"Το Τραγούδι του Σταυρού" λέγεται ένα εξαιρετικό
ποίημα (που σας παρουσιάζουμε
φροντισμένο με πίνακες
μεγάλων ζωγράφων και βίντεο) του
Κωστή Παλαμά που πραγματικά ταιριάζει και αποπνέει το πνεύμα της Μεγάλης
Πέμπτης και Μεγάλης Παρασκευής και τα γεγονότα της Σταύρωσης του Ιησού Χριστού
και του Επιταφίου Θρήνου.
θρησκευτικού περιοδικού "Η Ζωή του Παιδιού", είναι
μία επίκαιρη και συγχρόνως πρωτότυπη σύνθεση του Παλαμά που προέρχεται από τους
"Ύμνους και τους Θυμούς" και την ποιητική συλλογή "Ασάλευτη
ζωή".
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ ΜΕΓΑΛΥΝΕΙΝ ΣΕ... Β' ΣΤΑΣΙΣ
ΕΓΚΩΜΙΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΗΧΟΣ ΠΛΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ.
ΨΑΛΛΕΙ Ο ΑΡΧΩΝ ΜΟΥΣΙΚΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ
ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ ΚΑΙ ΧΟΡΑΡΧΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ
ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΙΣΟΚΡΑΤΩΝ
Ary Scheffer - Ο Πειρασμός του Χριστού, 1854
Botticelli
Ποιητής ευαίσθητος με έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα, ο
Κωστής Παλαμάς που έφυγε από τη ζωή το 1943 μέσα στην καρδιά της Κατοχής, στο
ποίημα του "Το Τραγούδι του Σταυρού" μοιάζει σαν να στήνει αφτί και
να αφουγκράζεται τι λέει ή τι μπορούσε να πει, αν είχε στόμα και μιλιά ο
Σταυρός πάνω στον οποίο σταυρώθηκε και μαρτύρησε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός
Christ of St John of the Cross, Salvador
Dali
Κωστής Παλαμάς
Το Τραγούδι του Σταυρού
Κ' έγυρ' Εκείνος το άχραντο κεφάλι και ξεψύχησε
στο μαύρο το κορμί μου απάνου·
άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου του, άστραψα
κι από τα χιόνια πιο λευκός τα αιώνια του Λιβάνου.
Οι καταφρονεμένοι μ' αγκαλιάσανε
και σα βουνά και σα Θαβώρ υψώθηκαν εμπρός μου·
οι δυνατοί του κόσμου με κατάτρεξαν
γονάτισα στον ήσκιο μου τους δυνατούς του κόσμου.
Τον κόσμο αν εμαρμάρωσα, τον κόσμο τον ανάστησα,
στά πόδια μου άγγελοι οι Καιροί, γύρω μου σκλάβες οι Ώρες.
Δείχνω μια μυστική Χαναάν στα γαλανά υπερκόσμια·
μα εδώ πατρίδες πάναγνες είσαστ' εσείς, τρεις Χώρες!
Ω πρώτη εσύ, Ιερουσαλήμ! του βασιλιά προφήτη σου
μικρή είν' η άρπα για να ειπή τη νέα μεγαλωσύνη.
Του Σολομώντα σου ο ναός μ' αντίκρυσε, και ράγισε·
καινούργια δόξα ντύθηκαν της Ιουδαίας οι κρίνοι.
Κ' ύστερα υψώθηκα σ' εσένα, ω Πόλη, εφτάλοφο όραμα,
κ' έγινα φως των ουρανών, το θάμα του Ιορδάνη,
τους Κωνσταντίνους φώτισα και τους Ηράκλειους δόξασα,
και τρικυμίες δεν έσβησαν εμέ, μηδέ Σουλτάνοι.
Και ύστερα, ταξιδευτής, ήρθα σ' εσένα, ασύγκριτη,
Αθήνα, των ωραίων πηγή, των εθνικών κορώνα,
τον άγνωστο έφερα Θεό, και, απόκοτος, αψήφησα
την πολεμόχαρη Παλλάδα μεσ' τον Παρθενώνα.
Και γνώρισα τους ιλαρούς θεούς και στεφανώθηκα
την αγριλιά της Αττικής, τη δάφνη απ' την Ελλάδα,
και ω λόγος πρωταγροίκητος! του Γολγοθά το σύγνεφο
πήρε την άσπρη ομηρική του Ολύμπου λαμπεράδα.
Τα είδωλα τ' αφρόντιστα και τα πασίχαρα έφυγαν,
αλλ' ούτε πια μεθάει τη γη το ασκητικό μεθύσι,
ας λάμπη η μυστική χαρά στα γαλανά υπερκόσμια·
ειν' εδώ κάπου μια ζωή, και είν' άξια για να ζήσει.
Με τα κλαδιά της φοινικιάς νέα ωσαννά λαχτάρισα
σ' εσένα, ω Γη Πανάγια και ω πρώτη μου πατρίδα.
Σ' εσέ γυρνώ, Ιερουσαλήμ, κ' ένα τραγούδι φέρνω σου·
Είναι πλασμένο από ψυχή και από φωνή Ελληνίδα!
Το συγκεκριμένο ποίημα του Κωστή Παλαμά θεωρείται από τα ωραιότερα
του είδους και από τα πιο συγκινητικά με θέμα το Σταυρικό μαρτύριο του Ιησού.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΑΣ ΕΔΩ.....
"Γ"
https://youtu.be/rzVgIa3Us10
ΑπάντησηΔιαγραφή