"Τάζει λαγούς με πετραχήλια". Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΣΗΣ

Λέμε όταν κάποιος υπόσχεται πολλά, που δύσκολα μπορούν να εκπληρω­θούν. Υπάρχει η εξής εκδοχή για την προέλευση αυτής της φράσης. Πετραχήλι ........

είναι το καθετί, που περι­βάλλει το λαιμό των ζώων, η δερμάτι­νη λουρίδα, που βάζουν στο λαιμό του κριαριού, του τράγου, του σκύ­λου. 

                                                  

Επειδή δε από το πετραχήλι αυτό (την τραχηλιά) κρεμούν διάφορα κουδούνια, γι’ αυτό σε πολλά μέρη (Ηπειρο, Θεσσαλία κτλ.) λένε τη γνω­στή φράση, κάπως παραλλαγμένη; «Τάζει λαγούς με κουδούνια!». Το πετραχήλι όμως (η τραχηλιά) με τα κουδούνια, μπορεί να περαστεί ευκολότατα στο λαιμό των ζώων, που ζουν κοντά στον άνθρωπο (κριάρι, σκύλος κλπ.), αλλά δεν είναι δυνατόν να περαστεί στο λαιμό του λαγού, που ζει ελεύθερος και τρέπεται οε φυγή, στη θέα του ανθρώπου.

                                                                                 

Συνε­πώς ένας λαγός με πετραχήλι παρουσιάζεται σαν πράγμα, σχεδόν, αδύνατο και ακατόρθωτο. Κι όποιος τάζει τέτοια πράγματα, λέμε «τάζει λαγούς με πετραχήλια!», δηλαδή πράγματα ανέφικτα.

Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή που ακολουθεί αυτήν την παροιμιώδη έκφραση. Στην παλιά σκλαβωμένη Αθήνα για να γίνει ένας γάμος ή μια βάφτιση, έπρεπε να πληρωθούν πολλά λεφτά στο φοροεισπράκτορα του Σουλτάνου. Εκτός, όμως, από αυτό, έπρεπε να πληρωθούν και οι παπάδες. Όπως όλοι οι καλοί νοικο­κυραίοι, έτσι και οι παπάδες έτρεφαν στο σπίτι τους κατοικίδια ζώα.

Είχαν δε ιδιαίτερη αδυναμία στην εκτροφή Λαγών, Φαίνεται, όμως, πως ήταν πολύ δύσκολη η εκτροφή στην εποχή εκείνη των στερήσεων. Αλλά οι πιστοί φρόντιζαν για τους πνευματικούς τους πατέρες κι έτσι, οι λαγοί των παπάδων ήταν θρεμμένοι μια χαρά. Η λαϊκή θυμοσοφία όμως, δεν άφησε χωρίς σχόλιο κι αυτήν την περίπτωση και μίλησε για κάλο θρεμ­μένους λαγούς των ιερέων, χαρα­κτηρίζοντας τους «λαγούς με πετρα­χήλια».