Και ποιος είπε ότι είμαστε, Charlie Hebdo;! - Της Έφης Θάνου

Ξέρεις, θυμάμαι τον Δεκέμβρη του 08. Ναι, εκείνον τον Δεκέμβρη. Από εκεί που άρχισαν όλα. Εκείνον τον Δεκέμβρη που σηματοδότησε πολλά.  Θυμάμαι τον κόσμο, τις φωνές, τα δακρυγόνα, την καταστολή, την βία αλλά και τους τραυματισμούς....
Θυμάμαι και σένα να λες πως τα παιδιά σου δεν έχουν κανέναν λόγο να βρίσκονται στην περιοχή των Εξαρχείων. Θυμάμαι να λες πως όποιος συχνάζει εκεί" θέλει και τα παθαίνει". Έπειτα θυμάμαι και κείνο το παιδί τον Νίκο. Ναι, εκείνος ο μαθητής που αγωνίστηκε για το δικαίωμα του στην μόρφωση, κάνοντας απεργία πείνας. Εσύ μέσα σου, προσευχόσουν να είχε πεθάνει. Εσύ μέσα σου, προσευχόσουν να είχε στερηθεί του υπέρτατου αγαθού της παιδείας. Άλλωστε, άτομα σαν τον Νίκο, δεν χωράνε στην δική σου κοινωνία σωστά;

Έπειτα σε θυμάμαι να σχολιάζεις εκείνες τις ειδήσεις των οκτώ. Ήταν την περίοδο που είχε γίνει σάλος με την παράσταση Corpus Christi του Λαέρτη Βασιλείου, στο θέατρο Χυτήριο. Έργο που λογοκρίθηκε πολύ, καθότι θεωρήθηκε βλάσφημο. Θυμάμαι, να κάθεσαι στην καφέ σου πολυθρόνα και να σχολιάζεις με τις ώρες τον τίτλο του έργου, να συναινείς στα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν εκείνη την νύχτα και το κυριότερο να σωπαίνεις...

 Ακόμη, φέρνω στο νου μου και τον Φίλιππο, που καταδικάστηκε σε δέκα μήνες φυλάκισης. Ο λόγος; Η σάτιρα προς το πρόσωπο του Γέροντα Παϊσιου. Θυμάμαι όμως και σένα που και πάλι σώπασες... Ήταν και αυτός βλάσφημος βλέπεις...

 Ξέρεις, δε παύω να σκέφτομαι και όλα εκείνα τα οικεία πρόσωπα. Τους Σύριους πρόσφυγες στο Σύνταγμα, τις ψυχές εκείνων που τους ξέβρασε η θάλασσα στο Φαρμακονήσι, τους εργάτες στη μανωλάδα, τους μετανάστες που ζητούν ένα καλύτερο αύριο αλλά και μας. Ναι εμάς, που είμαστε θεατές σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας. Σε εμάς, που μόνο Charlie Hebdo δε μπορούμε να βροντοφωνάζουμε πως είμαστε.

 Σε μας, που έχουμε αφήσει να διεισδύσουν στη ζωή μας, ο ρατσισμός, ο φανατισμός, η λογοκρισία, η φίμωση, η βία, η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση. Σε μας, που σωπαίνουμε αλλά και που συναινούμε στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε μας, που μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στη Γαλλία, εν μία νυκτί, καταδικάσαμε την βία από όπου και αν προέρχεται...

Ξέρεις κάτι; νομίζω πως θα έρθει η στιγμή που δε θα αντέξουμε, που θα ξεσπάσουμε και δεν θα φοβηθούμε και θα ελπίζουμε και κάθε στιγμή το λαρύγγι μας θα γεμίσει με ένα φθόγγο, με ένα ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μας λέει: Μίλα... 

Καλή συνέχεια.!

Υγ: Το κείμενο κλείνει με στίχους του Αζίζ Νεσίν από το ποίημα       " Σώπα, μη μιλάς"