Translate

ΕΡΩΧΟΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

....Πέμπτη 28 Μαρτίου σήμερα.....

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ..... ''Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα"


Του "Γ" {Σύνδεση  κειμένων  ,φωτογραφιών  και  βίντεο}


Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις  13  Ιανουαρίου  1859. Σε ηλικία 7 χρονών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς. ...
Σε ηλικία μόλις 16 χρονών αρχίζει σπουδές νομικής, ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του.


Το 1876 έρχεται στην Αθήνα όπου και γράφεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Γρήγορα όμως θα εγκαταλείψει τη Νομική, και έτσι αποφασίζει να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Παρά το ότι θα ασχοληθεί με τη ΝΕΑ ελληνική λογοτεχνία, το πρώτο του έργο, που θα δημοσιευτεί το 1876 με τίτλο "Ερώτων 'Eπη" θα γραφτεί σε υπερκαθαρεύουσα.

                                                             ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ  ΤΟΥ

Το 1886 θα κυκλοφορήσει η πρώτη του συλλογή στη δημοτική και το 1889 δημοσιεύεται ένα από τα καλύτερα έργα του, ο "Ύμνος της Αθηνάς", ο οποίος θα βραβευτεί στο Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Αυτό είναι και το πρώτο του βραβείο. Εισηγητής του διαγωνισμού αυτού ήταν ο Νικόλαος Πολίτης.

ΠΟΙΗΤΕΣ  ΤΗΣ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ  ΓΕΝΙΑΣ  ΤΟΥ  1880  .ΣΤΟ  ΜΕΣΟΝ Ο  ΚΩΣΤΗΣ  ΠΑΛΑΜΑΣ


Έγραψε  22  ΠΟΙΗΤΙΚΑ  ΕΡΓΑ (Τραγούδια  της Πατρίδος  μου, 
Τα  μάτια  της  ψυχής  μου, ο Τάφος, ο  Δωδεκάλογος  του  γύφτου, Βωμοί κ.α.)
2  ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ . 2  ΠΕΖΑ. 15  ΚΡΙΤΙΚΕΣ  ΚΑΙ  ΔΟΚΙΜΙΑ  .
1  ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΚΑΙ  4  ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ.


Ο  ΠΟΙΗΤΗΣ  ΜΕ  ΤΗ  ΓΥΝΑΙΚΑ  ΤΟΥ  ΜΑΡΙΑ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΚΟΡΗ  ΤΟΥ  ΝΑΥΣΙΚΑ

Σημειώνεται ότι πρώτα έργα του Κωστή Παλαμά που μεταφράστηκαν στην αγγλική γλώσσα ήταν "Η ασάλευτη ζωή", "Η τρισεύγενη", ο "Θάνατος παληκαριού" και ακολούθησαν άλλα. Στη δε γαλλική γλώσσα πρώτα ήταν "Ο τάφος", "Ο Δωδεκάλογος του γύφτου", ο "Θάνατος παλληκαριού" κ.ά., ενώ πλείστα αποσπάσματα άλλων συλλογών μεταφράστηκαν σε διάφορες άλλες γλώσσες όπως στη γερμανική, ιταλική, ισπανική αραβική και τουρκική γλώσσα.







Το 1925 παίρνει το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και με την ίδρυση της Ακαδημίας των Αθηνών γίνεται και ένα από τα βασικά στελέχη της. Το 1930 ή, κατά άλλους, το 1931 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.

ΑΓΓΕΛΟΣ  ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ  *ΣΕ  ΑΥΤΟ  ΤΟ  ΦΕΡΕΤΡΟ  ΑΚΟΥΜΠΑ  Η  ΕΛΛΑΔΑ.

Πεθαίνει στην Αθήνα, στις 27 Φεβρουαρίου 1943, και η πάνδημη κηδεία του μετατρέπεται σε εκδήλωση αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον του Γερμανού κατακτητή.
Την ώρα που το φέρετρό του κατέβαινε στον τάφο, ο Άγγελος Σικελιανός, τιμούσε τον εθνικό ποιητή των Ελλήνων απαγγέλλοντας τους στίχους "...Ηχήστε οι σάλπιγγες.../ καμπάνες βροντερές /δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα.../Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! .................................Σημαίες της λευτεριάς, ξεδιπλωθείτε!»



                     Η  ΚΗΔΕΙΑ  ΤΟΥ  ΠΑΛΑΜΑ  ΣΤΗ  ΓΕΡΜΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ  ΑΘΗΝΑ



Πολλά χρόνια μετά το θάνατό του δημιουργήθηκε το «Ίδρυμα Κωστή Παλαμά», το οποίο έχει έδρα και στεγάζεται στην οδό Ασκληπιού 3, όπου ήταν η πρώτη του κατοικία στην Αθήνα



΄΄ΠΑΙΔΙ  ΤΟ  ΠΕΡΙΒΟΛΙ  ΜΟΥ΄΄ Από  το  ποιήμα " Πατέρες"
΄΄Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,/όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,/και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,/και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας./Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,/ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,/και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!..


Κι αν είναι /κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί ωργισμένοι,/κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,/για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,/μη φοβηθείς το χαλασμό!.. Φωτιά ! Τσεκούρι !Τράβα !,/ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,/και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,/για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,/π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη,/κι όλο συντρίμμι χάνεται στο περάσμα των κύκλων!..΄΄



Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης

καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.

Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,

καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!xainis-

"Γ"

από 

4 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό και ευτυχώς που με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας και με την ευαισθησία , τη γνώση , την επιμονή και την με ακάματο ζήλο εθελοντική προσφορά κάποιων ανθρώπων που , με τέτοιες αναρτήσεις , καλύπτουν το μέγα κενό (από πλευράς συστηματικής και αναλυτικής διδασκαλίας στα σχολεία μας) της γνώσης και γνωριμίας των νεο-Ελλήνων του τελευταίου μισού αιώνα με τους μεγάλους ποιητάς μας .
    Πόσοι άραγε από τους σύγχρονους συν-Έλληνές μας πολλώ μάλλον από τους σημερινούς Ελληνόπαιδες γνωρίζουν ποιοι ήταν και ποιο το έργο των ποιητών όπως οι : Κ.Παλαμάς, Αρ.Βαλαωρίτης, Γ.Βιζυηνός, Α.Κάλβος, Δ.Σολωμός, Ι.Πολέμης, Στρ. Μυριβίλης, Λορ.Μαβίλης , και ουκ έστιν αριθμός ...
    Και για να προλάβω το πιθανό ερώτημα κάποιων , " και τι χάνουμε εμείς ρε φίλε που δεν γνωρίζουμε γι' αυτούς τους ποιητές και το έργο τους σήμερα μάλιστα που η πατρίδα μας και οι ζωές μας έχουν απαξιωθεί και έχουν πολτοποιηθεί από τις σύγχρονες μεθόδους και επιταγές της νέας τάξης πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης ::: “ ,
    τους προτρέπω εάν δεν διάβασαν να διαβάσουν , να δούν και να ακούσουν όσα αξιόλογα και σημαντικά περιλαμβάνονται στην παρούσα ανάρτηση αλλά κυρίως να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι αυτά νοηματοδοτούν και τι μηνύματα εκπέμπουν όχι για την εποχή του Παλαμά αλλά για τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε σήμερα στην πατρίδα μας και κυρίως για το μέλλον μας ως Έθνους .

    “ Α “

    υ.γ.
    ες αύριον τα σπουδαιότερα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Παλαμάς γεννιέται στην Πάτρα στα 1859 στις 13 του Γενάρη από
      οικογένεια λογίων με καταγωγή από το Μεσολόγγι, η οποία είναι στενά
      συνδεδεμένη και με την θρησκεία. Ο Προπάππος του Παναγιώτης Παλαμάς
      είχε ιδρύσει την περίφημη «Παλαμαία Σχολή», ο παππούς του Ιωάννης
      υπήρξε καθηγητής στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολής, μα
      και ο θείος του Ανδρέας υπήρξε πρωτοψάλτης και υμνογράφος της
      εκκλησίας μας.
      Σε τρυφερή ηλικία πριν καλά- καλά προλάβει να τους γνωρίσει, ο Παλαμάς
      χάνει και τους δύο γονείς του σε διάστημα σαράντα ημερών, κάτι που
      ενδεχομένως και ως είναι φυσιολογικό θα τον χαράξει ανεξίτηλα ως το
      τέλος της ζωής του. Συγγενείς φροντίζουν για την ανατροφή των τριών
      τέκνων της οικογένειας, όπου ο θείος του Δημήτριος θα αναλάβει την
      διαπαιδαγώγηση του.
      Είς τα 1875, ο Παλαμάς εγκαθίσταται στην Αθήνα, εγγράφεται στην Νομική
      σχολή του Πανεπιστημίου αλλά την εγκαταλείπει λίγο αργότερα και σχεδόν
      από τότε μετεξελίσσεται σε ένα από τα κεντρικά πνευματικά πρόσωπα της
      επονομαζόμενης «γενιάς του 1880». Δημοσιεύει συνεχώς ποιήματα του στις
      διάφορες εφημερίδες και περιοδικά εκείνης της εποχής, μιας Αθήνας που
      μόλις άρχιζε να θυμίζει πρωτεύουσα κράτους από το χωριό που ήταν πριν
      μόλις μερικά χρόνια.
      Στα 1886, εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Τραγούδια
      της πατρίδος μου», ενώ τον επόμενο κιόλας χρόνο παντρεύεται την
      Μαρία Βάλβη με την οποία αποκτά τρία παιδιά. Στα 1889 γράφει τον
      «Ύμνον είς την Αθηνάν» αφιερωμένο στην γυναίκα του, κάτι που
      καταδεικνύει την προσκόλληση του στον θεσμό της οικογένειας, ποίημα το
      οποίο βραβεύεται και ανάμεσα σε άλλα συνεχίζει να τον καθιερώνει
      αναμεταξύ των ανθρώπων του πνεύματος της εποχής.
      Στα 1896, συντάσσει τον «Ύμνο των Ολυμπιακών αγώνων», κάτι που επίσης
      αποδείχνει τον σεβασμό των σύγχρονων του για το έργο του, ενώ στα 1898
      πεθαίνει ο γιός του Άλκης και τότε έρχεται «ο Τάφος» αφιερωμένος σε
      αυτόν. Ένα χρόνο πριν, επέτυχε τον διορισμό του ως γραμματέας στο
      Πανεπιστήμιο Αθηνών , θέση την οποία εγκαταλείπει στα 1928. Από τα
      1897 και εντεύθεν ως του τέλους δημοσιεύει πλήθος ποιητικών συλλογών
      όπως οι «Ίαμβοι και ανάπεστοι», «Ασάλευτη ζωή», «Ο δωδεκάλογος του
      Γύφτου», «Η φλογέρα του Βοσκού» κ.α.
      Στα 1930 προεδρεύει της Ακαδημίας των Αθηνών.

      Συνέχεια

      Διαγραφή
  2. ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ,
    Ο ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ
    Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης, Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

    «Η ποίηση σου ανέγγιχτη
    Υμνήτρα των αιώνων
    Βροντά λαλιά ακατάληπτη
    Σε πλήθος απογόνων»
    (Νικηφόρος Βυζαντινός για τον Κωστή Παλαμά)

    Βαδίζουμε είς πνευματικό σκότος.
    Είναι αλήθεια πως η σημερινή μας κατάπτωση σε όλα, είναι αποτέλεσμα
    της εγκατάλειψης του πνευματικού μέρους εκ του οποίου συναποτελείται η
    ανθρώπινη φύσις. Σήμερα, την εποχή της υπερτεχνολογίας όπου ο άνθρωπος
    φτάνει να την υπηρετεί και όχι αυτή εκείνον, ο πνευματικός μας κόσμος
    έχει περιοριστεί στο ελάχιστον και τούτο όχι τυχαία, διότι ένας
    «σύγχρονος άνθρωπος» υπό την τεχνοκρατική έννοια, με ελαχιστοποιημένο
    τον πνευματικό του κόσμο, χωρίς κρίση, χωρίς συναίσθημα και τις
    περισσότερες φορές με συνολική συμπεριφορά ομάδας που δείχνει χωρίς
    λογική, είναι πάντοτε ένας χρήσιμος στρατός ηλιθίων, για τους
    εξουσιαστές του κάθε οικονομικοκοινωνικού συστήματος διακυβέρνησης.
    Η πνευματική μας ανεπάρκεια βρίσκεται εδώ κατόπιν ενός σχεδίου
    μακρόχρονου και πολυεπίπεδου. Έτσι την ατραπό της «σύγχρονης» ζωής η
    οποία οδηγεί στον καιάδα την ανθρώπινη ύπαρξη, την έχουν σχεδιάσει
    κάποιοι πριν από εμάς για εμάς αποδίδοντας την σε μας ως
    νομοτελειακή κατάσταση, διότι ο κόσμος πηγαίνει «μόνον εμπρός». Στα
    πλαίσια αυτά σημαντική προϋπόθεση η απάλειψη κάθε βασικής έννοιας για
    τον άνθρωπο όπως το γνωστό και «παρωχημένο» για τους θιασώτες της
    «νέας εποχής», Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια. Ότι μας συνδέει
    οφείλει να καταπέσει στο βάραθρο της λησμονιάς και όσοι μίλησαν για
    αυτό οφείλουν να ξεχαστούν στην λήθη ως «μη χρήσιμοι» αλλά επί της
    ουσίας, ως επικίνδυνοι για το σύστημα εξουσίας το οποίον χτίζεται
    επάνω σε βάσεις όπως ο άκρατος υλισμός, η πνευματική φτώχεια, η άκρα
    εξειδίκευση και όχι η γενική παιδεία, η έλλειψη κρίσης κλπ.
    «Η άλωση είναι αλλού» συνηθίζω να γράφω και να υποστηρίζω. Είναι
    πρωτίστως η συνειδησιακή άλωση που μας απειλεί και δεν είναι οι
    διάφοροι εχθροί τους οποίους μας έχουν μάθει πως μας απειλούν. Εάν
    εμείς οπλιστούμε με γνώσεις αλλά και με τις παραστάσεις μιας Ελλάδας
    του παρελθόντος, όχι μόνον δεν απειλούμεθα από κανέναν, αλλά δυνάμεθα
    να αφομιώσουμε και την οποιαδήποτε έξωθεν «απειλή» ξενικών στοιχείων
    τα οποία υπό διάφορες μορφές κατακλύζουν την καθημερινότητα μας. Η
    πνευματική μας καθοδήγηση, οδηγεί σε κοινωνία άβουλων όντων τα οποία
    ζουν για το σήμερα, χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον. Είναι έτσι πολύ
    εύκολο στο να ελεγχθεί η ανθρώπινη υπόσταση σε όλα τα επίπεδα
    ξανατονίζω.
    Η σημερινή μου αναφορά δεν είναι φυσικά τυχαία, ούτε και αναφέρεται σε
    κάποιον τυχάρπαστο του πνευματικού μας κόσμου. Ο Κωστής Παλαμάς αλλά
    μαζί του και μια πλειάδα ανθρώπων της εποχής του, ασχολήθηκαν από τον
    δικό τους προμαχώνα της συγγραφής, της τέχνης του λόγου και της
    ποίησης με τα τρία βασικά ζητήματα που ενυπάρχουν αναγκαστικώς
    ριζωμένα εντός της συλλογικής ψυχής. Την Πατρίδα, την Θρησκεία και την
    Οικογένεια.

    Συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πεθαίνει στις 27 Φλεβάρη του 1943, εν μέσω γερμανικής κατοχής και παρά
    το ότι οι Γερμανοί είχαν στραμμένα τα όπλα στον λαό, ο κόσμος ξεπερνά
    κάθε προηγούμενο και μετατρέπει την κηδεία του σε πάνδημο λαϊκό
    προσκύνημα, σε φωνή εθνεγερτήρια και προσκλητήριο νεκρών και ηρώων.
    Και ο πλέον αδαής περί των γραμμάτων Έλληνας, συγκινείται από τον
    Θάνατο του διότι γνωρίζει πως μία από τις φωνές του εξέλειπεν. Και με
    τον θάνατο του ακόμη, ο Παλαμάς ενώνει τον λαό και αποδείχνει την
    δύναμη του πνεύματος επί της ύλης.
    Σήμερα, το σπίτι του επί της οδού Περιάνδρου 5 στην περιοχή της
    Πλάκας, πολύ κοντά στην Λ. Αμαλίας, έχει καταντήσει δημόσιο ουρητήριο
    με μια ξεθωριασμένη μεταλλική πλάκα να θυμίζει το πως κάποτε εκεί έζησε
    τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μα και πως κάποτε κάποιος λαός που
    λέγονταν Έλληνες τον συνόδεψε στην τελευταία του κατοικία, στον
    τελευταίο του περίπατο εκεί έξω στην Αττική γη, ορθώνοντας το ανάστημα
    τους στον κατακτητή.
    Πονά η ψυχή μου πραγματικά, σαν τα βήματα μου με φέρνουν έξω από αυτό
    το σπίτι μη μπορώντας να αποκαταστήσω τούτο το μνημείο αντίστασης ενός
    ολάκερου λαού, παρατηρώντας τον κόσμο να περνά αδιάφορα έξω από το
    στενό δρομάκι μη γνωρίζοντας πως μια λαμπρή σελίδα της βίβλου του
    πνευματικού μας κόσμου, γράφει εκεί. Ντρέπομαι ως Έλλην πολίτης αλλά
    και πνευματικός άνθρωπος για το κατάντημα ενός περήφανού λαού και τον
    μετασχηματισμό του σε λαό επιδοτούμενων σκλάβων, σε λαό πλαδαρών
    περσών από λαό ηρώων όπου υπήρξε κάποτε και φυσικά ο δήθεν
    «πνευματικός κόσμος» δεν βρίσκεται πουθενά, σιωπά ένοχα διότι γνωρίζει
    πως είναι ανάξιος των περιστάσεων, σκουπίδι πραγματικό που λερώνει το
    μπαλκόνι το πνευματικό της υφηλίου….

    Κωστή Παλαμά
    Ὦ λιγοστοί, ὦ διαλεχτοί!
    Ὦ λιγοστοὶ κι ὦ διαλεχτοὶ κι ἀρίφνητοι αὔριο ἴσως!
    Εἶναι μία ἀλήθεια κάτου ἐδῶ ποὺ τὴ χτυπάει τὸ μίσος,
    εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ὀμορφιὰ ποὺ ἡ καταφρόνια δένει,
    κι εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ἀρετὴ δειλὴ καὶ ντροπιασμένη.
    Ὦ νέοι, ὦ πρωτοξύπνητοι στὸ φῶς, χαρὲς τ᾿ Ἀπρίλη,
    ἀπὸ τοὺς πράσινους κορμοὺς γίνοντ᾿ οἱ ἄσπροι στύλοι!
    Στὴ χώρα ἐσεῖς οἱ λειτουργοὶ κι οἱ λατρευτάδες εἶστε·
    δὲ φτάνει· ἐμπρὸς! γιὰ τοὺς Θεούς, ὦ νέοι, πολεμεῖστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή