληθινές φιλίες......


.....Αλλά, φυσικά, και μια μοναδική, τραγική επίγνωση της πραγματικότητας, χωρίς υπεκφυγές, όπως τότε που έγραφε με μια πικρή ειρωνεία και μια αλάνθαστη όπως αποδείχθηκε διαίσθηση: "...Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων...".






.....Τον Σταυρό του Νότου ο  Θάνος  Μικρούτσικος    τον ηχογράφησε  πριν από 37 χρόνια και από τότε μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πολύ πάνω από 1.000.000 αντίτυπα. Αυτό  δείχνει  οτι  το  έργο  μεταφέρεται  απο  γενία  σε  γενιά.Ο  Καβαδίας επέλεξε τη θάλασσα ως πεδίο πάνω στο οποίο θα πει αυτά που θέλει να πει. Τήν  πραγματικότητα που βίωνε τότε , αυτή  που  βιώνουμε  όλοι  σήμερα είναι μια μίζερη πραγματικότητα......



        ΤΟ  ΑΤΜΟΠΛΟΙΟ  "ΙΩΝΙΑ" ΜΕ  ΤΟ  ΟΠΟΙΟ  ΤΑΞΙΔΕΥΕ  Ο  ΠΟΙΗΤΗΣ  ΣΤΙΣ  ΑΡΧΕΣ  ΤΗΣ  10ΕΤΙΑΣ  ΤΟΥ  1950


......Μια πραγματικότητα που πετσοκόβει τα όνειρά μας, που δεν αφήνει τη φαντασία μας να οργιάσει, μια πραγματικότητα που σε πάει σε μια κοινωνία ανταγωνιστική, σε μια κοινωνία που ενώ στον καθένα μας κλείνει το μάτι σε όλους μαζί, στο εμείς δηλαδή, μας καταπιέζει αφόρητα. Λέει, λοιπόν, ο Καββαδίας "αυτή είναι η κοινωνία, φύγε από αυτήν, ταξίδεψε". Αυτή την έννοια τού ταξιδιού μακριά από τη μίζερη πραγματικότητα έπιασαν οι νεότερες γενιές και  λατρεύουν  τά  έργα  του ακριβώς ως βασικό στοιχείο τής φιλοσοφίας τού Καββαδία......

  ΕΡΓΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ  ΑΠΟ  ΤΑ  ΠΟΙΗΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΚΑΒΒΑΔΙΑ
(του ζωγράφου  Γιώργου  Κόρδη)


.....Ο ποιητής "των μακρυσμένων θαλασσών και των γαλάζιων πόντων", ο εραστής της θάλασσας. Βαθιά ανθρώπινος, αλλά με ένα στοιχείο -εσκεμμένα ίσως επιλεγμένο- εξωτισμού, συγκίνησε, συγκινεί και θα συνεχίσει να διαβάζεται με πάθος. Ο Νίκος Καββαδίας «μας άφησε τα «ταξίδια» του αιώνια παρακαταθήκη, «κι ο λόγος» του «μες στο μυαλό» μας «να σφυρίζει».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ*Ολόκληρο  το  μουσικο έργο *ΣΤΑΥΡΟΣ  ΤΟΥ  ΝΟΤΟΥ*μπορείτε  να  το  ακούσετε στην ηλεκτρονική  διεύθυνση

https://youtu.be/zveemnKDo6w


     Η ΠΡΟΤΟΜΗ  ΤΟΥ  ΝΙΚΟΥ  ΚΑΒΒΑΔΙΑ  ΣΤΟ  ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ  ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

ΘΑ  ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ  ΜΕ  ΤΟΝ    ΓΙΩΡΓΟ  ΣΕΦΕΡΗ ΠΟΥ  ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΦΙΛΟ  ΤΟΥ  ΝΙΚΟ  ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΕΙΠΕ*

''Ο Μαραμπού μας...
Του Γιώργου Σεφέρη

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 1956. Απόγεμα ο Μαραμπού ξαφνικά.Έπιασε εδώ το καράβι του. Έρχεται από την Αυστραλία. Φοράει  μια μαβιά φανέλα ως τον λαιμό. Δεν έχει ρούχα, παρά τα καλοκαιρινά του, λέει. Αυτός είναι ταξιδιώτης στ' αλήθεια. Μιλάει για τα νησιά Κόκο, κάτοικοι λιγότερο από 100, όπου άραξαν για να νοσηλέψουν ένα θερμαστή που τον χτύπησε στο χέρι μια σταγόνα μαζούτ (μια μικρή σταγόνα, λέει, τινάζεται με τόση πίεση που μπορεί να σου κόψουν το χέρι). Είναι ένα αξεδιάλυτο μείγμα μύθου και αλήθειας αυτός ο άνθρωπος, καθώς μιλά ψευδίζοντας ή μ' εκείνο το συρτό τόνο απαγγελίας...''



Πέθανε ξαφνικά στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, από εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην ατζέντα του βρέθηκαν τρεις στίχοι που ήθελε να τους προτάξει στο Τραβέρσο, κάτι που δεν έγινε...
Μα ο ήλιος αβασίλεψε κι ο αητός απεκοιμήθη
και το βοριά το δροσερό τον πήραν τα καράβια.
Κι έτσι του δόθηκε καιρός του Χάρου και σε πήρε.


"Γ"


από 

5 σχόλια:

  1. Χωρίς ίχνος "διορθωτικής" διάθεσης προς το ομολογουμένως άρτιο και ταξιδιάρικο άρθρο του αγαπητού "Γ", θέλω να προσθέσω ότι ο πρώτος συνθέτης που μελοποίησε τον Καββαδία δεν ήταν ο Θάνος.Ήταν ο εμβληματικός τραγουδοποιός του Νέου Κύματος Γιάννης Σπανός.Σε ένα κλασσικό 45αράκι βυνίλιο επένδυσε το 1975 με τη θεία μουσική του "τον ιδανικό κι ανάξιο εραστή" του Καββαδία από την μια του πλευρά και "το σπασμένο καράβι" του Αμφισσιώτη Σκαρίμπα από την άλλη.Και τις δύο αυτές μαγικές θαλασσογραφίες ζωγράφισε με τη μελωδική φωνή του ο συντοπίτης μας λαϊκός τροβαδούρος Κώστας Καράλης από την Παλαιοβράχα Φθιώτιδος. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους.
    Δ. ΚΑΤΟΙΚΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να είσαι καλά Γιώργη να μας ταξιδεύεις σε τέτοια απάνεμα λιμάνια και ζεστά καταφύγια μέσα στην βαρυχειμωνιά και την παγωνιά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που έχει ενσκήψει στη δύσμοιρη πατρίδα μας και στις ψυχές μας ...

    "Α"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κατ αρχάς μπράβο Πολυδροσοπαρνασσέ και καλή χρονιά σε εσένα και στους εκλεκτούς συνεργάτες σου. Σε παρακολουθούμε συνέχεια . Είσαι η πηγή ενημέρωσής μας αλλά και η συντροφιά μας. Αξίζει συντοπίτες μου να διαθέσετε λίγο από το χρόνο σας και να διαβάσετε τα παρακάτω. Δείτε και θα καταλάβετε και εμάς που είμαστε υποχρεωμένοι να ταξιδεύουμε συνέχεια..

    http://www.e-nautilia.gr/kavadias-o-poiitis-nautikon/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απόσπασμα από το βιβλίο «Βάρδια» του Νίκου Καββαδία...12 Ιανουαρίου 2017 στις 9:03 π.μ.

    Απόσπασμα από το βιβλίο «Βάρδια» του Νίκου Καββαδία

    Με αφορμή την επέτειο γέννησης του Μαραμπού, ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα από τη Βάρδια, το μοναδικό πεζό του Νίκου Καββαδία.

    Ο μεγάλος ποιητής του ταξιδιού, της περιπλάνησης και του έρωτα, φτιάχνει με τους στίχους του τόσο ιδιαίτερες και μοναδικές εικόνες, που ανοίγουν μπροστά μας έναν κόσμο ολόκληρο.

    Απόσπασμα:

    Βάρδια έκτη

    Δε βλέπεις παραπέρα από ένα μέτρο, από μισό, λιγότερο, τίποτα, περισσότερο κι από τίποτα. Το’ χει από νωρίς κατεβάσει. Το πούσι έχει τη δική του μυρωδιά, όπως η καταιγίδα, ο τυφώνας, η τρικυμία του κάθε καιρού. Πώς μυρίζει! Γιομίζει τα ρουθούνια μου μα δεν μπορώ να σου πω… Ιουδήθ!

    Είσαι δέκα χιλιάδες μίλια μακριά απ’ το Gomel και πέντε από μένα. Ανασαίνεις τον ιδρώτα του Τάσμαν. Είμαι σίγουρος πως έχεις λησμονήσει κείνη τη νύχτα, πάνω στο κατάστρωμα του “Cyrenia”, δίπλα στο φανάρι του Μινικόι. Φορούσες τη νύχτα. Το πορφυρό φόρεμα σου σερνόταν κουρέλι στα πόδια σου, τα λιανά σου πόδια με τα πέδιλα των Φοινίκων. Το κλώτσησες και χάθηκε στο πράσινο κρουζέτο, πίσω από τη βάρκα. Σαλεύει μονάχα του ματιού σου το πράσινο.

    – Φόρεσε το ρούχο σου. Σκεπάσου. Παρακαλώ σε φόρεσέ το.

    – Το παίρνει ο μουσώνας. Δε βλέπεις;

    – Είσαι σα γυμνή λεπίδα κινέζικη.

    – Θέλω τη θήκη μου. Ιουδήθ!… Όλα τα πράγματα έχουνε τη δική τους μυρωδιά. Οι άνθρωποι δεν έχουν. Την κλέβουν από τα πράγματα. Τα κόκκινα μαλλιά σου μυρίζουν σαν το αμπάρι της Πίντα, όταν γύριζε από το πρώτο ταξίδι. Στενοί δρόμοι του Γκέττο…Streets are not safe at night. Avoid all saloons. Chagall: ο Αρχιραβίνος.

    – Ατζαμή! Φίλησέ με. – Μιαν άλλη φορά. Όταν ξανάβρω τη γεύση μου.

    – Την έχασες; Πού;

    – Στο Barbados…Στην άμμο. Την ξέχασα στα χείλια μιας μαύρης.

    – Καλά. Δάγκασέ με μονάχα. Να πονέσω.

    – Δεν έχω δόντια. Τ΄άφησα σ’ ένα μάγκος άγουρο, εδώ πέρα, αντίκρυ στο Cochin.

    – Χάιδεψε.

    – Ιουδήθ… Με τι χέρια… .έχασα την αφή μου πάνω στο ξεβαμμένο μεταξωτό μιας πολυθρόνας, σ’ ένα σπίτι στο Ικίκι…Εκεί ανάμεσα… Μαζί κι ένα ζαφείρι… ένα μεγάλο ζαφείρι.

    – Τότε κοίταξέ με στα μάτια. Γιατί τα κρατάς καρφωμένα χάμω; Κοίταξέ με λοιπόν.

    – Δεν είναι τα δικά μου. Εκείνα τα φορά ένας γέρος ζητιάνος στο Βόλο. Τ’ αλλάξαμε.

    – Κοίταξέ με μέ τα δικά του.

    – Ήταν τυφλός. Τον βαστούσε ένα κορίτσι από το χέρι.

    – Άσε με να σε βαστάξω κι εγώ από το χέρι.

    – Ναι. – Πάμε. Κρυώνω.

    – Στάσου να σου πω ένα παραμύθι.

    – Δε θέλω. Πάμε.

    – Κάνει ζέστη μέσα. Ο ανεμιστήρας έχει χαλάσει. Βρωμάει σα φαρμακείο. Είναι κάτι λερωμένα σεντόνια. Μια βρώμικη λεκάνη. Ένας σκορπιός που τρέχει στους τοίχους. Φοβάμαι…

    – Το σκορπιό; – Eσένα.

    – Πάμε σου λέω. – Κάνε πέρα τα χέρια σου. Πες κάτι ακόμα.

    – Λοιπόν… Μόνον ο γερο-Γιεχού δεν κοιμόταν. Διάβαζε δίπλα στη λάμπα με το καπνισμένο γυαλί. Διάβαζε το μεγάλο βιβλίο. Η πόρτα λύγισε στις κοντακιές. Ήμουν δώδεκα χρονών. Δεν πρόφτασα να χτενίσω τα μαλλιά μου τα κόκκινα. Ήτανε δώδεκα, με μαύρους σταυρούς στο μπράτσο. Μεθυσμένοι. Τότε… Μπρος στη μάνα μου, μπροστά στο Γιεχού που προσεύχονταν με μάτια κλεισμένα.

    – Κι οι δώδεκα;

    – Δε θυμάμαι. Δεν έχω ζυγώσει άλλον άντρα. Όμως απόψε… Όχι γιατί μ’ αρέσεις. Είμαι μονάχα περίεργη. Πάμε.

    – Αύριο, στο Colombo. – Τώρα.

    – Δος μου το χέρι σου. Θα σκοντάψεις. Έχει σκαλί. Μην ανάβεις το φως… Ξέρεις.. Είμαι άρρωστος.

    – Δε με νοιάζει. – Άκου… Είναι σα να χαλάμε το παιχνίδι για να βρούμε το θαύμα.

    – Θέλω να φορέσω το δικό σου πετσί. Να κλέψω κι εγώ κάτι από σένα.

    – Κάνε όπως θέλεις. Ό, τι βρεις κλέψε. Δείξε μού το μονάχα… Κι έγινε έτσι, όπως τότε, όταν χάιδεψα ένα γυμνό του Pascin μπροστά σε τρεις φύλακες του Μουσείου, χωρίς να με δούνε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή