Στις 06.55 σήμερα ο διαχειριστής του ΄΄Πολύδροσος Παρνασσού΄΄, καλημέρισε τον ήλιο από την Λιάκουρα του Παρνασσού.... Ετοιμάζουμε τα πλάνα ( εικόνες και βίντεο ) και μόλις μονταριστούν κατάλληλα θα σας τα παρουσιάσουμε . Υπομονή !!!!!!
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, του βουνό οφείλει το όνομά του στον ήρωα Παρνασσό, ο οποίος είχε κτίσει πάνω στο βουνό μια πόλη, η οποία καταστράφηκε από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Τότε οι κάτοικοι της πόλης ακολουθώντας τις κραυγές των λύκων οδηγήθηκαν ψηλότερα στο βουνό για να γλιτώσουν από τον κατακλυσμό, όπου έχτισαν μια νέα πόλη την οποία ονόμασαν Λυκώρεια, που σημαίνει κραυγές των λύκων. Το όνομα αυτό διασώζεται μέχρι και σήμερα ελαφρώς παραλλαγμένο. Ο Παρνασσός παλαιότερα ονομαζόταν Λιάκουρα, που αποτελεί δημώδη ονομασία που συναντάται κυρίως στα κλέφτικα τραγούδια και προέρχεται από το Λυκώρεια. Επίσης έτσι ονομάζεται η υψηλότερη κορυφή του Παρνασσού.
Ετυμολογικά, η λέξη Παρνασσός, υποστηρίζεται ότι προέρχεται από το προελληνικό υπόστρωμα, δηλαδή την γλώσσα που μιλούσαν οι Πελασγοί, και στων οποίων τα τοπωνύμια ήταν συχνή η κατάληξη -σσος. Μυθολογία Ειδυλλιακή άποψη από την Κόρινθο περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Περιοδικό Εστία του 1894.
Πολλές παραδόσεις της ελληνικής μυθολογίας και της γένεσης του ελληνικού έθνους έχουν συνδεθεί με τον Παρνασσό. Μία από αυτές αναφέρει ότι όταν ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει το διεφθαρμένο ανθρώπινο γένος με τον ονομαστό κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ο Δευκαλίων, γιος του Προμηθέα, άκουσε τη συμβουλή του πατέρα του και έφτιαξε ένα πλοίο, στο οποίο επιβιβάστηκε ο ίδιος με τη γυναίκα του, την Πύρρα. Μετά από εννέα μερόνυχτα ασταμάτητης βροχής, την δέκατη, το πλοίο προσάραξε στον Παρνασσό, όπου ο Δευκαλίων έκανε θυσία προς τιμήν του Δία και ο θεός πραγματοποίησε την πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα, να ξαναγίνει το ανθρώπινο γένος.
Στην Φωκίδα μια παράδοση ήταν ότι, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς, στο ιερό της Θέμιδος, την οποία παρακάλεσαν για την επαναδημιουργία του ανθρωπίνου γένους. Εκείνη τους είπε ότι θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να πετούν πίσω τους τα οστά της μητέρας τους. Έτσι εκείνοι, ερμηνεύοντας τον χρησμό, κάλυψαν τα πρόσωπά τους και πέταξαν πίσω τους πέτρες, τα οστά δηλαδή της μητέρας Γης. Κάθε πέτρα που πετούσε ο Δευκαλίων γινόταν άνδρας και κάθε πέτρα της συζύγου του γινόταν γυναίκα. Ιστορία
Η ίδρυση του Μαντείου των Δελφών, στις νοτιοδυτικές πλαγιές του Παρνασσού, προσέδωσε αίγλη στο βουνό από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, κάνοντάς το εξίσου ιερό στα μάτια των Ελλήνων με τον Όλυμπο. Ο Παρνασσός ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα και στις "Κωρυκειάδες νύμφες", οι οποίες ζούσαν στο Κωρύκειο άντρο πάνω στην Λυκώρεια, ενώ σε αυτόν ζούσαν και οι Μούσες. Σε αυτόν επίσης βρισκόταν η γνωστή Κασταλία πηγή. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο Παρνασσός αποτελούσε τον προμαχώνα των ελληνικών φύλων της νότιας Ελλάδας, έναντι των επιδρομέων από τον βορρά, με κορυφαίο γεγονός τη Μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. κατά των Περσών.
Το βουνό έπαιξε σπουδαίο ρόλο την Ελληνική Επανάσταση του 1821, αφού σε αυτό έλαβαν μέρος σπουδαίες μάχες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, κυρίως οι μάχες της Αλαμάνας και της Γραβιάς.
Από το 1938, ο Παρνασσός αποτελεί εθνικό δρυμό της Ελλάδας, με τον πυρήνα του να καλύπτει έκταση 3.513 εκτάρια.
Υ.Γ Μας ξέχασε η Βικιπαιδεια.Στα Καρκαβέλια στις 7 Οκτωβρίου έγινε και η μάχη της Σουβάλας με τους Τούρκους.
Παραθέτουμε το πρώτο πασίγνωστο Κλέφτικο τραγούδι «Του Ανδρίτζου».
Ο Νικόλαος Πολίτης το χρονολογεί στα 1792 και το τραγούδι αναφέρεται στην κάθοδο του ξακουστού Λοκρού καπετάνιου Αντρέα Βερούση, πατέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου, απ΄ τα ορεινά λημέρια του Παρνασσού, στις κορφές της Λιάκουρας και στα στρατόπεδα του κάμπου, για να συμπολεμήσει με το Λάμπρο Κατσώνη, απ΄τη Λιβαδειά, τους Τούρκους «O ονομαστός πολέμαρχος της Στερεάς Ελλάδος, ο Λοκρός Ανδρίτζος, ο πατήρ του Οδυσσέως, καταλιπών τα ορεινά σκηνώματα αυτού, συνεπολέμει μετά του Λάμπρου Κατσώνη, μέχρι της παρά το Ταίναρον ήττης (1792), ότε χωρισθείς αυτού διέσχισεν, ηγούμενος 500 ανδρών, κατά μήκος την Πελοπόννησον, και επί τεσσαράκοντα ημερονύκτια πολεμών προς τους διώκοντας αυτόν εξακισχιλίους Τούρκους, κατώρθωσε να διαπεραιωθή εις Πρέβεζαν, φονεύσας υπέρ τους 1500 εχθρούς, αυτός δ' απολέσας το πέμπτον περίπου των υπ' αυτόν πολεμιστών». Κανείς άλλος κλέφτης δε δοξάστηκε και δεν τραγουδήθηκε τόσο, όπως ο Ανδρίτσος!
«Κλαίνε τα μαύρα τα βουνά, παρηγοριά δεν έχουν. Δεν κλαίνε για το ψήλωμα, δεν κλαίνε για τα χιόνια, -η κλεφτουριά τ' αρνήθηκε και ροβολάει 'ς τους κάμπους. Η Γκιώνα λέει της Λιάκουρας κ’ η Λιάκουρα της Γκιώνας.
"Βουνίμ', που σαι ψηλότερα και πιο ψηλά αγναντεύεις, πού να ναι, τι να γίνηκαν οι κλέφταις οι Ανδριτζαίοι; Σαν πού να ψένουν τα σφαχτά, να ρήνουν 'ς το σημάδι, σαν ποια βουνά στολίζουνε με τούρκικα κεφάλια; -Τι να σου πω, μωρέ βουνί, τι να σου πω, βουνάκι, τη λεβεντιά τη χαίρονται οι ψωριασμένοι κάμποι.
Στους κάμπους ψένουν τα σφαχτά και ρήνουν 'ς το σημάδι, τους κάμπους τους στολίζουνε με τούρκικα κεφάλια." Κ' η Λιάκουρα σαν τ' άκουσε βαριά της κακοφάνη. Τηράει ζερβά, τηράει δεξιά, τηράει κατά τη Σκάλα. "Βρε κάμπε αρρωστιάρικε, βρε κάμπε μαραζάρη, με τη δική μου λεβεντιά να στολιστής γυρεύεις; Για βγάλε τα στολίδια μου, δώ μου τη λεβεντιά μου, μη λειώσω ούλα τα χιόνια μου και θάλασσα σε κάμω».
Το παραπάνω τραγούδι το έχουμε βρει και ως εξής:
Η Γκιόνα και η Λιάκουρα
«Κλαίνε τα μαύρα τα βουνά, παρηγοριά δεν έχουν δεν κλαίνε για το ψήλωμα, δεν κλαίνε για τα χιόνια, η κλεφτουριά τ’ αρνήθηκε και ροβολάει στους κάμπους. Η Γκιόνα λέει της Λιάκουρας , κι η Λιάκουρα της Γκιόνας:
-Βουνό μου, πού ΄σαι πιο ψηλά και πιο ψηλά αγναντεύεις, πού να ΄ναι, τι να γίνονται, οι κλέφτες Ανδρουτσαίοι; Σαν πού να ψένουν τα σφαχτά, να ρίχνουν στο σημάδι; Ποιούς κάμπους να στολίζουνε με τούρκικα κεφάλια; -Τι να σου πω, βρε Λιάκουρα, τι να σου πω, βουνό μου, την κλεφτουριά την χαίρονται οι ψωριασμένοι κάμποι.
Η Λιάκουρα σαν τα’ άκουσε, πολύ τής κακοφάνη. Τηράει δεξά, τηράει ζερβά, τηράει κατά τον κάμπο.
-Βρε κάμπε, αρρωστιάρικε, βρε κάμπε, μαραζιάρη, με τη δική μου λεβεντιά να στολιστείς γυρεύεις; Για βγάλε τα στολίδια μου, δώσ’ μου τη λεβεντιά μου, μη λιώσω όλα τα χιόνια μου και θάλασσα σε κάμω!»
Μπράβο Πολυδροσοπαρνασσέ! Τόπες και τόκανες! Ήταν όνειρο ζωής , όπως έλεγες . Τό "βλεπες και το ζούσες για πολλά χρόνια ,αλλά δεν το είχες φωτογραφίσει. Υ.Γ.Ανέβασε τις εξαιρετικές φαντάζομαι φωτογραφίες σου, με δημοτική υπόκρουση και στο youtube,κάνοντας οδοιπορικό μέχρι το χωριό και τίς φυσικές ομορφιές του . Πρόσεξε μόνο μην σου ξεφύγει και χωθεί απρόσκλητη μέσα...... καμιά φωτογραφία απο το σκουπιδαριό.Τήν κρυφή ντροπή μας! .Κάντο για να μείνει. Και πάλι μπράβο!!!!!!!!
Ανάβαση στη Λιάκουρα του Παρνασσού: Ένα προσκύνημα στο ιερό μεγαλείο της φύσης
Το ομολογώ! "Αμάρτησα"! Βούτηξα στο βούρκο της ακολασίας! Υπέκυψα στα θέλγητρα ενός εκ των πλέον πολυσύχναστων τοποθεσιών της ορεινής Ελλάδας. Του Κεντρικού Παρνασσού. Στον Κεντρικό Παρνασσό, που είναι και το κυρίως συγκρότημα του ορεινού αυτού όγκου, δεσπόζουν η Λιάκουρα, η ψηλότερη κορυφή του βουνού με υψόμετρο 2.456 μ., το Κοτρώνι (2.416 μ.) και ο Γεροντόβραχος (2.396 μ.), ενώ ανάμεσά τους λειτουργεί ένα από τα γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα στην Ελλάδα, το οποίο εκτείνεται σε δύο συγκροτήματα στις θέσεις Κελάρια και Φτερόλακκα, και αποτελούν πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών και χιονοδρόμων κάθε χρόνο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται).
Η Λιάκουρα του Παρνασσού (2.456 μ.) Απαρνούμενος, λοιπόν, αρχές και αξίες (εδώ και χρόνια έχω αποκηρύξει μετά βδελυγμίας όλους τους "hot" και "in" χειμερινούς προορισμούς) πραγματοποίησα μια επική χειμερινή διάσχιση του αλπικότερου κομματιού του βουνού και ομολογώ πως δεν το μετάνιωσα καθόλου. Η διάσχιση αυτή έμελλε να εξελιχθεί σε μία από τις ωραιότερες χειμερινές διαδρομές που έχω κάνει. Πολλοί παράγοντες συνέβαλαν σ' αυτό. Θες οι τέλειες καιρικές συνθήκες; Θες η ιδανική ποιότητα του χιονιού; Θες η καλή παρέα; Όλα αυτά μαζί, μα πάνω απ' όλα το ίδιο το βουνό.
Η Λιάκουρα από τον Γεροντόβραχο Ούτε ο καλύτερος ζωγράφος θα μπορούσε να σκιαγραφήσει με τόση τελειότητα ένα λευκό χειμωνιάτικο τοπίο, όπως αυτό που αντίκρισα περπατώντας στο άγριο αλπικό ανάγλυφο του Παρνασσού. Εκεί που ο άνθρωπος αναμετριέται με επιβλητικές πλαγιές, απότομες χαράδρες και αγέρωχες κορυφές και ξάφνου αντιλαμβάνεται πόσο μικρός κι ασήμαντος φαντάζει μπροστά σ' αυτά τα θαυμαστά δημιουργήματα της φύσης. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όποιες λέξεις κι αν χρησιμοποιήσω, όσο περίτεχνες ή πομπώδεις κι αν είναι, σε καμία περίπτωση δεν θα καταφέρω να σας μεταφέρω την ανυπέρβλητη ομορφιά και την ενέργεια που εκπέμπει αυτός ο τόπος.
********Δυο λόγια για τη Λιάκουρα Λίγοι ασφαλώς από όλους αυτούς, τους επιχώριους και τους ξένους, που φτάνουν ως εκεί ψηλά, ξέρουν τη ζωντανή παρουσία που έχει η Λιάκουρα στην ιστορία και στο θρύλο της Ρούμελης. Σήμερα Λιάκουρα λέγεται μόνο η πιο ψηλή κορυφή του βουνού. Όμως, σε παλαιά δημοτικά τραγούδια ονομάζεται Λιάκουρα και, σπάνια Λιάκουρη, ολόκληρος ο Παρνασσός, χωρίς να λείπουν και τα τραγούδια που αναφέρουν την ονομασία Λιάκουρα και Λιάκουρας αδιασαφήνιστα για το βουνό στο σύνολό του, ή την κορυφή του. Ο γνωστός ρουμελιώτης ιστοριοδίφης Τάκης Λάππας μας δίνει στο βιβλιαράκι του "Στα Ψηλώματα του Παρνασσού" μία πολύ ζωντανή περιγραφή της ανάβασής του στις καλοπάτητες κορυφές του θρυλικού βουνού. Σ’ αυτό το μικρό οδοιπορικό βιβλίο του ο Λάππας γράφει ότι οι "ντόπιοι" λένε τη Λιάκουρα – δηλαδή την πιο ψηλή κορυφή του Παρνασσού - Λίκερι. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο Λάππας μιλάει και για "Κάτω Λίκερι". Αλλά η Λιάκουρα δε λέγεται ούτε και λεγόταν ποτέ από τους επιχώριους "Λίκερι". Αν αυτό συνέβαινε, θα τη διατηρούσε και αυτή την ονομασία η στοματική παράδοση και θα την ήξερε σήμερα ο λαός, όλοι όσοι ζουν στις πλαγιές και στους πρόποδες του βουνού. Και όχι μόνο στο στόμα του λαού δε σώζεται η ονομασία Λίκερι = Λιάκουρα, μα ούτε υπάρχει καμία μαρτυρία που να την επιβεβαιώνει. Το δημοτικό τραγούδι που μνημονεύει συχνά τη Λιάκουρα, σε καμία περίπτωση δεν αναφέρει και το Λίκερι, ενώ φυσικό θα ήταν να μην το αγνοούσε, αν ο λαός έλεγε την κορυφή και Λίκερι, παράλληλα με την ονομασία Λιάκουρα.
Απο τα "Παρνασιώτικα" του Κ. Παπαχρήστου.**************
Ονομασία
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, του βουνό οφείλει το όνομά του στον ήρωα Παρνασσό, ο οποίος είχε κτίσει πάνω στο βουνό μια πόλη, η οποία καταστράφηκε από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Τότε οι κάτοικοι της πόλης ακολουθώντας τις κραυγές των λύκων οδηγήθηκαν ψηλότερα στο βουνό για να γλιτώσουν από τον κατακλυσμό, όπου έχτισαν μια νέα πόλη την οποία ονόμασαν Λυκώρεια, που σημαίνει κραυγές των λύκων. Το όνομα αυτό διασώζεται μέχρι και σήμερα ελαφρώς παραλλαγμένο. Ο Παρνασσός παλαιότερα ονομαζόταν Λιάκουρα, που αποτελεί δημώδη ονομασία που συναντάται κυρίως στα κλέφτικα τραγούδια και προέρχεται από το Λυκώρεια. Επίσης έτσι ονομάζεται η υψηλότερη κορυφή του Παρνασσού.
Ετυμολογικά, η λέξη Παρνασσός, υποστηρίζεται ότι προέρχεται από το προελληνικό υπόστρωμα, δηλαδή την γλώσσα που μιλούσαν οι Πελασγοί, και στων οποίων τα τοπωνύμια ήταν συχνή η κατάληξη -σσος.
Μυθολογία
Ειδυλλιακή άποψη από την Κόρινθο περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Περιοδικό Εστία του 1894.
Πολλές παραδόσεις της ελληνικής μυθολογίας και της γένεσης του ελληνικού έθνους έχουν συνδεθεί με τον Παρνασσό. Μία από αυτές αναφέρει ότι όταν ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει το διεφθαρμένο ανθρώπινο γένος με τον ονομαστό κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ο Δευκαλίων, γιος του Προμηθέα, άκουσε τη συμβουλή του πατέρα του και έφτιαξε ένα πλοίο, στο οποίο επιβιβάστηκε ο ίδιος με τη γυναίκα του, την Πύρρα. Μετά από εννέα μερόνυχτα ασταμάτητης βροχής, την δέκατη, το πλοίο προσάραξε στον Παρνασσό, όπου ο Δευκαλίων έκανε θυσία προς τιμήν του Δία και ο θεός πραγματοποίησε την πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα, να ξαναγίνει το ανθρώπινο γένος.
Στην Φωκίδα μια παράδοση ήταν ότι, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς, στο ιερό της Θέμιδος, την οποία παρακάλεσαν για την επαναδημιουργία του ανθρωπίνου γένους. Εκείνη τους είπε ότι θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να πετούν πίσω τους τα οστά της μητέρας τους. Έτσι εκείνοι, ερμηνεύοντας τον χρησμό, κάλυψαν τα πρόσωπά τους και πέταξαν πίσω τους πέτρες, τα οστά δηλαδή της μητέρας Γης. Κάθε πέτρα που πετούσε ο Δευκαλίων γινόταν άνδρας και κάθε πέτρα της συζύγου του γινόταν γυναίκα.
Ιστορία
Η ίδρυση του Μαντείου των Δελφών, στις νοτιοδυτικές πλαγιές του Παρνασσού, προσέδωσε αίγλη στο βουνό από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, κάνοντάς το εξίσου ιερό στα μάτια των Ελλήνων με τον Όλυμπο. Ο Παρνασσός ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα και στις "Κωρυκειάδες νύμφες", οι οποίες ζούσαν στο Κωρύκειο άντρο πάνω στην Λυκώρεια, ενώ σε αυτόν ζούσαν και οι Μούσες. Σε αυτόν επίσης βρισκόταν η γνωστή Κασταλία πηγή. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο Παρνασσός αποτελούσε τον προμαχώνα των ελληνικών φύλων της νότιας Ελλάδας, έναντι των επιδρομέων από τον βορρά, με κορυφαίο γεγονός τη Μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. κατά των Περσών.
Το βουνό έπαιξε σπουδαίο ρόλο την Ελληνική Επανάσταση του 1821, αφού σε αυτό έλαβαν μέρος σπουδαίες μάχες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, κυρίως οι μάχες της Αλαμάνας και της Γραβιάς.
Από το 1938, ο Παρνασσός αποτελεί εθνικό δρυμό της Ελλάδας, με τον πυρήνα του να καλύπτει έκταση 3.513 εκτάρια.
Υ.Γ Μας ξέχασε η Βικιπαιδεια.Στα Καρκαβέλια στις 7 Οκτωβρίου έγινε και η μάχη της Σουβάλας με τους Τούρκους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραθέτουμε το πρώτο πασίγνωστο Κλέφτικο τραγούδι «Του Ανδρίτζου».
Ο Νικόλαος Πολίτης το χρονολογεί στα 1792 και το τραγούδι αναφέρεται στην κάθοδο του ξακουστού Λοκρού καπετάνιου Αντρέα Βερούση, πατέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου, απ΄ τα ορεινά λημέρια του Παρνασσού, στις κορφές της Λιάκουρας και στα στρατόπεδα του κάμπου, για να συμπολεμήσει με το Λάμπρο Κατσώνη, απ΄τη Λιβαδειά, τους Τούρκους
«O ονομαστός πολέμαρχος της Στερεάς Ελλάδος, ο Λοκρός Ανδρίτζος, ο πατήρ του Οδυσσέως, καταλιπών τα ορεινά σκηνώματα αυτού, συνεπολέμει μετά του Λάμπρου Κατσώνη, μέχρι της παρά το Ταίναρον ήττης (1792), ότε χωρισθείς αυτού διέσχισεν, ηγούμενος 500 ανδρών, κατά μήκος την Πελοπόννησον, και επί τεσσαράκοντα ημερονύκτια πολεμών προς τους διώκοντας αυτόν εξακισχιλίους Τούρκους, κατώρθωσε να διαπεραιωθή εις Πρέβεζαν, φονεύσας υπέρ τους 1500 εχθρούς, αυτός δ' απολέσας το πέμπτον περίπου των υπ' αυτόν πολεμιστών».
Κανείς άλλος κλέφτης δε δοξάστηκε και δεν τραγουδήθηκε τόσο, όπως ο Ανδρίτσος!
«Κλαίνε τα μαύρα τα βουνά, παρηγοριά δεν έχουν.
Δεν κλαίνε για το ψήλωμα, δεν κλαίνε για τα χιόνια,
-η κλεφτουριά τ' αρνήθηκε και ροβολάει 'ς τους κάμπους.
Η Γκιώνα λέει της Λιάκουρας κ’ η Λιάκουρα της Γκιώνας.
"Βουνίμ', που σαι ψηλότερα και πιο ψηλά αγναντεύεις,
πού να ναι, τι να γίνηκαν οι κλέφταις οι Ανδριτζαίοι;
Σαν πού να ψένουν τα σφαχτά, να ρήνουν 'ς το σημάδι,
σαν ποια βουνά στολίζουνε με τούρκικα κεφάλια;
-Τι να σου πω, μωρέ βουνί, τι να σου πω, βουνάκι,
τη λεβεντιά τη χαίρονται οι ψωριασμένοι κάμποι.
Στους κάμπους ψένουν τα σφαχτά και ρήνουν 'ς το σημάδι,
τους κάμπους τους στολίζουνε με τούρκικα κεφάλια."
Κ' η Λιάκουρα σαν τ' άκουσε βαριά της κακοφάνη.
Τηράει ζερβά, τηράει δεξιά, τηράει κατά τη Σκάλα.
"Βρε κάμπε αρρωστιάρικε, βρε κάμπε μαραζάρη,
με τη δική μου λεβεντιά να στολιστής γυρεύεις;
Για βγάλε τα στολίδια μου, δώ μου τη λεβεντιά μου,
μη λειώσω ούλα τα χιόνια μου και θάλασσα σε κάμω».
Το παραπάνω τραγούδι το έχουμε βρει και ως εξής:
Η Γκιόνα και η Λιάκουρα
«Κλαίνε τα μαύρα τα βουνά, παρηγοριά δεν έχουν
δεν κλαίνε για το ψήλωμα, δεν κλαίνε για τα χιόνια,
η κλεφτουριά τ’ αρνήθηκε και ροβολάει στους κάμπους.
Η Γκιόνα λέει της Λιάκουρας , κι η Λιάκουρα της Γκιόνας:
-Βουνό μου, πού ΄σαι πιο ψηλά και πιο ψηλά αγναντεύεις,
πού να ΄ναι, τι να γίνονται, οι κλέφτες Ανδρουτσαίοι;
Σαν πού να ψένουν τα σφαχτά, να ρίχνουν στο σημάδι;
Ποιούς κάμπους να στολίζουνε με τούρκικα κεφάλια;
-Τι να σου πω, βρε Λιάκουρα, τι να σου πω, βουνό μου,
την κλεφτουριά την χαίρονται οι ψωριασμένοι κάμποι.
Η Λιάκουρα σαν τα’ άκουσε, πολύ τής κακοφάνη.
Τηράει δεξά, τηράει ζερβά, τηράει κατά τον κάμπο.
-Βρε κάμπε, αρρωστιάρικε, βρε κάμπε, μαραζιάρη,
με τη δική μου λεβεντιά να στολιστείς γυρεύεις;
Για βγάλε τα στολίδια μου, δώσ’ μου τη λεβεντιά μου,
μη λιώσω όλα τα χιόνια μου και θάλασσα σε κάμω!»
Μπράβο Πολυδροσοπαρνασσέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόπες και τόκανες! Ήταν όνειρο ζωής , όπως έλεγες .
Τό "βλεπες και το ζούσες για πολλά χρόνια ,αλλά δεν το είχες φωτογραφίσει.
Υ.Γ.Ανέβασε τις εξαιρετικές φαντάζομαι φωτογραφίες σου, με δημοτική υπόκρουση και στο youtube,κάνοντας οδοιπορικό μέχρι το χωριό και τίς φυσικές ομορφιές του .
Πρόσεξε μόνο μην σου ξεφύγει και χωθεί απρόσκλητη μέσα...... καμιά φωτογραφία απο το σκουπιδαριό.Τήν κρυφή ντροπή μας! .Κάντο για να μείνει.
Και πάλι μπράβο!!!!!!!!
"Γ"
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάβαση στη Λιάκουρα του Παρνασσού: Ένα προσκύνημα στο ιερό μεγαλείο της φύσης
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ομολογώ! "Αμάρτησα"! Βούτηξα στο βούρκο της ακολασίας! Υπέκυψα στα θέλγητρα ενός εκ των πλέον πολυσύχναστων τοποθεσιών της ορεινής Ελλάδας. Του Κεντρικού Παρνασσού. Στον Κεντρικό Παρνασσό, που είναι και το κυρίως συγκρότημα του ορεινού αυτού όγκου, δεσπόζουν η Λιάκουρα, η ψηλότερη κορυφή του βουνού με υψόμετρο 2.456 μ., το Κοτρώνι (2.416 μ.) και ο Γεροντόβραχος (2.396 μ.), ενώ ανάμεσά τους λειτουργεί ένα από τα γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα στην Ελλάδα, το οποίο εκτείνεται σε δύο συγκροτήματα στις θέσεις Κελάρια και Φτερόλακκα, και αποτελούν πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών και χιονοδρόμων κάθε χρόνο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται).
Η Λιάκουρα του Παρνασσού (2.456 μ.)
Απαρνούμενος, λοιπόν, αρχές και αξίες (εδώ και χρόνια έχω αποκηρύξει μετά βδελυγμίας όλους τους "hot" και "in" χειμερινούς προορισμούς) πραγματοποίησα μια επική χειμερινή διάσχιση του αλπικότερου κομματιού του βουνού και ομολογώ πως δεν το μετάνιωσα καθόλου. Η διάσχιση αυτή έμελλε να εξελιχθεί σε μία από τις ωραιότερες χειμερινές διαδρομές που έχω κάνει. Πολλοί παράγοντες συνέβαλαν σ' αυτό. Θες οι τέλειες καιρικές συνθήκες; Θες η ιδανική ποιότητα του χιονιού; Θες η καλή παρέα; Όλα αυτά μαζί, μα πάνω απ' όλα το ίδιο το βουνό.
Η Λιάκουρα από τον Γεροντόβραχο
Ούτε ο καλύτερος ζωγράφος θα μπορούσε να σκιαγραφήσει με τόση τελειότητα ένα λευκό χειμωνιάτικο τοπίο, όπως αυτό που αντίκρισα περπατώντας στο άγριο αλπικό ανάγλυφο του Παρνασσού. Εκεί που ο άνθρωπος αναμετριέται με επιβλητικές πλαγιές, απότομες χαράδρες και αγέρωχες κορυφές και ξάφνου αντιλαμβάνεται πόσο μικρός κι ασήμαντος φαντάζει μπροστά σ' αυτά τα θαυμαστά δημιουργήματα της φύσης.
Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όποιες λέξεις κι αν χρησιμοποιήσω, όσο περίτεχνες ή πομπώδεις κι αν είναι, σε καμία περίπτωση δεν θα καταφέρω να σας μεταφέρω την ανυπέρβλητη ομορφιά και την ενέργεια που εκπέμπει αυτός ο τόπος.
********Δυο λόγια για τη Λιάκουρα
Λίγοι ασφαλώς από όλους αυτούς, τους επιχώριους και τους ξένους, που φτάνουν ως εκεί ψηλά, ξέρουν τη ζωντανή παρουσία που έχει η Λιάκουρα στην ιστορία και στο θρύλο της Ρούμελης. Σήμερα Λιάκουρα λέγεται μόνο η πιο ψηλή κορυφή του βουνού. Όμως, σε παλαιά δημοτικά τραγούδια ονομάζεται Λιάκουρα και, σπάνια Λιάκουρη, ολόκληρος ο Παρνασσός, χωρίς να λείπουν και τα τραγούδια που αναφέρουν την ονομασία Λιάκουρα και Λιάκουρας αδιασαφήνιστα για το βουνό στο σύνολό του, ή την κορυφή του.
Ο γνωστός ρουμελιώτης ιστοριοδίφης Τάκης Λάππας μας δίνει στο βιβλιαράκι του "Στα Ψηλώματα του Παρνασσού" μία πολύ ζωντανή περιγραφή της ανάβασής του στις καλοπάτητες κορυφές του θρυλικού βουνού. Σ’ αυτό το μικρό οδοιπορικό βιβλίο του ο Λάππας γράφει ότι οι "ντόπιοι" λένε τη Λιάκουρα – δηλαδή την πιο ψηλή κορυφή του Παρνασσού - Λίκερι. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο Λάππας μιλάει και για "Κάτω Λίκερι". Αλλά η Λιάκουρα δε λέγεται ούτε και λεγόταν ποτέ από τους επιχώριους "Λίκερι". Αν αυτό συνέβαινε, θα τη διατηρούσε και αυτή την ονομασία η στοματική παράδοση και θα την ήξερε σήμερα ο λαός, όλοι όσοι ζουν στις πλαγιές και στους πρόποδες του βουνού. Και όχι μόνο στο στόμα του λαού δε σώζεται η ονομασία Λίκερι = Λιάκουρα, μα ούτε υπάρχει καμία μαρτυρία που να την επιβεβαιώνει.
Το δημοτικό τραγούδι που μνημονεύει συχνά τη Λιάκουρα, σε καμία περίπτωση δεν αναφέρει και το Λίκερι, ενώ φυσικό θα ήταν να μην το αγνοούσε, αν ο λαός έλεγε την κορυφή και Λίκερι, παράλληλα με την ονομασία Λιάκουρα.
Απο τα "Παρνασιώτικα" του Κ. Παπαχρήστου.**************
ΜΠΡΑΒΟ ΧΡΗΣΤΟ,ΠΑΝΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ ,ΜΑΖΙ ΣΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφή