Για τον Παρνασσό, η γεωλογική του νεράιδα στάθηκε πολύ γενναιόδωρη μαζί του, φροντίζοντας να τον προικίσει με την καλύτερη μοίρα. Τον τοποθέτησε στο κέντρο της ελληνικής επικράτειας, δίνοντάς του την ευκαιρία να αποτελέσει και την κεντρική σκηνή του ελληνικού θεάτρου της Ιστορίας.....
Από το πάλκο του πέρασαν μεγάλες παραστάσεις της εγχώριας κοινωνικής και πολιτικής δραματουργίας, στιγμές διαχρονικές, άλλοτε κορυφαίες (όπως η ανάδειξή του ως το Κέντρο του Κόσμου ελέω Δελφών) και άλλοτε ως ελαφρύ μπουρλέσκ (όπως τα χρόνια της ξέφρενης σπατάλης και της μέθης του εφήμερου πλούτου). Στο σταυροδρόμι μονοπατιών της ελληνικής περιπέτειας, φιλοξένησε και τα υψηλά (Επανάσταση του 21) και χαμηλά της ελληνικής ψυχής (Εμφύλιος), και δεν έχασε ποτέ την ψυχραιμία του και την μοναδική του ικανότητα να μην εξάπτει τα πάθη -και εσχάτως- τα λάθη.
Βιντεο:
Δημοσιεύτηκε στις 15 Αυγ 2016
Σε αντίθεση με τον Όλυμπο που είναι πέρα από κάθε αντίρρηση ο διεθνούς φήμης σταρ της ελληνικής γεωγραφίας, ο Παρνασσός παραμένει πεισματικά ο αγέραστος ζεν πρεμιέ. Και αυτό το μοναδικό του χάρισμα του επιτρέπει να στέκεται ακμαίος και περιζήτητος ακόμα και σήμερα,τώρα που οι ημέρες της αμεριμνησίας και της επίδειξης πλούτου και κακού γούστου έχουν παρέλθει μάλλον ανεπιστρεπτί. Και είναι τώρα που τα χαμηλωμένα ντεσιμπέλ της ασυδοσίας αφήνουν να ξανάρθουν στην επιφάνεια οι μεγάλες χάρες του Παρνασσού. Και αυτή η μοναδική του ικανότητα να δέχεται και να χωνεύει κάθε παραξενιά και αμετροέπεια της ελληνικής φυλής, αποτελώντας με τον δικό του τρόπο το καθαρτήριο μιας αδιάλειπτης ελληνικότητας.
[...]
Ο δικός μου Παρνασσός δεν είχε μόνο δάση και χιόνια αλλά είχε και κάμπο. Eίχε ξύπνημα τα χαράματα για μάζεμα σαλιγκαριών και πεντανόστιμα φιρίκια, είχε μυρωδιά από καμένο ξύλο και πανηγύρια, είχε όργωμα κοντά στο ποτάμι και ράβδισμα φουντουκιών στο χαγιάτι, ο δικός μου Παρνασσός είχε μερικούς από τους πιο στέρεους βουνίσιους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Και αυτός ο Παρνασσός, όπως διαπίστωσα στην κυριακάτικη βόλτα μας, μοιάζει να είναι ακόμα ζωντανός. Και έτοιμος να κάνει πάντα αυτό που έκανε: να γίνει ο χάρακας μιας νέας ελληνικότητας, πάνω στον οποίο θα ακουμπήσει όποιος θέλει και μπορεί να ευθυγραμμιστεί με την προσωπική του γαλήνη στους νέους καιρούς.
Δεν έχει σημασία και ούτε ιδιαίτερη αξία να ξεχωρίσουμε κάποιο συγκεκριμένο σημείο απ' όσα περάσαμε στη μονοήμερη εκδρομή μας.. Τα χωριά έίναι όλα ανεκτίμητα και πανέμορφα. Και μπορεί το καθ' ένα να αποτελέσει τόπο για να περάσει κανείς πολύ περισσότερες ώρες ή ακόμα και ημέρες.
[...]
Ο δικός μου Παρνασσός δεν είχε μόνο δάση και χιόνια αλλά είχε και κάμπο. Eίχε ξύπνημα τα χαράματα για μάζεμα σαλιγκαριών και πεντανόστιμα φιρίκια, είχε μυρωδιά από καμένο ξύλο και πανηγύρια, είχε όργωμα κοντά στο ποτάμι και ράβδισμα φουντουκιών στο χαγιάτι, ο δικός μου Παρνασσός είχε μερικούς από τους πιο στέρεους βουνίσιους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Και αυτός ο Παρνασσός, όπως διαπίστωσα στην κυριακάτικη βόλτα μας, μοιάζει να είναι ακόμα ζωντανός. Και έτοιμος να κάνει πάντα αυτό που έκανε: να γίνει ο χάρακας μιας νέας ελληνικότητας, πάνω στον οποίο θα ακουμπήσει όποιος θέλει και μπορεί να ευθυγραμμιστεί με την προσωπική του γαλήνη στους νέους καιρούς.
Δεν έχει σημασία και ούτε ιδιαίτερη αξία να ξεχωρίσουμε κάποιο συγκεκριμένο σημείο απ' όσα περάσαμε στη μονοήμερη εκδρομή μας.. Τα χωριά έίναι όλα ανεκτίμητα και πανέμορφα. Και μπορεί το καθ' ένα να αποτελέσει τόπο για να περάσει κανείς πολύ περισσότερες ώρες ή ακόμα και ημέρες.
Η Ανω Τιθορέα, η Αμφίκλεια, η Πολύδροσος, η Λιλαία (και βέβαια, αν ανηφορίσεις, η Αγόριανη) δεν είναι απλά τουριστικοί προορισμοί.
Είναι περισσότερο τα τοπωνύμια ενός οδικού χάρτη που πρέπει να πάρει κανείς για να ξαναβρεθεί στο ελληνικό μέτρο.
Χωρίς πια την πατίνα της ψεύτικης ευμάρειας, λιγότερο ξιπασμένα και πιο προσγειωμένα σε τούτες τις μέρες της περίσκεψης και της αγωνίας, τα χωριά του "άλλου" Παρνασσού παραμένουν ζωντανοί οργανισμοί. Και δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι αν κάτι μπορεί να μας ξαναδώσει πίσω την χαμένη αξιοπρέπεια στον ελληνικό λαό δεν είναι τίποτε άλλο παρά από την βαθιά επαφή με το ελληνικό τοπίο. Να επιστρέψουμε στην πατριδογνωσία ως μία ύστατη -και πιθανόν τελευταία- προσπάθεια για την ελληνική μας αυτογνωσία.
Nα δούμε την Ελλάδα όχι ως Έλληνες αλλά ως... Φιλέλληνες. Να αφουγκραστούμε ξανά τον τόπο μας με τα μάτια και την καρδιά έτοιμα για το θαύμα, όπως κατάφερνε να κάνει με τον πιο υψηλό και δοξαστικό τρόπο ο Χένρι Μίλερ στον "Κολοσσό του Μαρουσίου". Μπορεί η Ελλάδα που επισκέφτηκε ο Αμερικανός φίλος να ήταν σε μία εντελώς διαφορετική φάση της ιστορικής της μοίρας, όμως οι αναλογίες με την σημερινή κατάσταση δεν είναι και τόσο μακρινές. Και αυτό γιατί ο Μίλερ μας καλεί -όπως και τότε- σε μία νέα ενδοσκόπηση, όπου οι ατέλειες και τα δυσοίωνα ορμέμφυτα της φυλής μπορούν να λουστούν κάτω από το ωμό φως και την αρχέγονη εμπειρία του ελληνικού τοπίου.
Ως προς το τουριστικόν του πράγματος, η βόλτα που προτείνουμε έχει τα πάντα. Και τα έχει μετρημένα και στη θέση τους. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για καλοκαιρινή επίσκεψη στο βουνό, κάτι που μοιάζει εντελώς εκτός εποχής και συρμού. Όμως γι' αυτό ακριβώς τον λόγο θα έχετε την ευκαιρία να συνομιλήσετε με την πιο καθαρή πλευρά της ελληνικής φύσης και να σας αποκαλύψει το πως ο Τόπος μας πρέπει να ξαναγίνει ο Τρόπος μας.
[...]
Γιατί αν κάτι έκανε πάντα σωστά ο Παρνασσός ήταν ακριβώς αυτό: να χωνεύει τους θεούς και τους δαίμονες των Ελλήνων, και να τους παραδίδει στη βουή του χρόνου καθαρμένους και όμορφους. Ας τον αφήσουμε να το κάνει και αυτή τη φορά. Κάτι ξέρει περισσότερο από εμάς...
Χωρίς πια την πατίνα της ψεύτικης ευμάρειας, λιγότερο ξιπασμένα και πιο προσγειωμένα σε τούτες τις μέρες της περίσκεψης και της αγωνίας, τα χωριά του "άλλου" Παρνασσού παραμένουν ζωντανοί οργανισμοί. Και δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι αν κάτι μπορεί να μας ξαναδώσει πίσω την χαμένη αξιοπρέπεια στον ελληνικό λαό δεν είναι τίποτε άλλο παρά από την βαθιά επαφή με το ελληνικό τοπίο. Να επιστρέψουμε στην πατριδογνωσία ως μία ύστατη -και πιθανόν τελευταία- προσπάθεια για την ελληνική μας αυτογνωσία.
Nα δούμε την Ελλάδα όχι ως Έλληνες αλλά ως... Φιλέλληνες. Να αφουγκραστούμε ξανά τον τόπο μας με τα μάτια και την καρδιά έτοιμα για το θαύμα, όπως κατάφερνε να κάνει με τον πιο υψηλό και δοξαστικό τρόπο ο Χένρι Μίλερ στον "Κολοσσό του Μαρουσίου". Μπορεί η Ελλάδα που επισκέφτηκε ο Αμερικανός φίλος να ήταν σε μία εντελώς διαφορετική φάση της ιστορικής της μοίρας, όμως οι αναλογίες με την σημερινή κατάσταση δεν είναι και τόσο μακρινές. Και αυτό γιατί ο Μίλερ μας καλεί -όπως και τότε- σε μία νέα ενδοσκόπηση, όπου οι ατέλειες και τα δυσοίωνα ορμέμφυτα της φυλής μπορούν να λουστούν κάτω από το ωμό φως και την αρχέγονη εμπειρία του ελληνικού τοπίου.
Ως προς το τουριστικόν του πράγματος, η βόλτα που προτείνουμε έχει τα πάντα. Και τα έχει μετρημένα και στη θέση τους. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για καλοκαιρινή επίσκεψη στο βουνό, κάτι που μοιάζει εντελώς εκτός εποχής και συρμού. Όμως γι' αυτό ακριβώς τον λόγο θα έχετε την ευκαιρία να συνομιλήσετε με την πιο καθαρή πλευρά της ελληνικής φύσης και να σας αποκαλύψει το πως ο Τόπος μας πρέπει να ξαναγίνει ο Τρόπος μας.
[...]
Γιατί αν κάτι έκανε πάντα σωστά ο Παρνασσός ήταν ακριβώς αυτό: να χωνεύει τους θεούς και τους δαίμονες των Ελλήνων, και να τους παραδίδει στη βουή του χρόνου καθαρμένους και όμορφους. Ας τον αφήσουμε να το κάνει και αυτή τη φορά. Κάτι ξέρει περισσότερο από εμάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου