Ένα σπίτι που έχει χτιστεί πάνω στην προδοσία του εαυτού μας, αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει και θα καταστρέψει χωρίς έλεος την ανθρώπινη ζωή - αν όχι την ζωή του χτίστη , τότε των........
παιδιών του, τα οποία θα διαισθανθούν το ψέμα , χωρίς να μπορούν να το συνειδητοποιήσουν και θα καταλήξουν να πληρώνουν ολόκληρο το τίμημα για την κρυφή αυτή διευθέτηση.
Ένα άτομο που μπορεί ν΄αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του έντιμα και χωρίς να εξαπατά τον εαυτό του δεν έχει ανάγκη να τα μεταμφιέζει με την βοήθεια διαφόρων ιδεολογιών.
Η βασική ομοιότητα των διαφόρων εθνικιστικών κινημάτων, τα οποία βρίσκονται σε έξαρση στις μέρες μας , αποκαλύπτει ότι τα κίνητρα τους δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα πραγματικά ενδιαφέροντα των μελών που μάχονται και μισούν.
Αντίθετα έχουν μεγάλη σχέση με τις ιστορίες της παιδικής ηλικίας αυτών των ανθρώπων.
Η κακομεταχείρηση, η ταπείνωση, και η εκμετάλλευση των παιδιών είναι ίδιες σε όλο τον κόσμο , όπως άλλωστε είναι ίδιοι και οι τρόποι αποφυγής αυτών των αναμνήσεων. Τα άτομα που δεν θέλουν να ξέρουν τη δική τους αλήθεια συμφωνούν, όσον αφορά αυτήν την άρνηση, με την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας η οποία αναζητά έναν κοινό ”εχθρό” για να εκδραματίσει την απωθημένη της οργή.
Ως κάτοικοι αυτού του πλανήτη, βλέπουμε ότι ο κίνδυνος που ενυπάρχει στην εξαπάτηση του εαυτού μας αυξάνεται εκθετικά και μπορούμε να τον αντέξουμε ολοένα και λιγότερο. Ευτυχώς που διαθέτουμε τα εργαλεία για να κατανοήσουμε αληθινά τον εαυτό μας, όπως ήταν στο παρελθόν και όπως είναι στο παρόν .........
******************************
"Η απώθηση μιας βίαιης κακοποίησης που συνέβη στην παιδική τους ηλικία οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο να καταστρέφουν τη ζωή τους και τις ζωές άλλων. Καίνε σπίτια αλλοδαπών, γίνονται εκδικητικοί και, επιπλέον, όλα αυτά τα ονομάζουν «πατριωτισμό». Έτσι κρύβουν την αλήθεια από τον εαυτό τους για να μη νιώσουν την απελπισία που ένιωθε κάποτε το βασανισμένο παιδί που υπήρξαν.
Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν τα μαρτύρια που κάποτε τους επέβαλαν συμμετέχοντας ενεργά σε ομάδες που τα μέλη τους βασανίζουν άλλους ή τον εαυτό τους, σε ομάδες δηλαδή που επιδίδονται σε σαδομαζοχιστικές πρακτικές. Αυτές τις δραστηριότητες τις θεωρούν «απελευθέρωση». Γυναίκες που τρυπούν τις θηλές τους για να κρεμάσουν κρίκους ποζάρουν μετά σε φωτογραφίες εφημερίδων και δηλώνουν με υπερηφάνεια ότι όχι μόνο δεν ένιωσαν πόνο όταν το έκαναν, αλλά το ευχαριστήθηκαν κιόλας. Δεν χρειάζεται ν’ αμφιβάλλουμε για την αλήθεια των δηλώσεών τους. Χρειάστηκε να μάθουν πολύ νωρίς στη ζωή τους να μη νιώθουν πόνο. Και τι δεν θα έκαναν σήμερα μόνο και μόνο για να μη νιώσουν τον πόνο του μικρού κοριτσιού που, αν και κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον πατέρα του, έπρεπε να φαντάζεται ότι αυτό ήταν διασκεδαστικό".
******************************
"Στην εικοσαετή ενασχόλησή μου με ανθρώπους που ασχολούνταν επαγγελματικά με την παροχή βοήθειας σε άλλους ανθρώπους έχω συναντήσει συχνά μια συγκεκριμένη ιστορία παιδικής ηλικίας, που προσωπικά θεωρώ πως έχει ιδιαίτερη σημασία: Υπήρχε μια μητέρα που ήταν κατά βάθος συναισθηματικά ανασφαλής και για την ισορροπία της στηριζόταν σε ένα συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς του παιδιού της. Αυτή η μητέρα μπορούσε να κρύβει την ανασφάλειά της από το παιδί της, αλλά και από οποιονδήποτε άλλο, πίσω από ένα σκληρό, αυταρχικό, ακόμα και δεσποτικό προσωπείο. Το παιδί είχε μια εκπληκτική ικανότητα ν’ αντιλαμβάνεται και ν’ ανταποκρίνεται διαισθητικά, δηλαδή ασυνείδητα, σε αυτή την ανάγκη της μητέρας του, ή και των δύο γονέων του, και να υποδύεται το ρόλο που ασυνείδητα του είχαν αναθέσει. Αυτός ο ρόλος εξασφάλιζε στο παιδί την «αγάπη» των γονέων - αλλά και την εκμετάλλευσή του από τους γονείς του. Το παιδί ένιωθε ότι το είχαν ανάγκη, και η ανάγκη αυτή διασφάλιζε την ύπαρξή του".
* Αποπάσματα από το βιβλίο της Alice Miller "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας" εκδόσεις Ροές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου