Το ότι το μπάσκετ είναι το εθνικό μας σπορ, φαντάζομαι ότι το ξέρουν πια και οι πέτρες. Από το 1987 και μετά, τότε που η χρυσή γενιά του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη και των άλλων παιδιών έριξε το σπόρο, βγάζοντας για πρώτη φορά τους Έλληνες στους δρόμους, το δέντρο του μπάσκετ όχι μόνο ρίζωσε για τα καλά εδώ αλλά οι καρποί του, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, είναι διαρκείς και κατάγλυκοι. Μέλι… Να με συμπαθάνε όσοι μας έχουν φέρει διακρίσεις και μετάλλια μέχρι τώρα αλλά το χρυσό αυτών των παιδιών, του Βασιλάκη Χαραλαμπόπουλου-που σε ένα ακόμη παράδειγμα αλτρουισμού δεν σήκωσε μόνος την κούπα-, του Παπαγιάνναρου, του Λούντζη, του Δίπλαρου, του Σκουλίδα και των άλλων 18άρηδων είναι μεγάλη μαγκιά. Γιατί έρχεται σε μια στιγμή που ένας ολόκληρος πλανήτης παίζει… μπάλα στις πλάτες μιας χώρας, για λόγους που θα τους μάθουμε στο μέλλον. Τώρα λοιπόν που όλοι θέλουν να μας γονατίσουν, αυτοί οι πιτσιρικάδες με το ταλέντο και τη μαγκιά τους, πάτησαν στην κορυφή της Ευρώπης και κάρφωσαν εκεί τη γαλανόλευκη. Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, η Ελλάδα που ονειρεύεται… Και οι 18άρηδες που αμά λάχει μας κάνουν και ξεχνάμε τα μνημόνια! Μπράβο σας μάγκες…
Υγ. Δεν θέλω επουδενί να «χρωματίσω» το σχόλιο αλλά αναρωτιέμαι πως νιώθουν άραγε όλοι αυτοί που έλεγαν τη μία παπαριά πίσω από την άλλη όταν ο Παναθηναϊκός επένδυε στον Χαραλαμπόπουλο, τον Παπαγιάννη, τον Λούντζη, τον Κόνιαρη; Ας απαντήσουν στον καθρέφτη τους…
onsports
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου