Καρεκλοκένταυροι...

Συντάκτης: 

Γιώργος Σταματόπουλος

Yπάρχουν άνθρωποι που συνδέονται παθολογικά με τις καρέκλες τους. ......

Αντιλαμβάνεσθε ότι αυτές οι καρέκλες σημαίνουν εξουσία, δύναμη, επιβολή, δόξα και όλα τα συμπαρομαρτούντα του ελλιπούς, ανθρώπου. Γαντζώνονται επάνω τους και δεν λένε να ξεκουνηθούν. Ο Σαμαράς π.χ. ή ο Βενιζέλος. Ο κόσμος βοά, για την ανεπάρκειά τους, την ήττα τους, κι αυτοί εκεί. Επιμένουν να εμφανίζονται ως αρχηγοί κομμάτων, σωτήρες (sic) της Ελλάδας και λοιπά. Τους φτύνει κατάμουτρα σχεδόν ο κόσμος· τίποτε. Αυτοί νομίζουν ότι ψιχαλίζει. Αποδείχτηκε πόσο μικροί και ολίγιστοι είναι πολιτικά (και αρχηγικά). Ε, και; Αυτοί εξακολουθούν το βιολί τους. Εχουν δίκιο οι καημένοι. Οσο είναι στην επικαιρότητα είναι κάποιοι· εάν πάνε σπίτι τους, θα συνειδητοποιήσουν ότι είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά τους, την ασημαντότητά τους.

Να το έκαναν τουλάχιστον με κομψό τρόπο... Δεν μπορούν, όμως, διότι ουδέποτε σχετίστηκαν με την αισθητική (όπως την έβλεπε η Σχολή της Φρανκφούρτης, λέμε τώρα) ή με την ίδια την κοινωνία. Ποτέ αυτοί οι άνθρωποι δεν απέκτησαν αυτογνωσία, δεν τους το επέτρεψε αυτό η ολιγότητά τους ως προς το να είναι προσωπικότητες. Στο μόνο που διακρίνονται είναι η παραποίηση της (σκληρής γι’ αυτούς) αλήθειας. Να τοι λοιπόν: εμπαθείς, μηχανορράφοι, ιντριγκαδόροι, ψεύτες (ψεύτες!), διαβάλλοντες· φοβισμένα ανθρωπάκια που στηρίζουν την ύπαρξή τους στην εξουσία που τους προσφέρει (κρίμα για τη δημοκρατία...) η καρέκλα τους.

Ετσι και χάσουν την καρέκλα τους τελείωσαν. Το ξέρετε δα οι περισσότεροι από τους δημάρχους σας, τους διευθυντές σας και λοιπούς καραγκιόζηδες.

Οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούνται υποτονικοί λόγω της ψυχωσικής τους σχέσης με την καρέκλα της εξουσίας· ούτε όμως η καρέκλα τούς σώζει ούτε η ψυχανάλυση. Ακούστε δε και τούτο (Καρλ Κράους): «Ψυχανάλυση είναι η ψυχασθένεια η οποία θεωρεί τον εαυτό της θεραπεία της». Οπότε; Πώς απεμπλεκόμαστε από δαύτους; Φέρνοντας απλώς στο φως τη μικρότητά τους και τον ύψιστο βαθμό επικινδυνότητας για τη δημοκρατία που αυτή έχει. Δεν είναι -πλέον!- δυνατόν να ανεχόμαστε τέτοιους ανθρώπους.

Τι διάολε, δεν καταλαβαίνουμε; Τόσο εθελόδουλοι γινήκαμε; Τόσο ανεύθυνοι; Και μόνο από την καθημερινή τους παρουσία-συμπεριφορά θα οφείλαμε να προβληματιστούμε σοβαρά. Αγέλαστοι, ανέκφραστοι, αυταρχικοί, ποντίκια (ζουν στη μοναξιά και στα σκοτάδια, στην «ασφάλεια» της καρέκλας τους)· μνησίκακοι. Μνησίκακοι!

Η συγκυρία κραυγάζει να ξεμπερδεύουμε με αυτούς τους αισχρούς και χυδαίους ανθρώπους. Απορώ γιατί δεν ζούμε μες στην πραγματικότητα· γιατί επιλέγουμε την ψευδαίσθηση και την προσκόλληση σε παρωχημένες αρχές και αξίες, τάχα μου ιδεολογικής υφής. Θα πείτε ότι, εφόσον δεν ξεκολλάνε από τις καρέκλες τους, ίσως χρειαστεί να τους ξεκολλήσουμε με τη βία. Γιατί όχι; Τι είναι η βία μπροστά στον βίο;

ΥΓ.: Αρνούμαι κάθε μορφή βίας, εντούτοις.

efsyn.gr